Οταν σκεφτόμαστε υιοθεσία, φέρνουμε στη σκέψη την εικόνα ενός μωρού: ροδομάγουλο, πεντάμορφο, άγραφο αναμνήσεων, ορθάνοιχτο να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας, να το αναθρέψουμε, να του δώσουμε ότι στερήθηκε, να γίνει «δικό» μας. Ποιο παιδί είναι δικό μας;

Κατά έναν περίεργο λόγο, τα μωρά προς υιοθεσία νομίζουμε ότι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Κάπου «μας» περιμένουν ως μωρά αενάως. Ωστόσο, στα ιδρύματα ένας μεγάλος αριθμός παιδιών, από 5 μέχρι 15 ετών, βαρέθηκαν να περιμένουν, βαρέθηκαν να ελπίζουν. Οσο πιο μεγάλα, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη τους για ένα χέρι που θα σφίξει το δικό τους και θα τα οδηγήσει, θα τα ενθαρρύνει, θα τα καμαρώσει, θα τους δώσει προοπτική.

Μπορεί στη σχέση αυτή να κατακτηθεί το «μαμά», μπορεί να προκύψει το «θεία». Αναφέρομαι στην αναδοχή. Στη αναδοχή δεν υπάρχει το «δικό μου» ως θέσφατο. Υπάρχει το «στέκομαι δίπλα». Εδώ και πολύ καιρό μελετάω την αναδοχή. Οπως μελετάω το σπουδαίο έργο, με μεθοδικότητα, αφοσίωση και τσαγανό, της αφοσιωμένης και στον σκοπό αυτό υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνας Μιχαηλίδου. Υπάρχουν και αυτοί οι πολιτικοί! Και παράλληλα, ιστορίες ανθρώπων συνταρακτικές, που γίνονται κόμπος συγκίνησης. Κόποι… Μιλάμε για κόπο! Και από πλευράς αναδόχου και από πλευράς παιδιού.

Πουπουλάκι εν τέλει! «Δεν ευεργετώ εγώ το παιδί, εγώ τελικά ευεργετούμαι» λένε οι περισσότεροι ανάδοχοι. Ετερόφυλα ζευγάρια αλλά και ομόφυλα και μονογονεϊκές οικογένειες. Τρέφω τεράστιο σεβασμό και εκτίμηση για όσους τάσσονται προστάτες, άγγελοι, συνεργάτες, συμπαραστάτες, συν, συν, συν. Ολα τα «συν» του κόσμου όλου.

Θα σας διηγηθώ και μια ιστορία από τις τόσες που μετάλαβα. Μια «μετάληψη» η καθεμία. Της Αγγέλας. Η γλύκα στη ματιά της, η σπίθα στο βλέμμα για κάθε κατόρθωμα του γιου της, των γιων της, των γιων τους.

Ξεκίνησαν ανάδοχοι ενός παιδιού, συνέχισαν ανάδοχοι ενός ακόμα γιου και πλέον προχωράνε με τον σύζυγό της στην υιοθεσία και των δύο παιδιών. Ο πρώτος γιος, ας τον πούμε Κωνσταντίνο, στο ίδρυμα έλεγε τρεις λέξεις όλες κι όλες. Ενα αγόρι 7 ετών. «Ναι», «Όχι» και «Μετά». Τη διαβεβαίωσαν ότι ήταν υγιής, δεν υπήρχε ιατρική εξήγηση γιατί δεν έλεγε κάποια άλλη λέξη. Ανέλαβαν την τύχη του με τον σύζυγό της. «Αγάπη μου», της είπε εκείνος τρυφερά και προστατευτικά, «δεν θέλω να πάρουμε το παιδάκι με την προοπτική ότι θα μιλήσει και να πληγωθείς αν δεν τα καταφέρει. Εμείς θα το αγαπάμε κι ας μην μιλήσει. Σύμφωνοι;» κι εκείνη άστραψε ιδέα «Θα τον κάνουμε πιανίστα!».

Τέτοια είναι η Αγγέλα. Ο Κωνσταντίνος «τους» που γνώρισα, 10 ετών πια, είναι λαλίστατος. Ελάχιστο χρόνο χρειάστηκαν. Και όταν μια μέρα τον ρώτησε η μαμά του «Γιατί βρε Κωνσταντινάκο μου δεν μιλούσες στο ίδρυμα; Μόνο “μετά, μετά μετά”… Δες τι ωραία που μιλάς τώρα!». Κι εκείνος, δέκα χρόνων παιδί, της απάντησε «Ηθελα μάνα να με μάθει να μιλάω».

Αφορμή, η γιορτή της μάνας. Σαν ταινία πέρασαν στη σκέψη μου πρόσωπα αγαπημένα. Η μανούλα μου και η σχέση μας, δουλεμένη, όμορφη, ανάλαφρη, ιερή. Σκέφτηκα τα παιδιά μου μικρά, με εκείνα τα γλαστράκια φακές να βλασταίνουν σε βαμβάκι και παιδικές ζωγραφιές «Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου». Μεγάλα πια! Αφοσιωμένοι γονείς σε σχέσεις ουσίας. Και ευχήθηκα να πάνε όλα καλά και στη ζωή του μικρότερού μας, του Κώστα. Αυτό είναι περιουσία.

Σκέφτηκα την κοιλίτσα της Μόνικας. Μπαλόνι! Σκέφτηκα και τι δεν σκέφτηκα! Αλλά εκεί που χαμήλωσα το κεφάλι με όλο το σέβας της ψυχής μου είναι στη σκέψη μιας Αγγέλας, μιας Χαράς, μιας Κατερίνας… Αναδοχή σημαίνει το «Μετά» που δικαιούται κάθε παιδί. Σωστά έλεγε μόνο αυτή τη λέξη ο Κωνσταντίνος… Μέχρι που…

ΥΓ. Τέτοια μέρα πάντα και η Αδα. Χρόνια πολλά, Αδα Σταματάτου. «Η ζωή μου με τον Γιάννη», αναζητήστε την στο Fb.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News