Το Φεστιβάλ των Καννών είναι ένα ιερό του κινηματογράφου, ένα μέρος όπου πρωτοπαρουσιάζονται τα σοβαρά έργα μερικών από τους πιο αξιοσέβαστους σκηνοθέτες του κόσμου. Αλλά κάθε τόσο προβάλλεται κάτι που ξεπερνάει τα πάντα, μια ταινία που δεν μοιάζει με καμιά άλλη  και τόσο εκκεντρική ώστε στις Κάννες μοιάζει να είναι εκτός τόπου…  Ωστόσο μια προβολή αυτού του είδους είναι πραγματική εμπειρία για τους τυχερούς θεατές του φεστιβάλ.

Τέτοια αποδείχτηκε και η «Aline», μια άγρια ​​βιογραφία της Σελίν Ντιόν, που προβλήθηκε στις Κάννες το βράδυ της Τρίτης 13 Ιουλίου, και έκανε το κοινό να λυθεί στα γέλια. Η 57χρονη Βαλερί Λεμερσιέ, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και επίσης πρωταγωνιστεί στην ταινία, είχε τη φαεινή ιδέα να παίξει τη Σελίν Ντιόν σε κάθε ηλικία ακόμη και όταν ένα πεντάχρονο παιδάκι. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν έχει ξαναδεί κανείς στις Κάννες.

Το «Aline» ξεκινά με αποποίηση ευθυνών, γράφει στους New York Times ο κριτικός κινηματογράφου Κάιλ Μπιουκάναν, καθώς στο άνοιγμα της ταινίας εμφανίζεται η φράση: «Αυτή η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη ζωή της Σελίν Ντιόν. Ωστόσο, είναι ένα έργο μυθοπλασίας».  Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο -παρά το γεγονός ότι το σενάριο ακολουθεί σχεδόν βήμα-βήμα τον ρυθμό της ζωής της Ντιόν-  ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται Αλίν Ντιέ ενώ επίσης αποδείχθηκε αδύνατον να πάρει τα δικαιώματα για τα περισσότερα από τα πιο γνωστά τραγούδια της διάσημης τραγουδίστριας.

Οπως η Ντιόν, έτσι και η Αλίν είναι η μικρότερη από τα 14 παιδιά μιας μεγάλης οικογένειας του Κεμπέκ. Και κάνει το ντεμπούτο της ως τραγουδίστρια πολύ νωρίς: στα πέντε της, στον γάμο του αδελφού της, η Αλίν ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει ξεδιπλώνοντας μια απίστευτα δυνατή φωνή. Το είχε κάνει και η Ντιόν, ωστόσο στην πραγματική ζωή υπήρχε μια ουσιαστική διαφορά: όταν η Σελίν τραγούδησε σε εκείνο τον γάμο ήταν πραγματικά πεντάχρονη, και όχι μια εν δυνάμει συνταξιούχος.

Συρρικνωμένη στο μέγεθος ενός Χόμπιτ και φτιασιδωμένη στο πρόσωπο μέχρι ακινησίας, η Αλίν της νηπιακής ηλικίας μοιάζει περισσότερο έτοιμη να τρομοκρατήσει την ερευνήτρια παραψυχολογίας Λορέιν Γουόρεν (Βέρα Φαρμίγκα)  στο επόμενο σίκουελ του «Conjuring».

Γιατί δεν έδωσαν τον ρόλο σε ένα πραγματικό παιδί; Ο Μπιουκάναν μας πληροφορεί ότι ως κωμική ηθοποιός η γαλλίδα Βαλερί Λεμερσιέ έπαιζε συχνά ρόλους παιδιών, αλλά στο «Aline» το πάει πολύ πιο μακριά: Η ταινία μοιάζει με το «Bohemian Rhapsody» αλλά με έναν Ραμί Μάλεκ συρρικνωμένο που παίζει με τα δικά του δόντια… Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ταινία  φτιαγμένη με εφιάλτες.

Ισως σκέφτεστε, ότι «αυτό το τρελό  κομμάτι της ταινίας με την πεντάχρονη δεν διαρκεί πολύ», γράφει ο Μπιουκάναν. Πράγματι, η Αλίν «γερνάει» τελικά στην ταινία μέχρι που γίνεται 12 ετών. Εδώ, η Λεμερσιέ υποδύεται μια ανόητη και εσωστρεφή Αλίν, που καλπάζει προς τη φήμη αφού αποκτά έναν μάνατζερ, τον Γκι-Κλοντ Καμάρ (Σιλβέν Μαρσέλ). Ο χαρακτήρας του βασίζεται στον παραγωγό-μάνατζερ της Σελίν Ντιόν και μελλοντικό σύζυγό της, Ρενέ Αντζελίλ, τον οποίο συνάντησε ως προέφηβη  (στα 12 της και ενώ εκείνος ήταν 38 ετών). Και η Λεμερσιέ  παρουσιάζει αυτό το προβληματικό ζευγάρωμα ως τη μεγαλύτερη φιλοδοξία της Αλίν στη ζωή.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε μια 57χρονη να υποδύεται μια 12χρονη «καψουρεμένη» με τον 40άρη μάνατζέρ της, γράφει ο Μπιουκάναν, που ένιωθε τον εγκέφαλό του να «βραχυκυκλώνει» κάθε φορά που η μητέρα της Αλίν προσπαθούσε να διαλύσει την σχέση, δηλώνοντας ότι ο Γκι-Κλοντ παραείναι μεγάλος για την Αλίν.

Ο αμερικανός κριτικός αναρωτιέται, ακόμα, αν η Λεμερσιέ ως Αλίν προσπαθεί να επικυρώσει τον έρωτα δηλώνοντας  ότι η νεαρή γυναίκα ήταν απλά από μικρή, ώριμη και σοφή… Παρατηρεί ωστόσο ότι από τη στιγμή που ενηλικιώνεται (δηλαδή όταν η Αλίν και ο Γκι-Κλοντ ολοκληρώσουν επιτέλους τη σχέση τους), η Λεμερσιέ εξακολουθεί να παίζει την Αλίν σαν μια ντίβα-παιδί με γλυκιά φωνούλα.

Ο θεατής, ωστόσο, πρέπει απλά να παραδοθεί στον παραλογισμό του «Aline». Μερικές φορές η αίσθηση του χιούμορ υπάρχει σε κάποιες σκηνές, όπως εκείνη που η Αλίν χάνεται μέσα στο τεράστιο αρχοντικό, που μόλις αγόρασε στο Λας Βέγκας. Μετά την πρώτη ώρα, πάντως, που επιτέλους ολοκληρώνεται ο έρωτας ο οποίος αποτελεί το βασικό στοιχείο της ταινίας, το «Aline» αποφεύγει να αναφερθεί εκτενώς στην ενήλικη ζωή της Ντιόν. Αντ’ αυτού παρατίθεται μια σειρά από αυτόνομα επεισόδια: Η Αλίν διαλέγει ένα φόρεμα για τα Οσκαρ, η Αλίν κάνει θεραπείες γονιμότητας, ο Γκι –Κλοντ έχει τώρα αλογοουρά…

Ωστόσο, ακόμη και οι πιο ξεκάθαρα δραματικές σκηνές της ταινίας είναι χρωματισμένες με παραφροσύνη. Και δεν γίνεται αλλιώς: αφού επί μισή ώρα κάθεσαι και βλέπεις την 57χρονη Λεμερσιέ ως προέφηβη Αλίν, τίποτα πλέον δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό.

Ισως, όμως, έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι το «Aline». Στον πλανήτη του θεάματος, δύσκολα θα βρεις πιο mainstream φιγούρα από την Σελίν Ντιόν. Ωστόσο ακόμη και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές της παραδέχονται ότι η γυναίκα αποπνέει αγνή ξεκάθαρη εκκεντρικότητα. Οι μισές από τις σκηνοθετικές επιλογές που έγιναν στο «Aline», είναι ανεξήγητες, γράφει ο Μπιουκάναν στους New York Times, αλλά επίσης είναι τόσο παλαβές και ασυνήθιστες, που ο αμερικανός κριτικός θα τις σκέφτεται για πολλά χρόνια. Σε μια εποχή που το είδος της μουσικής βιογραφίας γίνεται όλο και περισσότερο αναλώσιμο, λέει, το «Aline» είναι τόσο ανόητο που δεν θα πάψει ποτέ να συζητιέται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News