Μπορεί να τη θυμάστε τη σκηνή, γιατί είχε κάνει εντύπωση. Στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο, τον Αύγουστο του 2016, ο (τότε) πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Σίνζο Αμπε, εμφανίστηκε (για να παραλάβει την Ολυμπιακή σημαία) ντυμένος ως «Σούπερ Μάριο». Σκοπός του, βεβαίως, δεν ήταν να διαφημίσει το πασίγνωστο ηλεκτρονικό παιχνίδι της Nintendo, αλλά να δώσει έμφαση στο ραντεβού που η χώρα του είχε κλείσει με τη διεθνή κοινότητα στη διοργάνωση του 2020.

Είχε εκλεγεί το 2012, και από την πρώτη στιγμή είχε πάρει την υποψηφιότητα του Τόκιο πολύ προσωπικά. Η Μαδρίτη και η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ ισχυροί αντίπαλοι, όμως, χάρη και στη δική του κινητοποίηση, ένα χρόνο αργότερα οι Αγώνες ανατέθηκαν στην Ιαπωνία. Ο Αμπε γνώριζε «από πρώτο χέρι» πως αυτό το τεράστιο πρότζεκτ θα έδινε ώθηση στην ιαπωνική οικονομία, έπειτα από μια στασιμότητα δεκαετιών. Ο παππούς του, Νομπουσούκε Κίσι, ήταν κι αυτός πρωθυπουργός όταν το Τόκιο είχε φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 1964. Αλλά υπολόγιζε χωρίς την πανδημία.

Με την πόρτα της κλειστή για τον έξω Κόσμο, η Ιαπωνία δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί οικονομικά από τους Αγώνες. Ετσι, ο Γιοσιχίντε Σούγκα, ο οποίος τον περασμένο Σεπτέμβριο διαδέχθηκε τον Αμπε στην πρωθυπουργία, ανακάλυψε μια νέα πρόκληση. Υποστήριξε οτι οι Ολυμπιακοί του Τόκιο θα αποτελέσουν «μήνυμα ελπίδας και θάρρους», «σύμβολο του παγκόσμιου θριάμβου εναντίον της Covid-19». Αλλά η πραγματικότητα ήρθε να διαψεύσει και αυτήν την προσδοκία. Τα αγωνίσματα (και τις τελετές) δεν θα τα παρακολουθήσουν ούτε, καν, οι 10.000 Ιάπωνες, που ήταν το επόμενο σχέδιο. Το πρόσφατο Euro, ή το Γουΐμπλεντον, κατάφεραν να έχουν θεατές. Το Τόκιο, όχι.

Τα δεδομένα ήταν τρομακτικά. Δέκα μέρες πριν από την έναρξη των Αγώνων, η ιαπωνική πρωτεύουσα κατέγραψε τον μεγαλύτερο ημερήσιο αριθμό νέων κρουσμάτων Covid-19 του τελευταίου εξαμήνου. Στο σύνολο ξεπέρασαν τα 820.000, και οι νεκροί τους 15.000. Και το χειρότερο; Η Ιαπωνία εμφανίζει από τα χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμένων μεταξύ των πλούσιων χωρών (μόλις το 31% των πολιτών έχει λάβει την πρώτη δόση του εμβολίου, σύμφωνα με το Reuters, ενώ οι πλήρως εμβολιασμένοι δεν ξεπερνούν το 7%). Κι έχει κηρυχθεί τρεις φορές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τεράστιο κόστος για την οικονομία της.

Κανείς δεν θα χαρεί, πραγματικά, τη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού.

Ξένος φίλαθλος δεν θα υπάρχει… ούτε για δείγμα, ενώ οι Ιάπωνες θα μείνουν μακριά από τα στάδια.

Οι αθλητές θα αγωνιστούν χωρίς κοινό, και θα περάσουν τις μέρες τους εκεί αυστηρά περιορισμένοι, σαν σε φυλακή, βγάζοντας τις μάσκες μόνο στο φαγητό, τον ύπνο και τον αγώνα (ή την προπόνηση). Εννοείται, ότι οι βόλτες στην πόλη απαγορεύονται.

Τις τελετές έναρξης και λήξης θα τις παρακολουθήσουν από κοντά ελάχιστοι άνθρωποι. Οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ, μέλη της οργανωτικής επιτροπής των Αγώνων, μέλη της ιαπωνικής κυβέρνησης, αρχηγοί κρατών, αξιωματούχοι παγκόσμιων ομοσπονδιών, και προσωπικότητες που έχουν λάβει σχετική πρόσκληση (όπως η σύζυγος του προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν).

Οι κάτοικοι της πόλης «τρέμουν» και μόνο στην ιδέα οτι βρίσκονται εκεί 18.000 αθλητές, προπονητές, συνοδοί και εκπρόσωποι των media απ’ όλο τον Κόσμο. Περισσότεροι από τους μισούς ήθελαν, οι Αγώνες να ματαιωθούν.

Ακόμη και οι τοπικοί χορηγοί έχουν πρόβλημα με αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Περίπου 60 ιαπωνικές εταιρείες πλήρωσαν, στο σύνολο, πάνω από τρία δισεκατομμύρια δολάρια, για να ανακαλύψουν πως η απουσία φιλάθλων εκμηδενίζει τα οφέλη που προσδοκούσαν. Περισσότερο πλήττονται, βεβαίως, εκείνες είχαν προγραμματίσει προωθητικές ενέργειες στα στάδια.

Τότε; Τι νόημα έχουν αυτοί οι Αγώνες. Η απάντηση είναι απλή (και κυνική): η ματαίωσή τους θα κόστιζε στην οικοδέσποινα χώρα περίπου 16,5 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με το Nomura Research Institute, αν συνυπολογίσουμε και τη ζημιά (τρία δισεκατομμύρια δολάρια) από την αναβολή τους. Ενώ τώρα, το «Τόκιο 2020» θα χάσει, περίπου, ένα δισεκατομμύριο από τα εισιτήρια, την τρίτη πιο σημαντική πηγή για τα έσοδά του.

Θα κόστιζε πολλά και στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των κερδών της προέρχονται από δικαιώματα ραδιοτηλεοπτικών φορέων. Επιπλέον, η ΔΟΕ δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους παγκόσμιους συνεργάτες της, που έχουν συνάψει μαζί της πολυετείς συμφωνίες (σε αντίθεση με τους εγχώριους χορηγούς, οι οποίοι συμμετέχουν μόνο στους Αγώνες του Τόκιο). Το… προϊόν «Ολυμπιακοί Αγώνες» έπρεπε να καταναλωθεί πάση θυσία, όπως σχολίασε το CNBC.

Οι Ολυμπιακοί του Τόκιο θα είναι ένα τηλεοπτικό event, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το NBC, που θα μεταδώσει τους Αγώνες στις ΗΠΑ, έχει διαθέσει, ήδη από τον περασμένο Ιούνιο, διαφημιστικό χρόνο αξίας 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων – περισσότερο απ’ όσο είχε «πουλήσει» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Για τα κανάλια θα «δουλέψει» και η τεχνολογία που θα επιστρατεύσουν οι Ιάπωνες, προκειμένου να περιορίσουν την ασχήμια των άδειων εξεδρών. Συνομιλίες των αθλητών με συγγενείς τους, μετά τον αγώνα, θα προβάλλονται στις οθόνες των σταδίων, όπως και σύντομα μηνύματα που θα μπορούν να στέλνουν οι φίλαθλοι, ενώ ένα hi-tech ηχοσύστημα θα «σπάει» την εκκωφαντική σιωπή.

Τι άλλο θα δούμε στο Τόκιο;

– Απονομή μεταλλίων… self service. Οι Ολυμπιονίκες θα τα παίρνουν μόνοι τους από τον δίσκο, και θα τα φορούν οι ίδιοι στον λαιμό τους.

– Νέο Ολυμπιακό όρκο για τους αθλητές, τους προπονητές και τους κριτές. Αλλαξε για τρίτη φορά μετά το 1920, για να συμπεριλάβει τις έννοιες της ισότητας των φύλων και των φυλών, και της αλληλεγγύης.

– Δύο σημαιοφόρους σε κάθε αποστολή, για πρώτη φορά: έναν άνδρα και μία γυναίκα. Για την Ελλάδα θα είναι ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Αννα Κορακάκη.

– Τέσσερα νέα αθλήματα (καράτε, σερφ, αναρρίχηση και σκέιτμπορντ), και δύο που επιστρέφουν έπειτα από 13 χρόνια απουσίας: το μπέιζμπολ και το σόφτμπολ. Συνολικά θα έχουμε 339 αγωνίσματα σε 33 αθλήματα, ενώ, πλέον, θα υπάρχουν μεικτές ομάδες (ανδρών και γυναικών) σε ποδηλασία, κολύμβηση, τρίαθλο, τοξοβολία και πινγκ-πονγκ.

– 206 χώρες (η Γουϊνέα αποχώρησε υπό τον φόβο της πανδημίας) και πάνω από 11.150 αθλητές και αθλήτριες.

Η Ρωσία θα συμμετάσχει με 335 αθλητές και αθλήτριες, αλλά όχι κάτω από τη σημαία της. Η τιμωρία της, λόγω κρατικά μεθοδευμένου ντόπινγκ, συνεχίζεται. Μόνο που, στο Τόκιο, όταν κάποιος ρώσος αθλητής κερδίζει χρυσό μετάλλιο, δεν θα ακούγεται ο Ολυμπιακός ύμνος, όπως συνέβαινε στο Ρίο (ο ρωσικός εθνικός ύμνος απαγορεύεται), αλλά… Τσαϊκόφσκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News