Πρώτη «μίλησε» η Βιγιαρεάλ, με τον συνήθη σκόρερ της. Ο Ζεράρ Μορένο πέτυχε το 100ό τέρμα της ομάδας του σε όλες τις εφετινές διοργανώσεις. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αυτός ο απίθανος τύπος έχει «υπογράψει» 41 από αυτά (30 γκολ και 11 ασίστ). Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ «απάντησε» με το δέκατο γκολ του Εντισον Καβάνι στα 11 τελευταία παιχνίδια του. Το 1-1 διαμορφώθηκε στο 55ο λεπτό του τελικού στο Γκντανσκ, και δεν άλλαξε ούτε στην παράταση. Ετσι, ήρθε η ώρα της «ρώσικης ρουλέτας».

Τα 21 εύστοχα πέναλτι που εκτελέστηκαν από τις δύο φιναλίστ του Γιουρόπα Λιγκ είναι ρεκόρ στα χρονικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων (χωρίς να υπολογίζονται οι αγώνες της προκριματικής φάσης). Ολοι οι παίκτες της μιας ομάδας, της ισπανικής, έκαναν τη δουλειά σωστά, σουτάροντας από την «άσπρη βούλα» – δεν είχε ξανασυμβεί εδώ και 27 χρόνια. Από τους 11 της Γιουνάιτεντ είχαν βρει στόχο οι 10. Απέμενε η προσπάθεια του γκολκίπερ της. Ο Νταβίντ ντε Χέα επιχείρησε ένα «άψυχο» σουτ, και ο αργεντινός συνάδελφός του, Χερόνιμο Ρούλι, που κάποτε ανήκε στη Μάντσεστερ Σίτι… για δύο μέρες, απέκρουσε. Για ακόμη μια φορά σε αυτό το υπέροχο σπορ, τα προγνωστικά διαψεύστηκαν.

Η Γιουνάιτεντ, το γκραν φαβορί, έχασε το βαρύτιμο τρόπαιο από μια ομάδα που στα 98 της χρόνια δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα τόσο δα Κυπελλάκι. Που εδρεύει σε μία πόλη μικρότερη από τη Λαμία (οι 50.577 μόνιμοι κάτοικοι του Βιγιαρεάλ, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, όχι μόνο θα χωρούσαν στο «Ολντ Τράφορντ», αλλά και θα περίσσευαν 25.058 καθίσματα). Που έως το 1992 «βολόδερνε» μεταξύ Δ’ και Γ’ Κατηγορίας του ισπανικού πρωταθλήματος, και προβιβάστηκε στη La Liga για πρώτη φορά το 1998. Μέχρι τις αρχές της χιλιετίας, Βιγιαρεάλ σήμαινε πορτοκάλια και κεραμικά. Η περιοχή άρχισε να παράγει ποδόσφαιρο μόλις την τελευταία 20ετία.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της ομάδας με το προσωνύμιο «Κίτρινο Υποβρύχιο» ήταν μια απίστευτη νίκη της επί της μετέπειτα πρωταθλήτριας Μπαρτσελόνα (3-1) στο «Καμπ Νου», στις 13 Δεκεμβρίου του 1998 – στην παρθενική της σεζόν στην Α’ Κατηγορία. Αλλά η χαρά της Βιγιαρεάλ δεν κράτησε πολύ. Μερικούς μήνες μετά υποβιβάστηκε, πάλι, στη Segunda División. Επέστρεψε πολύ σύντομα (το 2000) και πολύ πιο δυνατή. Το 2005-2006, με τον Πελεγκρίνι προπονητή, και παίκτες όπως ο Σάντι Καθόρλα, ο Χουάν Ρικέλμε και ο Ντιέγκο Φορλάν, κόντεψε να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τη σταμάτησε η Αρσεναλ, όταν στα τελευταία λεπτά του ημιτελικού ο Λέμαν απέκρουσε πέναλτι του Ρικέλμε.

Το 2007-2008 τερμάτισε στη 2η θέση της La Liga, πάνω κι από την Μπαρτσελόνα. Το 2008-2009 έφτασε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (στα πρώτα νοκ-άουτ είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό), όμως και πάλι η Αρσεναλ της διέκοψε την πορεία. Το 2010-2011 και το 2015-2016 αποκλείστηκε στα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ. Την πρώτη φορά από την Πόρτο (που στο τέλος κατέκτησε το τρόπαιο), και τη δεύτερη από τη Λίβερπουλ. Εφέτος, όμως, κατόρθωσε να γίνει μέλος της λέσχης των κατόχων ευρωπαϊκού Κυπέλλου.

Τα κατάφερε αήττητη, με 12 νίκες και τρεις ισοπαλίες (μαζί με τη χθεσινή). Μόνον η Τσέλσι είχε πετύχει κάτι τέτοιο, από τη μέρα που το Κύπελλο UEFA μετονομάστηκε σε Γιουρόπα Λιγκ. Μαζί με το τρόπαιο κέρδισε κι ένα «εισιτήριο» για το Τσάμπιονς Λιγκ της προσεχούς αγωνιστικής περιόδου (2021-2022).

Ο «διακόπτης» γύρισε για τη Βιγιαρεάλ την Ανοιξη του 1997, όταν ο -τότε- διοικητικός ηγέτης του συλλόγου, Χοσέ Μανουέλ Γιανέθα, υπάλληλος σε πολυεθνική ελαστικών, σκέφτηκε οτι δεν είχε τίποτα να χάσει αν «χτυπούσε την πόρτα» του τοπικού άρχοντα για βοήθεια. Εκείνος, ο δισεκατομυριούχος Φερνάντο Ρόιγ, μέτοχος της ακμάζουσας επιχείρησης κεραμικών, «Pamesa», και της αλυσίδας σούπερ-μάρκετ, «Mercadona», του έδωσε ραντεβού σε ένα μπαρ της περιοχής, όπως εξιστορεί στον Guardian ο γιος του, Φερνάντο Ρόιγ Νεγκουερόλες, σήμερα διευθύνων σύμβουλος της Βιγιαρεάλ. Αφού τον ρώτησε πόσα ήταν τα χρέη, απομακρύνθηκε για ένα λεπτό, για να σκεφτεί. Οταν επέστρεψε, δήλωσε στον Γιανέθα οτι θέλει να γίνει ιδιοκτήτης της ομάδας. «Ζήλεψε» τα αδέλφια του, Χουάν και Πάκο, που κατείχαν την Pamesa Βαλένθια (στο μπάσκετ).

Του κόστισε -σε σημερινά λεφτά- 450.000 ευρώ. «Ψίχουλα», για το δικό του οικονομικό status. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή της επένδυσης. Ο (74χρονος σήμερα) Ρόιγ ανέλαβε έναν σύλλογο που πάλευε να σταθεί στη Segunda División, με έδρα ένα γηπεδάκι 3.000 θέσεων και χωρίς ξεχωριστές προπονητικές εγκαταστάσεις, και τον μετέτρεψε σε μια υπολογίσιμη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Το πιο σημαντικό του έργο ήταν το αθλητικό κέντρο που δημιούργησε, σε έναν παλιό πορτοκαλεώνα 70 στρεμμάτων, μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Με γήπεδα, γυμναστήρια, ξενώνες και εστιατόρια, που εξυπηρετούν εκατοντάδες παιδιά. Οκτώ από τους παίκτες της «αποστολής» της Βιγιαρεάλ στον χθεσινό τελικό του Γιουρόπα Λιγκ είναι απόφοιτοι των ακαδημιών της.

Μερίδιο του θριάμβου της Βιγιαρεάλ ανήκει στον προπονητή της, Ουνάι Εμερι, που στην πρώτη του σεζόν στον πάγκο της, την ανέβασε στη δεύτερη ψηλότερη ποδοσφαιρική κορυφή της Ευρώπης. Ο 49χρονος βάσκος τεχνικός «σήκωσε» το συγκεκριμένο τρόπαιο για τέταρτη φορά στην καριέρα του, έπειτα από τις τρεις διαδοχικές κατακτήσεις με τη Σεβίλλη (2014, 2015, 2016). Αλλη μια φορά, το 2019, έφτασε στον τελικό με την Αρσεναλ, αλλά τον έχασε από την Τσέλσι. Ισως, θα του άξιζε να δοθεί στη διοργάνωση το όνομά του: «Εμερι Καπ», ή κάτι τέτοιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News