Ιστορικά, λέγεται ότι ο Αχλαδόκαμπος πήρε το όνομά του όταν, επί τουρκικής κατοχής, πέρασε ο Πασάς και είδε τον κάμπο με τις ελιές να λαμπυρίζουν, και αναφώνησε: «Αχ… λαδόκαμπος!».

Μερικούς αιώνες αργότερα, στα χρόνια που φορτώναμε μπαγκάζια και κατεβαίναμε Πελοπόννησο για μπάνια το καλοκαίρι, πριν γίνει η φαρδιά-πλατιά Εθνική Οδός Άργους-Τρίπολης, ο Αχλαδόκαμπος και ο Κωλοσούρτης ήταν οι μόνοι δρόμοι επικοινωνίας. Το επώδυνο πέρασμα για να φτάσουμε Τρίπολη. Αν ήθελες να φτύσει αίμα η πεθερά σου στο πίσω κάθισμα, πήγαινες όσο πιο γρήγορα μπορούσες. Ανάποδες κλίσεις στις στροφές, χωρίς προστατευτικές μπαριέρες, ένα φυσικό ρόλερ κόστερ φτιαγμένο για να ταλαιπωρεί συνεπιβάτες. Άπειρα στομάχια ανακατεύτηκαν στο πέρασμά του. Αν, δε, σου τύχαινε και νταλίκα μπροστά, έπρεπε να έχεις υπομονή και γερή ροπή, μπας και προσπεράσεις όταν θα σου δίνονταν μερικά μέτρα ευκαιρίας. Τα δε εικονοστάσια στην άκρη του δρόμου μαρτυρούσαν ότι το ταξίδι συχνά θύμιζε γενοκτονία. Ειδικά τον χειμώνα, με βροχή και γλίστρα; Επρεπε να ήσουν νηφάλιος και καλός οδηγός. Φήμες λένε επίσης ότι βοηθούσε να έχεις και κάναν άγιο παρέα. Οχι αδίκως, ο Κωλοσούρτης είχε αποκτήσει τη φήμη ενός «serial killer», ήτοι η πιο φοβιστική καρμανιόλα της ελληνικής επικράτειας.

Τα τελευταία χρόνια, ο τιμημένος Αχλαδόκαμπος πέρασε στην αφάνεια. Τον «έφαγε» η ευκολία της Εθνικής Οδού. Διόδια, άπλα, μακράν περισσότερη ασφάλεια, μερικά τσιγάρα δρόμος και τσακ-μπαμ και έφτασες. Ωστόσο, σε μια σπάνια εκδήλωση επανασχεδιασμού ενός ψιλοξεχασμένου επαρχιακού δρόμου, ο Αχλαδόλαμπος έγινε καλύτερος από ποτέ – άλλο ένα ελληνικό παράδοξο: η αναγέννηση του αχρησιμοποίητου. Απέκτησε το πλάτος που δεν είχε ποτέ στα νιάτα του, νέο τάπητα που δεν στέλνει στα όμορα οικόπεδα με τις πρώτες ψιχάλες, σωστή σήμανση, ενώ διατήρησε αυτήν την υπέροχη, από οδηγοκεντρικής απόψεως, χωροταξία που μπορεί να σου υπενθυμίσει το γιατί οι στροφές θα έχουν πάντα περισσότερο ενδιαφέρον από την πλήξη της ευθείας.

Κάνεις έξοδο για Αργος και κατευθύνεσαι για Μύλους – Κωλοσούρτη – Αχλαδόκαμπο. Μετά έχεις κάποια σαράντα χιλιόμετρα οδηγικής απόλαυσης. Κάτι σαν φυσική «πίστα». Η κίνηση πλέον είναι ελάχιστη, προσέχεις για άτακτα αμνοερίφια που μπορεί αμέριμνα να βολτάρουν, τρως στον Αρδάμη, έξω από τους Μύλους, χαζεύεις θέα θάλασσα στο βάθος και έχεις να διηγείσαι πώς, για μια ακόμη φορά στη ζωή, ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος είναι και αυτός που έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να ‘σαι εκεί στη μετά καραντίνα εποχή.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News