Το βράδυ του Σαββάτου στο ΑΠΘ μαζεύτηκαν περίπου χίλια άτομα, χωρίς μάσκες και αποστάσεις, για να επιτρέψουν στον καταπιεσμένο ψυχισμό τους να εκτονωθεί. Όλοι τους νέοι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι ακόμα και αν αναμετρηθούν με τον ιό, οι πιθανότητες είναι με το μέρος τους. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για τους ανθρώπους με τους οποίους θα έρθουν σε επαφή, αλλά όταν είσαι νέος, θεωρείς την ανεμελιά δικαίωμα. Και καλά κάνεις, κάπως έτσι χτίζονται αναμνήσεις πάνω στις οποίες πατάει μία καλή ζωή.

Ολοι βλέπουμε την εικόνα και φρίττουμε, αλλά βάζουμε έναν αστερίσκο, αναγνωρίζοντας ότι η κατάσταση είναι «δύσκολη» για τους νέους. Αυτή η διαπίστωση απέκτησε και πολιτικό πρόσημο, τυγχάνει διακομματικής κατανόησης και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως αδύναμο σημείο της κυβέρνησης. Και έχει ενδιαφέρον που η δυσφορία των νέων, αυτό το «δεν αντέχουν άλλο τα παιδιά», ιεραρχείται πιο ψηλά από την οικονομική εξόντωση ολόκληρων κλάδων, ειδικά της εστίασης. Εδώ παρατηρούμε να λειτουργεί και ένας παράδοξος μηχανισμός. Ο νέος το βράδυ κάνει πάρτι και το πρωί ο γονιός του διαμαρτύρεται για το lockdown και τις οικονομικές του συνέπειες.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να το προσεγγίσεις αυτό.

Ο ένας είναι να χρεώσεις τη συγκεκριμένη συμπεριφορά στον «κωλοπαιδισμό» και στην αδιαφορία μιας μεγάλης μερίδας νέων που αρνείται να αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών.

Ο άλλος είναι να δεχθείς αυτή τη συμπεριφορά ως απολύτως φυσιολογική, αναγνωρίζοντας ότι η έννοια της ατομικής ευθύνης διευρύνεται όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος. Ο νέος πρωτίστως θα υπακούσει στο ένστικτό του. Και εν τέλει, όσοι δυσφορούν, ας αναλογιστούν πώς μεγαλώνουμε ως κοινωνία τα παιδιά μας. Αν τους λείψει κάτι, πέφτουν στο πάτωμα και κλαίνε. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η γενιά των νέων έχει περάσει χειρότερα σε σχέση με όσα έζησαν οι γονείς τους.

Και οι δύο προσεγγίσεις είναι σωστές και λειτουργούν ταυτόχρονα. Και αν θέλετε, αυτή η συμπεριφορά από την πλευρά των νέων είναι «κεκτημένο» του σύγχρονου πολιτισμού που σου επιτρέπει να δυσφορείς για οτιδήποτε σε βγάζει από τη βολή σου ή σε υποχρεώνει να αναθεωρήσεις την πορεία σου.

Είναι, λοιπόν, λάθος να τα βάζουμε με τους νέους για τη συμπεριφορά τους. Είναι σαν να τα βάζουμε με την ίδια τη ζωή. Ζούμε όλοι στον ίδιο κόσμο, αλλά και ο καθένας βρίσκεται σε έναν δικό του. Ο νέος θέλει να παρτάρει, ο έμπορος να ανοίξει το μαγαζί και ο μπάρμαν να σερβίρει ποτά. Το άνοιγμα των καταστημάτων ελέγχεται. Τα μπαρ τα κρατάς κλειστά όσο θέλεις. Οι νέοι όμως δεν μένουν σπίτι. Θα ήταν αφύσικο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News