Στη Βουλή παίχτηκε ένα παιχνίδι, ανάμεσα σε Κώστα Τασούλα και Αλέξη Τσίπρα, με γρήγορες εναλλαγές, δυνατά χτυπήματα και μερικά drop shoots, για να υιοθετήσουμε την ορολογία των ημερών, μιας και ο λαός βλέπει τένις και δεν προτιμά τα κοινοβουλευτικά στιγμιότυπα. Αυτός ήταν άλλωστε, ο σκοπός του Αλέξη Τσίπρα. Να δούμε το βίντεο και να ακούσουμε κορώνες περί φίμωσης του από ένα αυταρχικό προεδρείο.

Τι συνέβη; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε να παρέμβει στη συζήτηση επίκαιρων ερωτήσεων, κάτι που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό της Βουλής. Το έκανε και πρόσφατα, μίλησε κατ΄εξαίρεση, αλλά αργότερα, στη διάσκεψη των προέδρων, οι του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκαν ότι δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Η επανάληψη προκάλεσε παρέμβαση του προέδρου της Βουλής, ο οποίος δεν έδωσε τον λόγο στον Τσίπρα, επικαλούμενος τον κανονισμό. Ο Τσίπρας απάντησε ότι αν κάποιος δεν σέβεται τη Βουλή είναι ο Πρωθυπουργός, κατήγγειλε τη φίμωση του και η συνέχεια έλαβε χώρα στα social.

Εδώ, βέβαια, ο πρόεδρος της Βουλής έπρεπε να σταθμίσει τι είναι προτιμότερο: να τηρηθεί ο κανονισμός ή να εγείρεται θέμα για το αν απαγορεύτηκε στον αρχηγό της αντιπολίτευσης να μιλήσει; Ασφαλώς κάποιος θα ανταπαντούσε ότι ο Τσίπρας όφειλε να σεβαστεί τον κανονισμό και να μην το πάει στα άκρα, αλλά πλέον αγγίζουμε τον πυρήνα της αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι θέμα φίμωσης στους καιρούς μας δεν υπάρχει. Κάποτε ναι, αν δεν ακουγόσουν στη Βουλή, δεν ακουγόσουν πουθενά. Τώρα αν θέλεις στα αλήθεια να ακουστείς, προτιμάς κάπου εκτός Βουλής.

Τέλος πάντων, το περιστατικό επιβεβαιώνει τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο «σκληρό ροκ» που έλεγε παλαιότερα και ο Κώστας Λαλιώτης. Καταγγελία για όλους και για όλα. Ακόμα και αν δεν μας παίρνει με τη Μαρέβα, που λέει ο λόγος, θα κάνουμε την πλάκα μας με τον γιο. Εντάξει, ας πούμε ότι και αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι. Και, εκτός των άλλων, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας αισθάνεται θυμό για μια σειρά από πράγματα, θα ήταν ηλίθιοι αν δεν έσπευσαν να τον εκφράσουν. Το πρόβλημα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι αυτό δεν φτάνει. Και καμιά φορά απορώ αν είναι δυνατόν να τα διαβάζουν όλα τόσο λάθος, με κώδικα του 2012 ή του 2015. Διότι τότε, πράγματι, ο θυμός ήταν ένα όχημα που σε οδηγούσε εύκολα στην εξουσία, ακόμα και αν εκστόμιζες θηριώδεις ανοησίες και μοίραζες υποσχέσεις βουτηγμένες σε χυδαίο λαϊκισμό.

Ωστόσο ο θυμός δεν θα είναι αρκετός στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Οι θυμωμένοι φτιάχνουν μαγιά, αλλά το γλυκό φουσκώνει με αυτούς που έχουν πειστεί από τον προγραμματικό σου λόγο και σε βλέπουν ως μία αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να έχει εγκαταλείψει το παιχνίδι. Τη μία λένε ότι ψάχνουν τον «αντι-Πιερρακάκη» και την άλλη πουλάνε στείρο τσαμπουκά λες και παίρνουν γραμμή από τα τρολ. Ακόμα και στην περίπτωση του εργασιακού νομοσχεδίου, ενός πλαισίου, δηλαδή, που παραδοσιακά ευνοεί την Αριστερά, κατέβηκαν στους δρόμους χωρίς μία δομημένη εναλλακτική πρόταση.

Συνεπώς καλές είναι οι φωνές για φίμωση του Αλέξη, για «πετσωμένα μέσα», χούντες και άλλα που κάνουν σουξέ, ειδικά στις νεαρές ηλικίες, όμως δεν φτάνουν. Διότι στις εκλογές, όταν όλοι αυτοί σπεύσουν να τιμωρήσουν τον Μητσοτάκη, κάποιοι άλλοι θα ψάχνουν ποιος μπορεί να κυβερνήσει. Και συνήθως αυτοί είναι περισσότεροι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News