Η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων σαν «ατελείωτο πανηγύρι» όπου μετέχουν οι αθλητές και οι κάτοικοι μιας πόλης τελείωσε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1972, μετά την εισβολή των παλαιστίνιων τρομοκρατών στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου. Ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Αβερι Μπράντεϊτζ αποφάσισε να συνεχιστούν οι Αγώνες, αλλά η εποχή της αθωότητας, όπου αθλητές και κάτοικοι της πόλης «ζούσαν» τους Αγώνες μαζί, είχε τελειώσει. Οι διοργανώσεις θα συνεχίζονταν, αλλά το Ολυμπιακό Χωριό σαν αναφαίρετο κομμάτι της πόλης είχε πάψει να υπάρχει.

Το ίδιο μετά από 20 χρόνια θα ίσχυε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν πεδίο αντιπαράθεσης χωρών και συστημάτων. Από το 1936 και το Βερολίνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ο χώρος όπου το κάθε σύστημα προσπαθούσε να αποδείξει την υπεροχή του. Από τη δεκαετία του ’60 οι αριστεροί και οι δεξιοί είχαν τα μετάλλια σαν βαρόμετρο της δυναμικής του συστήματός τους. Για τα μάτια του κόσμου η ΔΟΕ υποστήριζε ότι ο αθλητισμός πρέπει να μένει μακριά από την πολιτική, αλλά ήξερε ότι η πολιτική αντιπαράθεση θρέφει τους Αγώνες. Οι Αγώνες ζουν από τη σύγκρουση ανάμεσα σε συστήματα και κράτη. Οποτεδήποτε προτάθηκε οι Αγώνες να γίνονται μόνο με τα ονόματα των αθλητών, χωρίς αναφορά σε χώρα και έπαρση σημαίας, η ΔΟΕ ήταν αντίθετη. Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991, που τελικά οδήγησε στην αδιαφορία των κρατών για επικοινωνία και μετάλλια, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα που δέχτηκαν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ανάλογη ζημιά προέκυψε και από την αύξηση στην επικοινωνία. Μέχρι τη δεκαετία του ’90 οι Αγώνες ήταν το αντίστοιχο των Διεθνών Εκθέσεων του 19ου και πρώτου μέρους του 20ού αιώνα όπου οι χώρες προέβαλλαν τα επιτεύγματά τους. Το συγκεκριμένο νόημα των Ολυμπιακών διατηρήθηκε οριακά μέχρι τους Ολυμπιακούς της Σεούλ που προέβαλαν τη Νότια Κορέα σαν την ανερχόμενη βιομηχανική δύναμη της Ασίας. Ακόμα και στο Πεκίνο φάνηκε ότι στην εποχή της πληροφόρησης η δυναμική των Ολυμπιακών έχει μειωθεί.

Οπως μειώθηκε και η αξία των μεταλλίων. Το νόημα των Ολυμπιακών είναι να είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση στα αθλήματα που διοργανώνει. Ισχύει για παράδειγμα για τον στίβο ή την κολύμβηση. Οταν όμως άλλες διοργανώσεις είναι σημαντικότερες, όπως για το ποδόσφαιρο ή το τένις, η αξία του ολυμπιακού μεταλλίου μειώνεται. Ακόμα περισσότερο όταν τα αθλήματα που έχουν προστεθεί είναι τόσα, που το επόμενο θα είναι το κρυφτό μετ’ εμποδίων.

Τι είναι λοιπόν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα; Ενα υπερθέαμα στην τελετή της έναρξης, θέαμα για όλη την οικογένεια, ένα λούνα παρκ στη μέση όπου ο τηλεθεατής ψάχνει αυτό που του αρέσει αλλά και σταματάει «Ρε συ, τι είναι αυτό που δείχνει; Πλάκα έχει. Για να το δούμε» και μία tear jerker τελετή λήξης. Καθόλου άσχημα για καλοκαιρινή τηλεόραση. Αλλά σε σχέση με τη δεκαετία του ’60, που ένα μετάλλιο της Σοβιετικής Ενωσης στο πρόσθιο ήταν χτύπημα στους καπιταλιστές και ένα της Αμερικής στα 4 επί 100 νίκη της δημοκρατίας, δεν είναι Ολυμπιακοί αλλά Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα με τον Φίλιππο Σοφιανό και την Δάφνη Μπόκοτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News