Στην απευθείας μετάδοση του αγώνα η εντύπωση του τηλεθεατή ήταν πως το «Γουέμπλεϊ»… κατηφόριζε προς την εστία των Ιταλών. Οι Ισπανοί κυκλοφορούσαν την μπάλα κατά βούληση, με άψογα κοντρόλ και πάσες ακριβείας, ενώ οι αντίπαλοί τους την κυνηγούσαν όπως το «κορόιδο» στο ομώνυμο παιδικό παιχνίδι (που είναι και άσκηση προπόνησης). Πάει και τελείωσε: άμα δεν μπορούν να τους την πάρουν από τα πόδια ούτε οι «επιστήμονες» του αντι-ποδοσφαίρου, κανένας δεν μπορεί.

Στα χάι-λάιτ, όμως, στα ολιγόλεπτα βιντεάκια με τις καλύτερες φάσεις, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Οι Ισπανοί δεν δημιούργησαν περισσότερες, ή μεγαλύτερες, ευκαιρίες για γκολ. Οι Ιταλοί είχαν δοκάρι, σκόραραν πρώτοι, και στις αντεπιθέσεις τους έφτασαν δύο φορές κοντά στο 2-0 (με τον Βεράτι). Αυτή είναι η πιο μεγάλη τους αρετή: να φέρνουν στα μέτρα τους -και να κερδίζουν- παιχνίδια στα οποία δεν καταφέρνουν να κυριαρχήσουν.

Η εθνική Ιταλίας είναι, δεκαετίες τώρα, η πιο «καπάτσα» ευρωπαϊκή ομάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στην 25η της συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση (Μουντιάλ, ή Euro) θα εμφανιστεί στον τελικό για 10η φορά. Ούτε το πώς κατέκτησε τα δύο μεταπολεμικά της Παγκόσμια Κύπελλα. Θυμάστε; Το ένα (1982) με το «άστρο» του Πάολο Ρόσι. Και το άλλο (2006) με εκπληκτικές υπερβάσεις. Νικώντας στον ημιτελικό τη Γερμανία στην παράταση και στον τελικό τη Γαλλία στα πέναλτι, αν και είχε φέρει ισοπαλία (1-1) με… τις ΗΠΑ, και στους «16» είχε «τρομάξει» να περάσει την Αυστραλία (με πέναλτι του Τότι στο 90’+5′).

Η ευκολία με την οποία οι Ιταλοί προσαρμόζονται στις συνθήκες ενός αγώνα, τους έχει κάνει «επτάψυχους» στα νοκ-άουτ. Μέχρι χθες είχαν εντυπωσιάσει με τη μεταμόρφωσή τους σε μια κυριαρχική και επιθετική ομάδα, και μας είχαν προσφέρει χορταστικό θέαμα. Βλέποντας, όμως, τους Ισπανούς να έχουν… κολλήσει την μπάλα στα πόδια τους και να την περιφέρουν με άνεση, το γύρισαν στο παλιό, παραδοσιακό τους παιχνίδι: όλοι πίσω, με το μυαλό στην αντεπίθεση. Λες και γύρισαν έναν διακόπτη. Και ο «κλεφτοπόλεμος» απέδωσε. Ηταν, περίπου, το ίδιο απειλητικοί με τους Ισπανούς, που τους είχαν στριμώξει όπως η γάτα το ποντίκι.

Αν το ποδόσφαιρο παιζόταν μόνο με τα πόδια, οι Ισπανοί θα ετοιμάζονταν, τώρα, για τον τελικό. Αλλά θέλει και «ψυχή». Την ώρα που οι άριστοι του πάσινγκ-γκέιμ παρέδιδαν μαθήματα δεξιοτεχνίας, οι παίκτες του Ρομπέρτο Μαντσίνι δοκίμαζαν τα όρια της αντοχής τους. Το τελευταίο σφύριγμα του γερμανού διαιτητή, Μπριχ, στην κανονική διάρκεια του αγώνα τους βρήκε εξουθενωμένους. Λογικό. Οι τεχνίτες Ισπανοί έτρεχαν την μπάλα. Με 71% κατοχή και 908 πάσες (έναντι 387). Ενώ οι Ιταλοί, έτρεχαν οι ίδιοι ξοπίσω της. Οταν άρχισε η παράταση, ο Ιμόπμιλε, ο Βεράτι, ο Μπαρέλα και ο Ινσίνιε είχαν βγει από το παιχνίδι. Οι υπόλοιποι βασικοί έπαιζαν με τις τελευταίες τους ανάσες. Λίγοι πίστευαν ότι οι «Ατζούρι» θα άντεχαν για ακόμη μισή ώρα.

Η αυταπάρνηση είναι μεταδοτική. Η υπερπροσπάθεια του ενός έδινε κουράγιο στον άλλον. Ελάχιστες από τις ομάδες που παρακολουθήσαμε σε αυτό το τουρνουά είναι τόσο… ομάδες, όσο οι Ιταλοί. Φαίνεται στον τρόπο που αγωνίζονται, που τρέχουν να διορθώσουν ο ένας τα λάθη του άλλου, που μαζεύονται για να ακούσουν τις οδηγίες του προπονητή τους, που πανηγυρίζουν, που αγκαλιάζονται για να ψάλουν τον εθνικό τους ύμνο, που αντιδρούν σε κάθε ερέθισμα σαν ένα πρόσωπο.

Το 1-1 δεν άλλαξε στην παράταση, κι έτσι φτάσαμε στα πέναλτι. Για να επιβεβαιωθεί ο άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου, που θέλει τον καλύτερο παίκτη, ή τον σκόρερ, μιας ομάδας να αστοχεί στην κρίσιμη εκτέλεση. Ο Μοράτα (που είχε ισοφαρίσει για τους Ισπανούς στο 80′, για να γίνει ο αρχισκόρερ τους στα Euro με 6 γκολ) έχασε το 8ο πέναλτι (απέκρουσε ο θηριώδης Ντοναρούμα), ο Ζορζίνιο δεν λάθεψε στο επόμενο, και οι Ιταλοί θα διεκδικήσουν την πρώτη τους ευρωπαϊκή Κούπα μετά το 1968 (ο σημερινός τους προπονητής ήταν, τότε, τεσσάρων ετών). Εάν απόψε οι Αγγλοι ξεπεράσουν το εμπόδιο της Δανίας στον άλλον ημιτελικό, την Κυριακή θα έχουμε τον πρώτο τελικό Ιταλίας – Αγγλίας στα χρονικά του Euro.

Θα ήταν και στατιστικά παράδοξο, αν οι Ισπανοί κέρδιζαν στη «ρώσικη ρουλέτα». Από τα τέλη της δεκαετίας των ’70s, που τα πέναλτι καθιερώθηκαν ως τρόπος επίλυσης των διαφορών σε περιπτώσεις… επίμονης ισοπαλίας, μόνο δύο εθνικές ομάδες έχουν καταφέρει να περάσουν με επιτυχία αυτή τη διαδικασία δύο φορές στην ίδια διοργάνωση: η Αργεντινή το 1990 και η Κροατία το 2018.

Στον ημιτελικό του Νότου, που θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι ο τελικός του τουρνουά, η Ισπανία έκανε το καλύτερό της παιχνίδι σε αυτό το Euro (και για τα δικά της στάνταρ, πήγε καλά και αμυντικά), όμως αποκλείστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε ημιτελικό της διοργάνωσης, επειδή έπεσε πάνω σε μια υπέροχη ποδοσφαιρική «παρέα», αήττητη εδώ και τρία χρόνια, σε 33 ματς, αποφασισμένη να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Την ιστορία τη γράφουν, ενίοτε, και οι ηττημένοι. Ο τρομερός 18αρης του Euro, Πέδρι, έγραψε τη δική του, ολοκληρώνοντας το χθεσινό 90λεπτο με 55 πάσες και 100% ευστοχία! Το πρώτο του λάθος το έκανε στο τέλος της παράτασης (119′). «Ούτε από τον Αντρές Ινιέστα δεν τα βλέπαμε αυτά, σε τόσο νεαρή ηλικία», τόνισε ο ισπανός προπονητής, Λουίς Ενρίκε, για τον «πιτσιρικά» της Μπαρτσελόνα, που γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 2002 και έγινε επαγγελματίας μόλις πριν από δύο χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News