Γίνεται φανερό και αντιληπτό σε όλους (πλην ίσως του Πολάκη και των θαυμαστών του…) ότι η περιπέτεια με την πανδημία δύσκολα θα τελειώσει. Αν τελειώσει.

Η εξάπλωση της λεγόμενης ινδικής μετάλλαξης είναι, δυστυχώς, η πλέον ξεκάθαρη απόδειξη για το ότι όσο δεν προχωρούν οι εμβολιασμοί, ο ιός θα επιμένει, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει σε υγειονομικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Διαπιστώνεται δε και κάτι ακόμη. Ότι οι μεταλλάξεις έως τώρα επικράτησαν και θέρισαν όπου υπήρξαν είτε πλημμελή μέτρα προστασίας σε αρχικό στάδιο (Βρετανία, Βραζιλία), είτε υπερπληθυσμός (Ινδία).

Με τη νέα, δυσμενή εξέλιξη σχεδόν προδιαγεγραμμένη (κατά τα όσα διαμηνύονται από τους ειδικούς), μπορεί κάποιος να κατανοήσει ότι σύντομα θα βρεθούμε όχι μόνο σε ένα τέταρτο κύμα, αλλά και σε μία νέα πραγματικότητα σε ό,τι αφορά την επίδραση της πανδημίας σε πολιτικό επίπεδο.

Θυμόμαστε όλοι ότι, στις αρχές της υγειονομικής κρίσης και λόγω της στάσης που τήρησε, ο Μπόρις Τζόνσον είχε θεωρηθεί περίπου ένα πολιτικό πτώμα. Επειτα ήλθαν τα εμβόλια, ακολούθησε μία τακτική μαζικών εμβολιασμών με μία δόση του AstraZeneca και ο βρετανός Πρωθυπουργός περίπου αναστήθηκε πολιτικά. Φαίνεται τώρα όμως ότι και αυτό πρόσκαιρο ήταν, καθώς η τακτική που επέλεξε ήταν πρόχειρη και ανεπαρκής για την δημιουργία τείχους ανοσίας.

Στα καθ’ ημάς διαπιστώνεται ότι τόσο η διαχείριση της πανδημικής κρίσης όσο και η στρατηγική των εμβολιασμών ήταν οι ενδεδειγμένες. Παρά ταύτα, όταν υπάρχει ένα κρίσιμο ποσοστό που υπερβαίνει το 30%, το οποίο αρνείται για οποιονδήποτε λόγο να εμβολιαστεί, η όποια στρατηγική και ο όποιος σχεδιασμός, υπονομεύονται και σχεδόν ακυρώνονται.

Στην επόμενη φάση της κρίσης η υφήλιος μπορεί να κινδυνεύσει και να βρεθεί μπροστά στο τραγικό παράδοξο: να υπάρχει επάρκεια εμβολίων αλλά, αφενός να μην χορηγούνται με την απαιτούμενη ταχύτητα στον Τρίτο Κόσμο, αφετέρου να μην χρησιμοποιούνται στον απαιτούμενο και αναγκαίο βαθμό από μία κατηγορία ψεκασμένων και τάχα «ψαγμένων», στις ανεπτυγμένες χώρες.

Τι πολιτικοκοινωνικά δεδομένα θα δημιουργήσει μία τέτοια εξέλιξη, εφόσον οι εκτιμήσεις αυτές επαληθευτούν; Το πιθανότερο είναι να διαμορφωθεί μία εντελώς διαφορετική συνθήκη από την προσδοκώμενη. Οι κυβερνήσεις δύσκολα πλέον θα επιβάλλουν lockdown, η οικονομική δραστηριότητα θα συνεχίζεται κανονικά ακόμη και αν ο ιός θερίζει, οι ανεμβολίαστοι θα διεκδικούν το δικαίωμα τους στην άποψη και ταυτόχρονα στην υγειονομική περίθαλψη, οι εμβολιασμένοι θα νιώθουν ότι απειλούνται από τους «δολιοφθορείς».

Θα βρεθούμε μπροστά σε μία κατάσταση όπου οι αρνητές θα αποκτούν κάτι σαν αντικοινωνικό στίγμα; Τι συνθήκη θα είναι αυτή και πώς θα εκδηλωθεί στις κοινωνικές συμπεριφορές; Ποιες πολιτικές (δημοκρατικές) δυνάμεις θα είναι σε θέση να διαχειριστούν το πρόβλημα και ποιες αντιδραστικές θα επιχειρήσουν να επωφεληθούν; Πόσο θα συνεχίσουν οι αρχές της ελεύθερης διακίνησης να κυριαρχούν στην Ευρώπη; Ποιες θα είναι οι γεωπολιτικές συνέπειες του πολέμου των εμβολίων;

Δύσκολες οι απαντήσεις.

Ωστόσο, όσοι νόμιζαν και επιμένουν ότι τα μέτρα της πρώτης περιόδου για την αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν η δικαίωση του Όργουελ και όλων των προφητών της δυστοπίας, δεν έχουν ακόμη δει τίποτε, με βάση τα όσα διαφαίνονται από την επικράτηση της «παραλλαγής Δέλτα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News