Ο κ. Βορίδης. Προσφάτως υπουργός Εσωτερικών. Large. Εξήγγειλε «Μπόνους παραγωγικότητας στο Δημόσιο» και μεταδόθηκε στο πλήθος με πηχυαίους τίτλους. «Το σχετικό κονδύλι φτάνει τα 10 εκατ. ευρώ». Με τις υγείες του. Καλές ψήφους να έχει. Παραλλήλως, όμως, με τα συχαρίκια μου, επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ, πού ζει; Πατάμε τα ίδια χώματα; Ζούμε σε ίδιους χρόνους; Βιώσαμε τα ίδια ή του τα περιέγραψαν;

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, διασχίσαμε δέκα χρόνια κρίσης. Ματώσαμε, σπάσαμε μέλη στην ανώμαλη προσγείωση, κυλιστήκαμε και στον λαϊκισμό… Λες και ξεφύγαμε ποτέ… Ο,τι στάδιο έχει το πένθος, το περάσαμε μέχρι να βρούμε βήμα.

Πώς το είπαν; Τα πιο ακριβά δίδακτρα της Ιστορίας. Και πριν προλάβει να αλλάξει έκφραση το έρμο χείλι μας, στο καπάκι μιας ανάσας «υποσχετικής», ήρθε ο κορονοϊός. Αλήθεια, υποκλίνομαι στην προσαρμοστικότητά μας. Κι ας υπάρχουν και θορυβώδεις μειοψηφίες ως αιώνιοι σαματατζήδες του έθνους μας.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή –για να λέμε αλήθειες– κανένας μισθωτός του Δημοσίου δεν έχασε ούτε μέρα μισθοδοσίας, κανένας μισθωτός του Δημοσίου δεν λαχτάρισε για την επόμενη μέρα του, δεν έλιωσε σε ανασφάλεια. Ολα συνέχιζαν στον αργόσυρτο ρυθμό τους και ακόμα καλύτερα: «Με ραντεβού».

Αλλά, βέβαια, καθώς ετούτη η χώρα, ετούτο το πολιτικό σύστημα, από την επομένη κιόλας της ανεξαρτησίας μας, δομήθηκε πάνω στο ιδεώδες ενός δημοσιοϋπαλληλικού υπερπληθυσμού «Βρέξει χιονίσει», δεν έχει πια νόημα η κατά μέτωπο επίθεση για να απαλλαγούμε από τη χειροποίητη θηλιά. Κι έτσι κατέφθασε ο «από μηχανής Θεός». Ο αρχαιοελληνικός. Στην τελευταία παράσταση τραγωδίας υπό τον τίτλο «Κορονοϊός». Και ένας Πρωθυπουργός, που παράλληλα με τη δεξιοτεχνική διαχείριση ενός παγκόσμιου δράματος, μας μετέδωσε ένα σινιάλο ότι μπορεί και να «υπάρχει ελπίς». Ενας άριστα οργανωμένος εμβολιασμός μας ξεσήκωσε ελπίδα ενός πλατύτερου «εμβολιασμού», ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Ατύπως συνεννοηθήκαμε ότι το ζητούμενο δεν είναι πια πώς να απαλλαγούμε από την αιμοδοσία προς το Δημόσιο, αλλά ότι υπάρχει τρόπος να φρενάρουμε την καταδυναστευτική, παντοδύναμη μανία του. Αυτή που βγάζει την πίστη στον μαρτυρικό ιδιωτικό τομέα.

Μεγάλη υπόθεση η ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Για τον σωσμό μας συνεπάγεται η ζωτική υποχρέωση των κυβερνώντων να φρενάρουν προσλήψεις, αξιοποιώντας μετακινήσεις. Επίσης συνεπάγεται ότι δεν θα πουλάνε οι πολιτικοί «ναρκωτικά», όπως μπόνους κ.λπ. Την ώρα μάλιστα, που ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να σκαπούλαρε τον θάνατο, αλλά είναι σε βαθύ κώμα, με άγνωστη την αναστρεψιμότητα της κατάστασής του.

Και έρχεται ο κ. Βορίδης, υπουργός Εσωτερικών, να κάνει «ματάκια» σε δημοσίους. Από τα μπόνους «έγκαιρης άφιξης στην εργασία» ενός θλιβερού, αιματοβαμμένου παρελθόντος, στο Βορίδειον «μπόνους παραγωγικότητας» για την αποδοτικότητα των υπαλλήλων, με άγνωστη την αποδοχή ή μη της αξιολόγησης… Large με ξένα κόλλυβα. Πιο προβλέψιμος, πολιτευτής, πεθαίνεις! Βαρέθηκα.

ΥΓ. Εννοείται ότι το χρονογράφημά  μου δεν αναφέρεται σε ειδική κατηγορία, ειδικής περίπτωσης όπως π.χ. του ηρωικού προσωπικού στο χώρο της Υγείας που κλήθηκε στην περίοδο της πανδημίας να αντεπεξέλθει σε ακραίες καταστάσεις. Εκεί το κράτος πρέπει να σπεύσει με μπόνους γενναιοδωρίας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη όλων μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News