Μεγάλο Σάββατο ανοίγει η πλατφόρμα. Και οι έσχατοι (ας) έσονται πρώτοι. Εφτασε η ώρα. Ηρθε κι η δική μου σειρά.

Δεν θα διαφοροποιηθώ σε ενθουσιασμό και συγκίνηση από αυτή που αναβλύζει στη ροή των κοινωνικών δικτύων από ανθρώπους της «σειράς» μου, οι οποίοι μόλις έκλεισαν ραντεβού ή έκαναν την πρώτη δόση του εμβολίου. Το περιμένω πώς και πώς.

Γιατί προσμένω να με προστατεύσει όχι μόνο από την απειλή της Covid, αλλά και από τον φόβο. Αυτό το συναίσθημα που έναν χρόνο σε έκανε να κλειστείς όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στον εαυτό σου, να περιορίσεις τις χαρές που είχαν να κάνουν με το κάθε «μαζί» και να συγκρατείς τον αυθορμητισμό σου σε μια τυχαία συνάντηση με έναν φίλο, κάνοντας ένα βήμα πίσω.

Και αφού φύγει ο φόβος προσμένω να έρθει η ίαση. Ή, έστω σε πρώτη φάση, η αυτοπροστασία. Αυτή που αναζητούνταν πριν από το εμβόλιο, έχοντας ως προσωρινό υποκατάστατο την ατομική ευθύνη. Που όμως δεν ήταν αρκετή. Γιατί πάνω από 10.000 οι οποίοι αρρώστησαν στη χώρα, δεν κατάφεραν να θεραπευτούν, μαζί με εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Και η ίδια ροή στα κοινωνικά δίκτυα κατακλύζεται τους τελευταίους μήνες από αναρτήσεις για ανθρώπους που χάθηκαν, γονείς, παππούδες, οικείους και φίλους…

Και δεν βρίσκεις λογική και λόγια να πεις γι’ αυτόν που στις δύο-τρεις βδομάδες που δεν έδειξε κινητικότητα στο Facebook – έναν από τους λίγους χώρους κοινωνικοποίησης στην Covid εποχή – γιατί «έσβηνε» σε μια ΜΕΘ.

Καθώς επέστρεφα από το ραντεβού μου με τη γιατρό, ένα τσεκ απ που είχα καθυστερήσει έξι μήνες, όσοι και το διαδοχικό lockdown, σκεφτόμουν πόσα πράγματα έκανα πριν, με την ευκολία του αυτοματισμού της καθημερινότητας.

Πόση ευχέρεια υπήρχε στις κινήσεις και στις επαφές μου, στις σκέψεις και στα σχέδιά μου.

Εναν χρόνο μετά και με διαστήματα εγκλεισμού και αποστασιοποίησης, τα οποία εφάρμοσα με συνέπεια, όπως και η πλειο(μειο;)ψηφία, έχω σχεδόν ξεχάσει, πώς ήταν αυτή η «εύχαρις» καθημερινότητα.

Γιατί στο μεσοδιάστημα μάθαμε τις μάσκες, τα ποδονάρια, τα αντισηπτικά κάθε είδους και τους ατμοκαθαριστές. Στο μεσοδιάστημα, αφήναμε για ώρες τα ρούχα έξω στο μπαλκόνι να αεριστούν και παραλίγο θα τα περνάγαμε από κλίβανο. Περιμέναμε για ημέρες τις εταιρείες courier να παραδώσουν, στέλναμε (και στέλνουμε) μήνυμα για να βγούμε από το σπίτι και ψάχναμε απελπισμένα μαγιά και αλεύρι στα σούπερ μάρκετ, για να εκτελέσουμε κάθε είδους συνταγή.

Να τολμήσω να συνθέσω ξανά την καθημερινότητα;

Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει να επανέλθω στα πρότερα, ως ένα «play» μετά το 14μηνο «pause». Δεν έχω τέτοια διάθεση νοσταλγίας. Ισα – ίσα, που όπως και οι περισσότεροι σύμβουλοι ψυχικής υγείας λένε, η αποστασιοποίηση μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά και στην επαναξιολόγηση πολλών αυτοματισμών σε συνήθειες, επιλογές και σχέσεις. Οπότε, για όσους αξιοποίησαν αυτό το διάστημα για ενδοσκόπηση, η καθημερινότητα μπορεί να είναι πιο συνειδητή, πιο επιλεκτική και πιο στοχοθετημένη.

Πώς θα είμαστε όμως μετά από αυτό;

Αυτοδιαχειριζόμενοι. Ελεύθεροι από απειλή και φόβο. Το όνομα του εμβολιαστικού προγράμματος αντηχεί στα αυτιά.

Το δικό μου ραντεβού με την ελευθερία θα κλειστεί Μεγάλο Σάββατο.

Καλή Ανάσταση, με υγεία (και με το εμβόλιο).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News