Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει το όνομά της στα ιταλικά. Η Vespa είχε έρθει και τσιμπήσει στο σωστό ακριβώς τάιμινγκ. Ήταν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη συμφωνία της Ιταλίας με τους Συμμάχους να απέχει από στρατιωτικές κατασκευαστικές δραστηριότητες.  Η κατασκευή αεροπλάνων σταμάτησε και ο Ενρίκο Πιάτζιο, ο γιος του ιδρυτή μιας εταιρείας αεροναυπηγικής, Ρινάλντο Πιάτζιο, είδε πως έπρεπε να στρέψει αλλού το επιχειρηματικό του ενδιαφέρον. Γύρισε και κοίταξε τους ιταλικούς δρόμους. Ήταν ρημαδιό, απομεινάρια μιας πολεμικής μέρας. Και ήταν ακόμη νωρίς για να αναδυθεί άμεσα η εθνική αυτοκινητοβιομηχανία.

Ήταν, όμως, η σωστή στιγμή για τη γέννηση της βέσπας. Άνετη στους κακοτράχαλους ιταλικούς δρόμους,  εύκολη στη συντήρησή της -μπορούσες να τη φτιάξεις με ένα σφυρί και ένα κατσαβίδι- αλλά έξυπνα σχεδιασμένη για να κάψει καρδιές. Με καλυμμένο το χώρο του κινητήρα για να μη γεμίζει με σκόνη αλλά και να μη σπέρνει γράσσα, αλλά και με μπόλικο στιλ. Ανέκαθεν οι Ιταλοί ήταν «μανούλες» στο να πακετάρουν την τεχνολογία τους σε αισθητικά άρτια πακέτα.

Στις 23 Απριλίου του 1946, στις 12 η ώρα ακριβώς, ο Πιάτζιο υπέβαλλε στο Υπουργείο Εμπορίου την πατέντα του. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία γραμμένη στους δρόμους. Η βέσπα γέμισε τις πόλεις, έγινε συνώνυμο του δίτροχου, εκλεπτυσμένου -και επουδενί καγκουράδικου δικάβαλου- και συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι τις μέρες μας.

Με μία επιπλέον προσθήκη εβδομήντα πέντε χρόνια αργότερα. Την ηλεκτρική. Δεν την έβγαλε η μαμά-εταιρεία αλλά ένας Ιρλανδός μηχανικός με έδρα το Λονδίνο που τις λατρεύει και είχε αποκτήσει την πρώτη του βέσπα σε ηλικία 16 ετών. Ο κύριος ΜακΆρτ είδε πως οι ζώνες χαμηλών εκπομπών ρύπων, από το 1996 και εντεύθεν, όλο και αυξάνονται στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ενδεικτικά, μέχρι το 2018 υπήρχαν περισσότερες από 260. Και ο αριθμός μεγαλώνει. Για να έχετε μία εικόνα, στις πιο αυστηρές τέτοιες ζώνες κυκλοφορίας, οι ιδιοκτήτες κλασικών σκούτερς θα υποχρεούνται να πληρώνουν 12,5 λίρες ημερησίως για να κυκλοφορούν σ’ αυτές.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο παραπάνω κύριος σκέφτηκε να προσθέσει την ηλεκτρική εκδοχή της. Άλλωστε, στην επιχείρησή του, τη Retrospective Scooters (https://www.retrospectivescooters.com), εμπορεύεται δεκάδες από vintage αλλά και σύγχρονες βέσπες. Οι πρώτες, ήδη από το 2017, άρχισαν να βρίσκουν στέγη σε συλλέκτες και όχι στους λονδρέζικους δρόμους. Η ηλεκτρική του βέσπα μοιάζει με την κλασική βέσπα, έχει την κύλιση της βέσπας αλλά, πλέον, δεν μυρίζει σαν παλιά βέσπα που καίει τη διχρονίλα της στην ατμόσφαιρα.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στη δική του επιχειρηματική ιστορία. Αλλά και κολλεγιά, επίσης. Το 2017 ήταν μία καθοριστική χρονιά για τον, προσαρμοστικό στους καιρούς, επιχειρηματία αφού έγινε και το deal το σωστό. Με ποιους άλλους παρά τους Κινέζους; Όπως λέει ο ίδιος, «οι Κινέζοι καβαλάνε ηλεκτρικά σκούτερς για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια και τα ‘χουν τελειοποιήσει». Έμενε να πέσουν οι υπογραφές για τα περαιτέρω και τη «γέφυρα» μεταξύ Λονδίνου – Τσετσιάνγκ, της παραθαλάσσιας επαρχίας της Κίνας όπου έχει την έδρα της η εταιρεία QS Motor που ειδικεύεται στα ηλεκτρικά σκούτερς και ηλεκτρικά ποδήλατα.

Όπως δήλωσε ο ΜακΆρτ σε συνέντευξή του στους New York Times, -ναι, μέχρι εκεί έφτασε η ιρλανδική χάρη του- οι πρώτες αντιδράσεις από τους παραδοσιακούς λάτρεις της βέσπας συμπυκνώνονταν σε μία λέξη: σκεπτικισμός. Όταν έχεις μάθει λίγο-πολύ στο ίδιο φορμάτ επί δεκαετίες, είναι δύσκολο να αποδεχθείς το νέο. Όμως, όπως είπε, «αφού ανέβηκαν στο ηλεκτρικό του σκούτερ και έκαναν μερικές γύρες, γυρνούσαν με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά».

Πλέον, τα 5 κιτ μετατροπής μιας κλασικής βέσπας σε ηλεκτρική αποτελούν ένα ανερχόμενο μέρος των δραστηριοτήτων της εταιρείας του. Κοστίζουν £3,445, χαρίζουν τελική ταχύτητα 80 χλμ/ώρα και έχουν αυτονομία μέχρι 56 χιλιόμετρα. Ούτως ή άλλως η βέσπα ανέκαθεν ήταν το στιλάτο σκούτερ για τις καθημερινές δουλειές στην πόλη. Και η «σφίγγα» τσιμπάει ξανά. Αθόρυβα και οικολογικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News