Η επιλογή του Ντράγκι στην ηγεσία της Ιταλίας άλλαξε ήδη την δυναμική εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην δύση του άστρου της Ανγκελα Μέρκελ, ο «Σούπερ Μάριο» έβαλε νωρίς υποψηφιότητα για να αποτελέσει έναν νέο, ισχυρό πυλώνα ευρωπαϊκής σταθερότητας. Η παρουσία του ενέπνευσε από την αρχή σιγουριά στους Ιταλούς, οι οποίοι είδαν έναν σοβαρό οικονομολόγο, που καμία σχέση δεν έχει με τους πρωθυπουργούς της τελευταίας δεκαετίας, να αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας την στιγμή που η πανδημία έχει καταστρέψει την οικονομία της.

Δεν ανάσαναν όμως μόνο οι Ιταλοί. Ο Ντράγκι δεν είναι τυχαίος, ούτε άγνωστος στους Ευρωπαίους: με μια θρυλική πλέον φράση του  («Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί…») έσωσε το ενιαίο νόμισμα λίγο πριν καταρρεύσει, βάζοντας την ενότητα και το μέλλον της Ευρώπης πάνω από τους αριθμούς. Παρότι τεχνοκράτης, φέρθηκε πιο πολιτικά από τους τότε πολιτικούς ιθύνοντες. Την καθοριστική του αυτή παρέμβαση κανείς δεν την έχει ξεχάσει –τα μισά να έκανε ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, έλεγαν οι αναλύσεις όταν ορκίστηκε, θα ήταν κέρδος για όλους. 

Η αρχή είναι μάλλον ενδεικτική. Την πρώτη φορά που υπερασπίστηκε το συμφέρον της Ευρώπης ήταν όταν έτριξε τα δόντια στην AstraZeneca, την περίοδο της διένεξης της εταιρείας με τις Βρυξέλλες για τις παραγγελίες των εμβολίων. Και τώρα, τη στιγμή που ο Σαρλ Μισέλ δεν κατάφερε ούτε να απολογηθεί για την στάση του —πόσο μάλλον να απαντήσει στην συμβολική πρόκληση του #sofagate—, ο Ντράγκι ήταν ο μόνος που τόλμησε να πει το αυτονόητο: πως οι ευρωπαϊκές αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες ακόμα και μπροστά σε «δικτάτορες». Μίλησε πιο σκληρά από την επίσημη Ευρώπη και με την δήλωσή του κατάφερε να ενώσει όλο το πολιτικό φάσμα. Ο Ντράγκι έσωσε την τιμή της Ένωσης, που μπροστά στον Ερντογάν φάνηκε αμήχανη, διχασμένη και δειλή. Αυτή την τακτική η Ευρώπη την έχει ανάγκη. Ο ευρωπαϊκός πατριωτισμός που δείχνει ο «Σούπερ Μάριο» είναι απαραίτητο συστατικό αν θέλουμε κάποια στιγμή να πετύχουμε την πολυπόθητη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. 

Για τις χώρες του Νότου, τα φώτα που συγκεντρώνει πάνω του ο ιταλός πρωθυπουργός, ο τρόπος που κινείται στο ευρωπαϊκό σκηνικό, είναι ιδιαίτερα χρήσιμος. Κάποια στιγμή η πανδημία θα τελειώσει και τότε οι χώρες με τις πιο αδύναμες οικονομίες θα βρεθούν πάλι αντιμέτωπες με την πιθανότητα νέων προγραμμάτων λιτότητας.

Το είπε, σχεδόν ως μάντης κακών, ο Πόουλ Τόμσεν, ο πρώην του ΔΝΤ, στο συνέδριο του Economist, προ ολίγων ημερών, προαναγγέλλοντας νέα κρίση χρέους στην ευρωζώνη: «Φαίνεται ότι θα υπάρξει περισσότερη λιτότητα στο μέλλον, μετά την αύξηση των κρατικών δαπανών και χρεών λόγω πανδημίας», τόνισε. «Δεν επαρκεί ο μηχανισμός της ΕΚΤ, δεν καταλαβαίνω γιατί οι πολιτικοί δεν συζητούν την αναδιάρθρωση υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ιταλία. Η ΕΚΤ θέλει να “κουρέψει” κάποια κεφάλαια αλλά αυτό είναι μια πολιτική απόφαση, η πανδημία έχει επιτείνει τις ανισότητες Βορρά-Νότου». Αυτή τη φορά, ο Ντράγκι δεν θα βρίσκεται στην ΕΚΤ, αλλά στο τιμόνι μιας εκ των πιο χρεωμένων χωρών της ΕΕ. Και θα κληθεί να την υπερασπιστεί, έχοντας όχι μόνο το know-how των Βρυξελλών, αλλά και τον σεβασμό των γραφειοκρατών. 

Συναντώντας τον Μητσοτάκη βιαστικά στο αεροδρόμιο της Λιβύης, ο Ντράγκι έδειξε τις προθέσεις του. «Είναι σαφές ότι η Ιταλία, η Ελλάδα, αλλά και η Ισπανία, έχουν κοινά συμφέροντα στην Μεσόγειο», είπε αργότερα στην συνέντευξη Τύπου. «Η συνεργασία αυτή φαίνεται και στις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής, όπου σε αυτά και άλλα θέματα, υιοθετούμε κοινές θέσεις. Αυτό συμβαίνει και χωρίς την ανάγκη να τις έχουμε προετοιμάσει, χωρίς προκαταρκτικές επαφές».

Ο Νότος (ο υπόλοιπος τουλάχιστον) ήδη έχει αρχίσει να προετοιμάζεται για αυτό που έρχεται –ακόμα κι αν προετοιμάζεται τζάμπα, γιατί τελικά το κακό σενάριο δεν θα επιβεβαιωθεί. Ο Ντράγκι κινείται. Αν και δικός μας στόχος είναι να μην βρεθούμε πάλι στην γωνία, να μην ονομαστούμε PIGS, τότε δεν υπάρχει καλύτερος σύμμαχος από αυτόν.     

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News