Οι επιχειρήσεις γοητείας στις οποίες έχει αποδυθεί τις τελευταίες εβδομάδες η Αγκυρα έχουν ήδη δείξει τα όρια τους. Οι συζητήσεις με την Αίγυπτο έχουν ακόμα πολύ δρόμο έως ότου φτάσουν σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Βέβαια, με την Αγκυρα να ζητά από το Κάιρο να ακυρώσει τις συμφωνίες που έχει με Ελλάδα και Κύπρο και να επιμένει ότι τα τουρκικά στρατεύματα στη Λιβύη δεν λογίζονται ως «ξένες δυνάμεις», η τουρκική διπλωματία το μόνο που δείχνει είναι τη δυσκολία της να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.

Παράλληλα, η υποτιθέμενη επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο έδειξε και αυτή τα όρια της. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε το Ισραήλ ως «κράτος-τρομοκράτη», ενώ ο ακροδεξιός εταίρος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί είπε ότι «δεν ξεχνά» την Ιερουσαλήμ.

Και στις δύο περιπτώσεις, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, πρακτικά ο Ερντογάν έχει αποκαλύψει τα όρια των συμβιβασμών στους οποίους μπορεί να προχωρήσει στην περιοχή.

Δεν πρέπει να παραληφθεί από την ανάλυση ούτε η στάση που κρατά η Αγκυρα έναντι της νέας μεταβατικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας στη Λιβύη η οποία, πρέπει να σημειωθεί, δεν είναι εχθρική έναντι της Τουρκίας. Το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο, υποχρεωμένη και αυτή από τις εσωτερικές ισορροπίες, δεν είναι δουλοπρεπής, όπως ήταν εκείνη του Σαράζ και γι’ αυτό ο εκνευρισμός των Τούρκων είναι πρόδηλος. Είτε από μεγαλομανία, είτε από καθήλωση σε πολιτική στενωπό στο εσωτερικό, ο Ερντογάν δεν προτίθεται να υποχωρήσει πίσω από τη θέση του «υπερασπιστή» των μουσουλμάνων της περιοχής. Αν αυτή η ανελαστική και απόλυτη στάση του δυσχεράνει περαιτέρω και την προσπάθεια «ομαλοποίησης» των σχέσεων με τις ΗΠΑ, μένει να φανεί.

Εκείνο που αποτελεί ερώτημα είναι ποια θα είναι η διπλωματική στάση της Αθήνας έναντι αυτής της προπαγάνδας μίσους κατά της Ελλάδας σε τρίτους (Γερμανία, Αίγυπτος, Ισραήλ, ΝΑΤΟ κ.ά.). Προς το παρόν φαίνεται ότι έχει επιλεγεί μια στάση αναμονής. Εντός του Μαΐου, ενδεχομένως και αρχές Ιουνίου ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας  και ο ομόλογος του Μεβλούτ Ταβούσογλου συζητείται μήπως και καταφέρουν να συναντηθούν.

Βρυξέλλες ή Αττάλεια;

Σκοπός αυτής της υπό διαπραγμάτευση συνάντησης είναι να φανεί αν υπάρχει έδαφος για το τετ-α-τετ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ταγίπ Ερντογάν. Γι’ αυτό υπάρχουν ήδη δύο πιθανές ημερομηνίες. Η μια είναι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 14 Ιουνίου στις Βρυξέλλες. Θεωρητικά οι δύο ηγέτες θα μπορούσαν να συναντηθούν στο περιθώριό της. Ωστόσο, για την Αθήνα προτεραιότητα είναι η συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται μια συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν να πραγματοποιηθεί δέκα ημέρες αργότερα, στις 24-25 Ιουνίου, όταν είναι προγραμματισμένο να πραγματοποιηθεί το Φόρουμ της Αττάλειας.

Η ετήσια αυτή σύναξη που οργανώνεται στη μεσογειακή πόλη από τις τουρκικές αρχές, κατά κανόνα αποτελεί επίδειξη «ήπιας ισχύος» εκ μέρους της Αγκυρας. Ωστόσο, ιδιαίτερα για την μετάβαση εκεί ενός έλληνα ηγέτη, απαιτείται κάτι παραπάνω από απλές διαβεβαιώσεις.

Σε κάθε περίπτωση το ραντεβού Μητσοτάκη-Ερντογάν είναι “work in progress”, όπου απολύτως τίποτα δεν είναι βέβαιο. Υπενθυμίζεται ότι ακόμα και το θεωρητικά απλούστερο ταξίδι του Νίκου Δένδια στην Αγκυρα πριν ένα μήνα πραγματοποιήθηκε στη κόψη του ξυραφιού, με την ελληνική πλευρά να αγνοεί ουκ ολίγες τουρκικές προκλήσεις, προκειμένου, ακριβώς, να μη δώσει στη Τουρκία την αφορμή να την κατηγορήσει για «αποχώρηση» από τις συζητήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, με τετ-α-τετ ηγετών ή χωρίς αυτό, η Αθήνα θα πρέπει να ισορροπήσει για ακόμα μια φορά πάνω σε τεντωμένο σχοινί, «διαβάζοντας» τον Ερντογάν μέρα με τη μέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News