Πήγα στην τράπεζα, η ουρά καλά κρατούσε, πελάτες και υπάλληλοι ήταν στη θέση τους. Πήγα στον φούρνο, το παλικάρι ήταν κανονικά πίσω απ’ τον γκισέ του δίνοντας ψωμιά, κρουασάν και κουλουράκια. Πήγα σε μεγάλο πολυκατάστημα λευκών ειδών για να αντικαταστήσω μια καφετιέρα που έβγαζε καπνούς από τη χρήση, όλοι δούλευαν κανονικά. Κανένα ίχνος απεργιακής παράλυσης, καμιά ένδειξη αγωνιστικής εγρήγορσης ή νευρικότητας.

Υπήρχε, βέβαια, μια αγχωτική κίνηση στους δρόμους, ικανή να σε τρελάνει. Μισή ώρα για να κάνεις ένα χιλιόμετρο και μάλιστα στα πέριξ της Αθήνας. Φαντάζομαι τι γινόταν στο κέντρο, στο οποίο δεν αποτόλμησα να πλησιάσω, αν και είχα δουλειά. Ο πιο σίγουρος τρόπος να αντιληφθεί κανείς ότι υπήρχε απεργία ήταν να ανοίξει την τηλεόρασή του. Παλιές σειρές στη θέση ενημερωτικών εκπομπών, φιλαρμονικές και ντοκιμαντέρ στη θέση γνωστών τηλεπαρουσιαστών.

Α ναι, πήγα και στον Δήμο μου. Ψιλοερημιά βρήκα, έλειπαν πολλοί. «Απεργείτε βλέπω» ρώτησα κάποιον αντιδήμαρχο που καθόταν εκεί. «Οι μόνιμοι έχουν γράψει ρεπό ή μια μέρα άδειας, τα οκτάμηνα ήρθαν κανονικά». Η φράση του τα είπε όλα. Ο μόνιμος, που δεν κινδυνεύει, προτιμά να γράψει μια μέρα κανονική άδεια (για να μην του αφαιρεθεί το μεροκάματο) παρά να βρεθεί αντιμέτωπος με κάνα κλιμάκιο συνδικαλιστών που επισκέπτονται τους χώρους εργασίας και προγκάνε όσους δουλεύουν. Οι συμβασιούχοι έχουν άλλες προτεραιότητες και φόβους. Κι οι συνδικαλιστές δεν πολυενδιαφέρονται για τους έκτακτους. Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Δεν ψηφίζουν κιόλας στα σωματεία.

Τέλος πάντων, αυτός που δεν φοβάται την «κατάργηση» του οκταώρου, καθότι μόνιμος στο Δημόσιο, απεργεί ή παριστάνει ότι απεργεί, για αυτόν που θεωρητικώς έχει πιθανότητα να την υποστεί, αλλά δεν απεργεί. Κι αυτός που έχει απόλυτη ανάγκη την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας φωνάζει ότι πρόκειται για επιστροφή στον μεσαίωνα, αλλά αφήνει να «αγωνίζονται» γι’ αυτόν εκείνοι που δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ, καθότι στο Δημόσιο η εργοδοσία δεν κλέβει ώρες ούτε υπερωρίες. Αλλόκοτα πράγματα ή παλιά απεργιακή μου τέχνη κόσκινο.

Θα περάσει κι αυτό, αναφώνησα εγκλωβισμένος στην ακινησία της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Η μάχη των μαχών δόθηκε, έστω και για την τιμή των όπλων. Τα στατιστικά της συμμετοχής θα μπουν την επόμενη μέρα στην υπηρεσία των δύο αντιμαχομένων. Μεγάλη επιτυχία θα δουν η ΓΣΕΕ και η αντιπολίτευση, πενιχρή έως ανύπαρκτη συμμετοχή θα δει η κυβέρνηση. Τα γνωστά. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θα δουν θετικά την ψήφιση του νομοσχεδίου ως μεταρρύθμιση που υποβοηθά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και φέρνει επενδύσεις, η Αριστερά κάθε είδους θα τη δει σαν τα εγκαίνια μιας νέας εργασιακής σκλαβιάς.

Και τα νέα παιδιά που ψευτοδουλεύουν και ελπίζουν σε κάτι καλύτερο μελλοντικά, θα ρωτήσουν κανέναν γνωστό τους που ξέρει, αν υπάρχει τίποτα καλό γι’ αυτά στα καινούργια μέτρα. Καθότι στα social media διαβάζουν πολλά, αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News