Οι δύο μεγάλες ιστορικές παρατάξεις που επί 200 χρόνια σφράγισαν με την πολιτικο-ιδεολογική τους αντιπαράθεση τη ζωή του τόπου, έχουν (κατά Παύλο Πολάκη) σαφή προσωποκεντρική οριοθέτηση. Στην μία ανήκουν οι Κολοκοτρώνηδες, οι Μακρυγιάννηδες, οι Βελουχιώτηδες, τα Πολυτεχνεία και ο ΣΥΡΙΖΑ, στην άλλη οι κοτζαμπάσηδες, οι προεστοί, οι Τσολάκογλου των Γερμανών, οι χουντικοί και η ΝΔ.

Χαριτωμένη ανάλυση, αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι ιστορικές λαθροχειρίες που στηρίζονται στην υπεραπλούστευση δημιουργούν εύπεπτα σχήματα για τον πολίτη-οπαδό. Ο οποίος ενδιαφέρεται περισσότερο για την παραταξιακή του ένταξη αυτή καθαυτήν, παρά για τις αλήθειες που περικλείουν τα σύνορα του στρατοπέδου που διαλέγει.

Για παράδειγμα, θυμάμαι σαν τώρα μια πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής το 1985, για τα εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην οποίαν οι μεν δεξιοί (ιστορικά άσπονδοι εχθροί του) είχαν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την εθνική προσφορά του, με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο να τον κατακεραυνώνουν ως εκπρόσωπο μιας τότε ανερχόμενης ελληνικής αστικής τάξης, που με αντικομμουνισμό και ιδιώνυμα πλούτισε από το αίμα του ελληνικού προλεταριάτου. Οι δυο ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς είχαν προκαλέσει την οργή του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε αναφωνήσει «πείτε ό,τι θέλετε για τον Βενιζέλο, αλλά όχι τώρα και όχι εδώ». Τώρα, πώς διάολο, οι πολιτικοί επίγονοι του Χαρίλαου και του Λεωνίδα έγιναν ξαφνικά σήμερα κληρονόμοι του Βενιζέλου και του Ανδρέα, μόνο ο Πολάκης μπορεί να το εξηγήσει.

Το γεγονός ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου (παρέα με τους Βρετανούς) ήταν αυτός που αντιστάθηκε στο ΚΚΕ του Βελουχιώτη όταν επιχειρήθηκε η κατάληψη της Αθήνας, είναι προφανώς άνευ ιστορικής αξίας ζήτημα για την αφήγηση Πολάκη. Με έναν περίεργο τρόπο, το τότε Κέντρο του Παπανδρέου είναι παραταξιακός πρόγονος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης, δεν χρειάζεται καμία εξήγηση για την οβιδιακή μεταμόρφωση όσων έλεγαν «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» σε σημερινούς πολιτικούς κληρονόμους του Πλαστήρα εναντίον της κληρονομιάς του Παπάγου.

Οσο για τον Κολοκοτρώνη, είχε περισσότερο μυαλό απ’ αυτούς που σήμερα παριστάνουν τα πολιτικά του δισέγγονα, όταν τον Απρίλη του 1821, στη Μεγαλόπολη, σταματούσε τους εξαγριωμένους αγωνιστές που ήθελαν να σφάξουν τους προεστούς, λέγοντάς τους: «Αδέρφια, μάθετέ το, αν σκοτώσουμε τους προεστούς, θα μας πουν Καρμπονάρους και ρέμπελους κι ακατάστατους και κανένας δεν θα μας βοηθήσει».

Αλλά για ποιον λόγο να αφήσουμε την πραγματική Ιστορία να χαλάσει μια ωραία φαντασιακή κομματική αφήγηση; Στο τέλος-τέλος, η δεύτερη κάποιον σκοπό εξυπηρετεί, η πρώτη τι χρειάζεται;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News