Ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον δεν συνηθίζει να μιλάει στα media. Οι συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει στα 40 χρόνια της προπονητικής του καριέρας είναι λιγότερες κι από τα 49 τρόπαια που κατέκτησε στα γήπεδα. Προτιμά να μασάει την τσίχλα του, παρά να ανοίγει το στόμα του. Αλλά ο Guardian τον πέτυχε σε μια σπάνια στιγμή εξομολογητικής διάθεσης. Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Never Give In», που θα προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες του Ηνωμένου Βασιλείου στις 27 Μαΐου (στο Amazon Prime Video θα είναι διαθέσιμο στις 29 του μήνα), με θέμα τη ζωή του στο ποδόσφαιρο, ο 79χρονος πρώην τεχνικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είπε πολλά και ενδιαφέροντα. Δίπλα στον σκηνοθέτη της ταινίας, αλλά και τον γιο του, Τζέισον Φέργκιουσον, άνοιξε την καρδιά του.

Δεν μίλησε μόνον ως προπονητής – θρύλος, αλλά και ως ένας απλός άνθρωπος που έφτασε ένα βήμα από τον θάνατο. Περιέγραψε τον φόβο του, τη μοναξιά του στο κρεβάτι του νοσοκομείου, την αγωνία του για το αν θα μπορούσε να μιλήσει ξανά μετά την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη στις 5 Μαΐου 2018 και τη χειρουργική επέμβαση που ακολούθησε. Αλλά και για την τρομακτική εμπειρία που έζησε όταν έχασε (προσωρινά) τη μνήμη του. Ετσι αρχίζει το ντοκιμαντέρ. Με τον σερ Αλεξ να ζητά από τον γιο του να του κάνει ένα τεστ, και εκείνον να απαντά: για το δρόμο που γεννήθηκε, την ημερομηνία του γάμου του, για το ποιος πέτυχε το πρώτο γκολ της θητείας του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ο δανός Τζον Σίβεμπακ εναντίον της ΚΠΡ στις 22 Νοεμβρίου 1986).

Η αφήγησή του συγκλονίζει: «Η λογοθεραπευτής ερχόταν κάθε μέρα, και ήταν σπουδαία. Με έβαζε να γράφω όλα τα ονόματα των μελών της οικογένειάς μου και των παικτών μου. Επειτα έπιασε τα ζώα, τα ψάρια και τα πουλιά, για να διαπιστώσει αν θυμάμαι τις ονομασίες τους. Με έβαλε να γράφω γράμματα στους δικούς μου». Οπως τονίζει στον Guardian, για ‘κείνον δεν ήταν άσκηση, αλλά μια σειρά αποχαιρετισμών: προς τη σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Επειδή ο ίδιος ένιωθε πως η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο, και φοβόταν μήπως δεν τα κατάφερνε…

Μίλησε, βεβαίως, και για την πιο μεγάλη του στιγμή: την επική ανατροπή στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μπάγερν Μονάχου, το 1999, όπου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τα γκολ του Τέντι Σέριγχαμ και του (σημερινού προπονητή της) Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ στα τρία τελευταία λεπτά, κατέκτησε την Κούπα και έκανε το «τρεμπλ» (Πρωτάθλημα, Κύπελλο Αγγλίας και Ευρωπαϊκό). Ρωτήθηκε αν πίστευε, πραγματικά, ότι η Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να κερδίσει αυτό το ματς, και απάντησε: «Δεν έδινα ούτε μια πιθανότητα. Είχα, ήδη, αρχίσει να σκέφτομαι τι θα έλεγα στους παίκτες μου, στα αποδυτήρια. Οτι είχαν πραγματοποιήσει μια υπέροχη σεζόν… Αλλά, εντελώς απρόσμενα, νικήσαμε».

Αναφέρθηκε, επίσης, στα τρία χρόνια της έντονης αμφισβήτησής του (1986-1989), η οποία λίγο έλειψε να του στερήσει τη μυθική καριέρα που ακολούθησε: «Οταν βλέπεις τους οπαδούς να σηκώνουν πανό «τρία χρόνια δικαιολογίες και ακόμη είμαστε χάλια, αντίο Φέργκι», προβληματίζεσαι. Ημουν βέβαιος οτι οι προπονήσεις ήταν εντάξει. Οτι η σχέση μου με τους παίκτες ήταν εντάξει. Ο Μπόμπι Τσάρλτον ερχόταν και μου έλεγε, “μη σε νοιάζει, θα είσαι ok”. Υπήρχε ένα σύστημα στήριξης, όμως ορισμένοι δημοσιογράφοι ήταν πολύ σκληροί. Υπήρχε ένας που δούλευε στη Sunday People. Ακόμη κι όταν πήραμε το Κύπελλο, το 1990, είπε για μένα: “Απέδειξες οτι μπορείς να κερδίσεις ένα Κύπελλο. Τώρα γύρνα στη Σκωτία”. Δεν θα πρέπει να δίνεις μεγάλη σημασία στα ΜΜΕ. Μερικά από αυτά λένε οτι είμαι ιδιοφυΐα…».

Ο Φέργκιουσον εξιστόρησε και το πώς, ξαφνικά, όλα άλλαξαν: «Τον Δεκέμβριο του 1989 δεν κερδίσαμε ούτε ένα παιχνίδι. Κι έρχεται η κλήρωση του τρίτου γύρου του Κυπέλλου Αγγλίας. Εκτός έδρας, με τη Νότιγχαμ. Θεέ μου! Ηταν, ίσως, η καλύτερη ομάδα Κυπέλλου στη χώρα, με τον Μπράιαν Κλαφ στον πάγκο της. Πήγαμε εκεί με πολλούς τραυματισμούς. Και ξέρεις ποιος πήρε αυτό το ματς; Οι οπαδοί μας. Η υποστήριξή τους ήταν απίστευτη».

Η συνέντευξη στον Guardian συνέπεσε με τη συμπλήρωση οκτώ ετών από το τέλος της «χρυσής εποχής» του σερ Αλεξ στη Γιουνάιτεντ. Το υπ’ αριθμόν 723 παιχνίδι του στον πάγκο της, στις 12 Μαΐου 2013 εναντίον της Σουόνσι στο «Ολντ Τράφορντ», ήταν το τελευταίο του. Στις εξέδρες, η θλίψη για την αποχώρησή του ήταν πιο έντονη από τη χαρά για την κατάκτηση του τίτλου. Ο 71χρονος (τότε) Φέργκιουσον είχε εμφανιστεί στον αγωνιστικό χώρο μέσα σε αποθέωση, υπό τους ήχους του «My Way», του Φρανκ Σινάτρα, σε ένα σκηνικό που κανείς δεν θα ξεχάσει. Ο Ρίο Φέρντιναντ είχε πέντε ολόκληρα χρόνια να σκοράρει, όμως ο άγγλος στόπερ φρόντισε ώστε ο προπονητής και μέντοράς του να κλείσει τον κύκλο του όπως του άξιζε. Πέτυχε το νικητήριο γκολ της Γιουνάιτεντ στο 87′ (2-1).

Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα ο Φέργκιουσον πήρε το μικρόφωνο για να αποχαιρετήσει το κατάμεστο γήπεδο, στο οποίο έζησε μεγάλες στιγμές επί σχεδόν τρεις δεκαετίες: «Πρώτα απ’ όλα, ευχαριστώ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οχι μόνο τους διοικούντες, το προσωπικό, ή τους παίκτες, αλλά όλους εσάς. Υπήρξατε η πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου. Είχα την τύχη να προπονήσω μερικούς από τους κορυφαίους παίκτες. Η αποχώρησή μου δεν σημαίνει πως τελειώνει η ζωή μου στην ομάδα. Τώρα, απλώς, θα απολαμβάνω την ομάδα, και δεν θα αγωνιώ δίπλα της. Αλλά, αν το καλοσκεφτείτε, αυτά τα γκολ στο τέλος, οι ανατροπές, ακόμη και οι ήττες, είναι όλα κομμάτια αυτής της μεγάλης ομάδας. Θέλω να σας θυμίσω πως είχαμε κι εμείς τις κακές μας στιγμές, όμως ο σύλλογος, οι συνεργάτες μου, οι παίκτες μου, ήταν στο πλευρό μου. Δουλειά σας είναι να κάνετε το ίδιο και με τον νέο προπονητή, είναι πολύ σημαντικό. Εγώ τώρα πηγαίνω σπίτι μου».

Ο νέος προπονητής ήταν ο Ντέιβιντ Μόγες. Δική του επιλογή. Αλλά ούτε εκείνος, ούτε όσοι τον διαδέχτηκαν, κατάφεραν να καλύψουν το κενό που άφησε, φεύγοντας, ο εμβληματικός σκωτσέζος τεχνικός. Εχοντας κατακτήσει μόλις ένα Κύπελλο Αγγλίας, ένα Λιγκ Καπ, ένα Κομιούνιτι Σιλντ και ένα Γιουρόπα Λιγκ τα οκτώ τελευταία χρόνια, η Γιουνάιτεντ αναπολεί τα 13 Πρωταθλήματα, τα δύο Τσάμπιονς Λιγκ και τους άλλους 23 τίτλους της εποχής Φέργκιουσον. Το ντοκιμαντέρ για τον σερ Αλεξ θα είναι… μαχαιριά στην καρδιά των οπαδών της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News