Η αγαπημένη μου Ολγα, η κόρη της γειτόνισσας, δεν είχε δοκιμάσει ποτέ ζυμαρόπιτα, δεν είχε ακούσει καν αυτή τη λέξη. Μια μέρα το ‘φερε η κουβέντα και έμεινα έκπληκτη. Τι Ρουμελιώτισσα θα ήμουν, λοιπόν, αν δεν σκάρωνα στη στιγμή το πιο γρήγορο φαγητό που μπορούσαν να φτιάξουν οι γυναίκες στα χωριά μας όταν γύριζαν από τα χωράφια.

Τυρί, γάλα, βούτυρο και γιαούρτι είχαν, γιατί σχεδόν όλες οι οικογένειες είχαν τα δικά τους ζώα. Το σταρένιο αλεύρι όμως ήταν αγοραστό, το φύλαγαν για να ανοίγουν φύλλο. Είχαν όμως καλαμποκάλευρο γιατί στα χωράφια τους καλλιεργούσαν καλαμπόκια. Το καλοκαίρι είχαν και κολοκύθια και τα αβγά δεν τους έλειπαν.

Αυτά λοιπόν είναι τα υλικά της κλασικής ζυμαρόπιτας. Μόνο που σήμερα το βούτυρο το έχουμε αντικαταστήσει με ελαιόλαδο (επίσης δυσεύρετο κάποτε στα βουνά) και βάζουμε μόνο μια στάλα βούτυρο (και αν βρείτε γλίνα ακόμα καλύτερα) για το άρωμα.

Είναι ένα φαγητό πανεύκολο, έχει όμως κι αυτό τα μυστικά του. Ανεξάρτητα από τις ποσότητες, που θα δείτε παρακάτω, ο χυλός θα πρέπει να είναι παχύρρευστος αλλά όχι πολύ σφιχτός, οπότε τον αραιώνετε αν χρειάζεται με λίγο γάλα ή τον πυκνώνετε με λίγο παραπάνω αλεύρι.

Και το πιο σημαντικό: Η ζυμαρόπιτα πρέπει να είναι λεπτή. Οταν ρίξετε τον χυλό στο ταψί δεν πρέπει να έχει πάχος μεγαλύτερο από 1 δάχτυλο (ή 1,5 αν το δαχτυλάκι σας είναι πολύ λεπτό…)  για να ψηθεί σωστά.

Το «μάθημα» ολοκληρώθηκε με τη συνταγή του λαχανόψωμου, ζυμαρόπιτα δηλαδή με χόρτα, όπως την κάνουμε στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας

Δείτε εδώ τη συνταγή

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News