Πάμε πάλι από την αρχή. Καίγεται όλη η Μεσόγειος, καιγόμαστε κι εμείς. Τουρκία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, μένοντας μόνο στη στενή περιοχή μας, δίχως να ρίξουμε μια ματιά σε άλλες ηπείρους. Βόρεια και Νότια Αμερική, Κεντρική Αφρική κ.λπ. Σκασίλα μας η Αφρική ή η Καλιφόρνια, θα πείτε, εμάς μας νοιάζουν το Καπανδρίτι, η Ηλεία και η Εύβοια. Λογικό και απολύτως κατανοητό.

Αναμενόμενο και το ξέσπασμα του Διαδικτύου. Εδώ κάνει μια ανάρτηση για τη ραγάδα στο μπούτι της η τελευταία χαζοπερσόνα και παίρνει χίλιες οργισμένες απαντήσεις, θα καιγόταν η χώρα και οι πυροσβέστες του καναπέ δεν θα ξεσπούσαν; Μα αυτή είναι η ζωή τους, νιώθουν ότι ζουν μόνο όταν βρίζουν διαδικτυακά. Μερικών είναι η δουλειά τους, από την οποία βιοπορίζονται.

Αναμενόμενη και η Συριζο-χαιρεκακία. Είχαν φάει τέτοιο bullying για το Μάτι, που το εσώψυχο τους ζητά ρεβάνς και δικαίωση. Ανθρώπινο το συναίσθημά τους. Εδώ ο πολιτικός πολιτισμός εξαϋλώνεται με πολύ πιο επουσιώδεις αφορμές, θα άφηναν τέτοιου μεγέθους καταστροφή δίχως να στοιχηματίσουν όλα τους τα λεφτά πάνω της; Να δείτε που τώρα περιμένουν με αγωνία τις επόμενες δημοσκοπήσεις για να μετρήσουν πόση ζημιά έπαθε η κυβέρνηση.

Αναμενόμενο και το σφίξιμο του μέσου πολίτη. Κολασμένες τηλεοπτικές εικόνες, μαυρίλα στην ατμόσφαιρα, κατανόηση για τα κατεστραμμένα νοικοκυριά, μια γενικά φρικτή αίσθηση μέσα στην αυγουστιάτικη κάψα, συναισθήματα που δεν είναι διαχειρίσιμα. Καταλαβαίνει ο μέσος Ελληνας ότι οι συνθήκες είναι πρωτοφανείς, καταλαβαίνει σε γενικές γραμμές ότι το κράτος είναι μάλλον ανήμπορο να τα βάλει με μια τόσο μανιασμένη Φύση, από την άλλη όμως δεν απαρνιέται και τη ζυγαριά του.

Ζυγίζει όσα έγιναν και δεν έγιναν, όσα θα μπορούσαν να γίνουν κι όσα τελικώς επιτεύχθηκαν, μετρά προθέσεις και αποτελέσματα, το ύφος και το ήθος των νυν και των πρώην, βάζει νοερώς στη θέση των σημερινών τους παλιότερους ή κάποιους μελλοντικούς που φαντάζεται, κάνει τέλος πάντων όλους τους συνδυασμούς και κάπου καταλήγει. Θα δούμε πού καταλήγει, θα δούμε με ποιο κριτήριο καταλογίζει ή απαλλάσσει (και σε ποιο βαθμό) από ευθύνες.

Oλα μια κινούμενη άμμος γύρω μας. Μέσα σε καπνούς και αποκαΐδια. Μέσα σε ένα αλλόκοτο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο διαχείρισης μη-διαχειρήσιμων κρίσεων που συνεχίζουν να έρχονται καταπάνω μας σαν τα κύματα της θάλασσας που πίσω απ’ τους ορίζοντές της μαίνονται ασταμάτητες καταιγίδες. Θαρρώ πως έχει τελειώσει οριστικά η περίοδος των ανέμελων κυβερνήσεων. Iσως και των εύκολων αντιπολιτεύσεων. Θα δείξει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News