«Επειτα από έναν χρόνο που σημαδεύτηκε από την έλλειψη επαφής, η στιγμή που το χέρι μου αισθάνθηκε τη θέρμη του δέρματος ενός αγνώστου υπήρξε σημαντική», αφηγείται σε κείμενό της στον Guardian η Ελενορ Μόργκαν, μία συγγραφέας και βοηθός ψυχολόγου από το Λονδίνο, η οποία εσχάτως εκπαιδεύτηκε και στον εμβολιασμό.

Μέσω της ιστορίας της γίνεται κατανοητό πώς η Βρετανία κατάφερε να εμβολιάσει τόσους πολλούς ανθρώπους (περισσότεροι από 32 εκατομμύρια Βρετανοί έχουν ήδη λάβει τουλάχιστον μία δόση) μέσα στο τόσο σύντομο, σχετικά, χρονικό διάστημα. Η Μόργκαν συγκαταλέγεται μεταξύ των χιλιάδων εθελοντριών και εθελοντών που συνέβαλαν σημαντικά σε μία τεράστια συλλογική προσπάθεια με στόχο την ανοσοποίηση της Γηραιάς Αλβιόνας, μία προσπάθεια που στέφθηκε, όπως όλα δείχνουν, από επιτυχία.

«Οταν είδα, στις αρχές του Ιανουαρίου, μία αγγελία για άτομα πρόθυμα να εκπαιδευτούν στον εμβολιασμό, κατέθεσα αμέσως αίτηση. Η ιδέα του να συμμετάσχω ενεργά σε ένα ιστορικό πρόγραμμα εμβολιασμού ήταν συναρπαστική. Διαθέτω κλινική εμπειρία ως βοηθός ψυχολόγου, μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να αισθάνονται άνετα και ήμουν πανέτοιμη να σταματήσω να περνάω δέκα ώρες την ημέρα, κοιτώντας μία οθόνη μόνη μου στο διαμέρισμά μου», εξηγεί στο κείμενό της.

Μαθήματα

Η Ελενορ Μόργκαν εκπαιδεύτηκε σε ένα εμβολιαστικό κέντρο του Βόρειου Λονδίνου, όπου στη συνέχεια εργάστηκε κιόλας για διάστημα τεσσάρων μηνών. Μία ομάδα γυναικών κλινικών γιατρών, οι οποίες ήταν πνευματώδεις μεν αλλά και υπέρ το δέον σοβαρές, έμαθαν στις εθελόντριες και τους εθελοντές τα απαραίτητα όσον αφορά τον έλεγχο λοιμώξεων, τα μέτρα ατομικής προστασίας και τους κανόνες υγιεινής και την παρακολούθηση των ζωτικών λειτουργιών.

«Θυμάμαι μία σουρεαλιστική στιγμή, έβλεπα ένα δωμάτιο γεμάτο δικηγόρους, φοιτητές ιατρικής, ψυχοθεραπευτές, εκπαιδευτές ποδηλασίας και μάνατζερ καταστημάτων με πλήρη προστατευτική περιβολή, που τους ένωνε ο κοινός σκοπός να κάνουν κάτι», αναφέρει η βρετανίδα εθελόντρια.

Στη συνέχεια έμαθαν το σημαντικότερο, πώς να κάνουν ενέσεις. «Στην εκπαίδευση σου δίνουν έναν βραχίονα από σιλικόνη, ούτως ώστε να εξασκηθείς. Στην πραγματικότητα, τα μπράτσα, όπως και τα άτομα στα οποία ανήκουν, είναι μοναδικά, χρειάζεται λίγος χρόνος έως ότου να αισθανθείς άνετα και σίγουρα με κάθε νέο άνθρωπο με τον οποίο κλείνεσαι μαζί του πίσω από την μπλε κουρτίνα του NHS», εξηγεί.

Η πρώτη βάρδια

Κατά την πρώτη της βάρδια η Μόργκαν οδηγήθηκε, μαζί με άλλους εθελοντές και εθελόντριες, στο φαρμακείο του εμβολιαστικού κέντρου, όπου βρέθηκαν μπροστά σε ένα τεράστιο ψυγείο στο εσωτερικό του οποίου υπήρχαν μόνον δύο λεπτά κουτιά πάνω σε ένα ράφι. Επρόκειτο, ωστόσο, για τα κουτιά με τα εμβόλια.

Ηταν η πρώτη μέρα λειτουργίας του εμβολιαστικού κέντρου και ο αριθμός των ανθρώπων που επρόκειτο να προσέλθουν ήταν περιορισμένος. Μάλιστα ο υπεύθυνος του φαρμακείου αστειεύτηκε, διερωτώμενος κατά πόσο μπορεί να απογοητεύτηκαν οι εθελόντριες και οι εθελοντές, βλέποντας κάτι τόσο φαινομενικά απλό και αδιάφορο και κάθε άλλο παρά εντυπωσιακό. Ωστόσο η Ελενορ ενδόμυχα άλλα σκεφτόταν.

«Ο πόνος, η απομόνωση, η απώλεια, η ανία και ο φόβος που βίωσαν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι συναισθήματα πολύπλοκα και ατομικά, αλλά η ελπίδα της ελευθερίας βρισκόταν μέσα αυτά τα φιαλίδια, καθένα από τα οποία εμπεριείχε ελάχιστα κρυστάλλινα χιλιοστόλιτρα επιστημονικής αριστείας. Oταν παρέλαβα την πρώτη μου φιάλη, κοίταξα την ετικέτα και χαμογέλασα», παραδέχεται σήμερα.

Στην αρχή την επιτηρούσε μία νοσοκόμα, έως ότου απέδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα, έκτακτα, καθήκοντά της. Ο πρώτος της εμβολιασμός ήταν επιτυχής, όπως ήταν και οι υπόλοιποι είκοσι που ακολούθησαν.

Οταν τέλειωσε η πρώτη βάρδιά της, απογοητεύτηκε, ήθελε να συνεχίσει να εμβολιάζει συμπολίτες της, αλλά ήταν πραγματικά εξουθενωμένη. Επρόκειτο, όμως, «για μία απολαυστική κούραση», καθώς αισθανόταν πως έγινε χρήσιμη και προσέφερε κάτι σημαντικό, έπειτα από έναν χρόνο κατά τον οποίο έκανε οτιδήποτε άλλο παρά αυτό.

Γιατροί και νοσηλευτές

Στο κείμενο της η βρετανίδα εθελόντρια επισημαίνει επίσης ότι εντυπωσιάστηκε από το σθένος και την οργάνωση των γιατρών και των νοσηλευτών του ΕΣΥ, οι οποίοι εργάστηκαν επί μήνες πολύ σκληρά ούτως ώστε να στήσουν πάμπολλα εμβολιαστικά κέντρα. «Πάντα ήμουν περήφανη για το εθνικό μας σύστημα υγείας αλλά τώρα ενδέχεται χαράξω στο μέτωπό μου το γαλανόλευκο λογότυπό του», γράφει.

Η Ελενορ Μόργκαν θα συνεχίσει να εμβολιάζει συμπολίτες της, έως ότου να μην χρειάζεται πια. Οχι μόνον γιατί προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, συμμετέχοντας σε ένα ιστορικό συλλογικό εγχείρημα, αλλά και επειδή θεωρεί υπέροχο το να συναντάει τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της κάθε βάρδιας της.

«Για αυτό το κομμάτι ανυπομονώ περισσότερο. Μου λένε αποσπασματικά ιστορίες απώλειας και οργής, συχνά κλαίγοντας, και αποτελεί προνόμιο να τους ακούω. Ηξερα πως η διαχείριση των συναισθημάτων των ανθρώπων θα αποτελούσε μέρος αυτού του ρόλου και ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρώ τους ανεπαίσθητους και τους πιο εμφανείς τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται αυτά τα συναισθήματα. Η νευρικότητα μπορεί να εκδηλωθεί ως ψυχρότητα είτε ως τρέμουλο ή ναυτία. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται να ακούσει, ή να αισθανθεί κάτι διαφορετικό, το να μπορείς να ακούς είναι η μοναδική σταθερά. Βοηθάει επίσης το χιούμορ, ένα καίριο τσίμπημα μπορεί να διασκεδάσει το άγχος ευχάριστα», αναφέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News