Στην ελληνική οικογένεια, κατ΄επέκτασή και στην κοινωνία μας, συντελείται μια μεγάλη αδικία υπό την διεστραμμένη πρόφαση μιας δήθεν έγνοιας, μιας «αγάπης». Δεν προσπαθούμε να δυναμώσουμε το αδύναμο μέλος αλλά να το αποδυναμώσουμε ακόμα περισσότερο. Σημαδεύοντάς το πανηγυρικά με τη «βούλα» τού «ιδιαίτερου», του πιο -και καλά- «ευαίσθητου», αυτού που χρίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης, κανακέματος. Που ο χρόνος γι΄αυτό μετράει αλλιώς ήτοι όλος ο χρόνος -και ο κόσμος- δικός του!…Μέχρι να εμπεδώσει αυτά που -προσέξτε!- δεν θα εμπεδώσει ποτέ. Ποτέ!

Αφού δεν θα το αφήσουμε ποτέ να έρθει αντιμέτωπο με τις συνέπειές των πράξεών του, των αρνήσεών του, της ψευτομαγκιάς του, της αντιδραστικότητάς του, κάποτε της κοινωνικής του ευθύνης. Χαζός είναι να ενηλικιωθεί; Όλοι, αν το καλοσκεφτείτε, συνδράμουν με κάθε τρόπο, όλοι εξαντλούν την υπομονή τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν το κακομαθημένο-καλομαθημένο μέλος να παραμένει αδιαπραγμάτευτο στο «ανάποδό» του, στις δήθεν «αρχές» του. Ακόμα και η φράση «Τι να κάνουμε; Του έχουμε αδυναμία», γιατί πάντα σε αυτό το μέλος έχει βρέξει «αδυναμία», ξεμπροστιάζει επί της ουσίας την μόνη αλήθεια. Ότι όλοι είναι αδύναμοι απέναντί του. Όλοι ελίσσονται προκειμένου ποτέ να μην ελιχθεί εκείνο. Αυτό είναι το δυνατό.

Όσα γράφω, περιγράφοντας μια ανείπωτη αλήθεια αρρώστιας, όλα αυτά ταιριάζουν και για τους αντιεμβολιαστές δυο χρόνια μετά. Δυο ολόκληρα χρόνια μετά. Ήρθε ο κόσμος τούμπα. Παγκόσμια καταστροφή. Θάνατος και «θάνατοι». Χειρισμοί χειρουργικοί και στα οικονομικά ώστε να μην πηδάμε από τα παράθυρα. Κυρίως ο κόσμος της ελεύθερης οικονομίας πνίγηκε στην ανασφάλεια, στο αδιέξοδο. Θέρισε και θερίζει η κατάθλιψη και τα αυτοάνοσα. Και αντιστοίχως… Οι αντιρρησίες πότε σηκώνουν το φλάμπουρο «Όχι στη μάσκα», πότε «όχι στο εμβόλιο», πότε το τερματίζουν «Όχι στο rapid test» γιατί ενοχλείται το ρουθούνι… Δυο χρόνια μετά… Τι ακόμα περιμένουμε; Τι άλλο απομένει;

Γι΄αυτό και χάρηκα ιδιαίτερα για την απόφαση-στάση του Πρωθυπουργού, όπως καθαρά και ξάστερα εκφράζεται απέναντι σε Ιερές Αγελάδες, «Όποιος δεν εμβολιάζεται θα παίρνει άδεια άνευ αποδοχών». Δεν γίνεται να τον χρηματοδοτεί πλέον η κοινωνία για να αμπελοφιλοσοφεί Αντίσταση. Σηματοδοτεί ένα υγιές “Μπάστα!», ένα «Μέχρι εδώ». Δηλαδή τίποτα πιο αισιόδοξο, τίποτα πιο δίκαιο. Δυο χρόνια μετά, βαρέθηκα να ακούω προτροπές πολιτικών (προσφάτως η Αδελφή Ξενογιαννακοπούλου) ως δήθεν ιεροκήρυκες σε ιερή αποστολή: «Να προσπαθήσει η Κυβέρνηση να πείσει». Κάποτε να μετράει και κάποιος χρόνος! Δυο ολόκληρα χρόνια μετά είναι πλέον ευδιάκριτο, ότι το «θέμα» δεν το έχει αυτός που δεν πείθεται αλλά η όποια Κυβέρνηση προσπαθεί ακόμα να τον πείσει αδικώντας κατάφορα αυτούς που έχουν αντιληφθεί.

Ας πάρουμε απόφαση ότι μερικοί υφίστανται μόνο αν ΔΕΝ πείθονται, ηδονικά αυνανίζονται ότι αντιστέκονται, ότι διαφέρουν. Αποκτούν οντότητα. Έτσι  εξασφαλίζουν τις θωπείες όλων των άλλων. Ετσι συνεχίζεται η δραματική αλυσίδα της χειριστικότητας τους. Το εμβόλιο είναι πράξη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Η απόφαση του Πρωθυπουργού και η αλλαγή στάσης είναι έντιμη και ανακουφιστική για τους νοήμονες.

Το φρένο, σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη φρένου είναι ακριβώς η ασφάλεια, που νοιώθει το παιδί όταν ο υπεύθυνος, σοβαρός γονιός το εκπαιδεύει στα όρια και στο Όχι και ας τσιρίζει. Και ας σπεύδουν οι συνήθεις «χαϊδεμένοι» (εξ απαλών ονύχων) να ωρύονται «Θα σκάσει από το κλάμα». Κανένα παιδί δεν έσκασε από το κλάμα. Αντιθέτως πολλά καταστράφηκαν γιατί τους είχαν αδυναμία και έσπευδαν με θωπείες.

Υ.Γ Για σκέψη… Σε ετούτον τον κύκλο ιστορίας και στη διαχείριση ενός παγκόσμιου δράματος μας κυβερνάει κάποιος που δεν του είχαμε αδυναμία. Άραγε διακρίνετε διαφορές στον τρόπο διακυβέρνησης από τα «Ηγετόπαιδα» που ο λαός τούς είχε αδυναμία; Και που κτίζουν νέα καριέρα κανακεύοντας ομοίους; Αλυσίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News