Ο Ινίγκο Μαρτίνεθ, που έχει μπει στο παιχνίδι στη θέση του τραυματία Σέρχιο Ράμος, διώχνει καθαρά την μπάλα από την περιοχή των Ισπανών, όμως για κάποιον ακατανόητο λόγο μένει με το πόδι προτεταμένο. Οι τάπες του παπουτσιού του βρίσκουν το γόνατο του Γιώργου Μασούρα, που δεν έχει προλάβει να… φρενάρει, και ο ιταλός διαιτητής, Μάρκο Γκουίντα, αφού αμφιταλαντεύεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα, «σφυρίζει» πέναλτι. Ο Τάσος Μπακασέτας στήνει την μπάλα στην «άσπρη βούλα» και ξετυλίγει το «δώρο» του… φιλέλληνα βάσκου αμυντικού: 1-1 στο 56′.

Αλλον τρόπο να σκοράρουμε, δεν είχαμε. Η Εθνική Ελλάδας κίνησε για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ (2022) με την Τύχη να της χαμογελά, όμως αυτός ο απρόσμενος άθλος της δεν ήταν διόλου τυχαίος. Ναι, οι Ισπανοί μας πίεσαν ασφυκτικά επί 96 λεπτά: με 80% κατοχή μπάλας, 867 εύστοχες πάσες και 92% ευστοχία στις μεταβιβάσεις. Αλλά αυτή η (αναμενόμενη) πολιορκία δεν τους απέφερε παρά μόνο δύο τελικές προσπάθειες προς την ελληνική εστία. Το σχέδιο του Τζον φαν’τ Σιπ ήταν τόσο τέλειο, και οι έλληνες διεθνείς το εφάρμοσαν με τέτοια επιτυχία, ώστε θα μπορούσαμε να πάρουμε την ισοπαλία… και χωρίς τερματοφύλακα. Σε ένα γήπεδο που… έγερνε επικίνδυνα, ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος χρειάστηκε να επέμβει μόνο μια φορά, σε κοντινή κεφαλιά του Μοράτα (που ήταν και ο σκόρερ του μοναδικού τέρματος των «Φούριας Ρόχας»).

Πρόκειται για ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα, απέναντι στην ομάδα που στις 17 του περασμένου Νοεμβρίου διέλυσε τη Γερμανία (6-0) σε αγώνα για το Nations League. Η Ισπανία βρίσκεται στο Νο 6 της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ η Ελλάδα… 47 θέσεις πιο κάτω. Είναι αήττητη σε προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Euro εδώ και 18 χρόνια. Ειδικά σε προκριματικούς Μουντιάλ, από το 1993. Δηλαδή, στα έξι τελευταία τουρνουά. Τότε, στο δρόμο προς το Μουντιάλ της Αμερικής την είχε νικήσει η Δανία. Εκτοτε, μετρά 50 νίκες και 14 ισοπαλίες, μαζί με τη χθεσινή. Την τελευταία εικοσαετία κατέκτησε δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2008, 2012) και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (2010).

Ισως κρίνει πολλά, ίσως και τίποτα, αυτός ο βαθμός. Αλλά το ζητούμενο για την Εθνική δεν είναι μόνον η πρόκριση στην τελική φάση του Κατάρ. Είναι, πρωτίστως, να επανέλθει στο φυσιολογικό της μέγεθος. Που, βεβαίως, δεν είναι της πρωταθλήτριας Ευρώπης -αυτά μια φορά στον αιώνα γίνονται-, αλλά ούτε και της μονίμως απούσας από τις μεγάλες διοργανώσεις. Από ένα αντίστοιχο ματς, στις 7 Ιουνίου του 2003 στη Σαραγόσα, είχε αρχίσει η θριαμβευτική πορεία της Ελλάδας προς την κατάκτηση του Euro 2004, με εκείνο το αλησμόνητο γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου που έριξε στο καναβάτσο την εθνική Ισπανίας του Ραούλ, του Μοριέντες, του Πουγιόλ, του Ραούλ Μπράβο, του Μίτσελ Σαλγάδο και του Κασίγιας. Εκείνη η επιτυχία κράτησε τον Οτο Ρεχάγκελ στη θέση του, χάρισε στους -τότε- διεθνείς μας αυτοπεποίθηση, αλλά και πίστη στο πλάνο του προπονητή, και αποτέλεσε την αφετηρία μιας ονειρεμένης 12ετίας. Μακάρι, η ιστορία να επαναληφθεί.

Την Εθνική της μεγάλης δόξας, του Οτο και -μετέπειτα- του Σάντος, την πρόλαβαν, ο Τζαβέλλας, ο Φορτούνης, ο Σταφυλίδης και ο Μαυρίας. Ολοι οι υπόλοιποι από τους σημερινούς διεθνείς μας, έχουν γνωρίσει μόνο την παρακμή της «γαλανόλευκης»: δύο αποκλεισμούς σε Euro, έναν αποκλεισμό σε Μουντιάλ και δύο αποτυχίες στη Λίγκα των Εθνών. Ακόμη χειρότερα, βίωσαν ταπεινώσεις που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, από χώρες – κουκίδες του ευρωπαϊκού χάρτη. Το χθεσινό αποτέλεσμα, ίσως το πιο περήφανο μετά το Μουντιάλ του 2014, θα τους βοηθήσει να πιστέψουν στον κοινό σκοπό. Να γίνουν ΟΜΑΔΑ, όπως τότε. Πράγμα που (φαίνεται πως) έχει, ήδη, αρχίσει να συμβαίνει, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις των αναπληρωματικών μετά τη λήξη του αγώνα στη Γρανάδα.

Θα βοηθήσει και τον προπονητή να δουλέψει απερίσπαστος και να αποφύγει την άδικη κριτική. Οπως, για παράδειγμα, οτι δεν μπορεί να διδάξει τίποτα άλλο από το (αφελές) ολλανδικό στιλ παιχνιδιού, ενώ όλοι οι θρίαμβοι της Εθνικής μας σε αυτόν τον αιώνα βασίστηκαν στην άμυνα. Ο Φαν’τ Σιπ έπαιξε χθες ένα «4-6-0», με… σέντερ-φορ τον Μπακασέτα, κρατώντας τους Ισπανούς μακριά από την ελληνική περιοχή με τρόπο που θα ζήλευαν οι «μετρ» του 1-0, δηλαδή ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος. Απέδειξε οτι δεν έχει εμμονές, και οτι μπορεί να προσαρμόσει την τακτική του στις ιδιαιτερότητες κάθε αγώνα.

Υπάρχουν, βεβαίως, πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Η Εθνική μας αγωνίζεται χωρίς τους τρεις παγκόσμιας κλάσης στόπερ της (Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Σιόβας), που, δυστυχώς, προτίμησαν να ασκούν κριτική, αντί να παίζουν μπάλα. Εχει έλλειμμα στις θέσεις «6» και «8». Κάποιοι παίκτες της είναι άπειροι, ενώ κάποιοι άλλοι δεν χρησιμοποιούνται τακτικά στους συλλόγους τους, ώστε να έχουν ρυθμό (Τσιμίκας, Λημνιός, Μπακάκης). Αλλά μόνον οι μονίμως ανικανοποίητοι δεν μπορούν να δουν την πρόοδο που έχει σημειωθεί, επί Σκίμπε και, τώρα, επί φαν’τ Σιπ. Η ωρίμανση μιας ομάδας είναι αναπόφευκτη ποδοσφαιρική διαδικασία. Αλλά μπροστά στη βιασύνη μας για διακρίσεις, τείνουμε να το ξεχνάμε.

Την Τετάρτη υποδεχόμαστε στην Τούμπα τη Γεωργία (που ηττήθηκε από τη Σουηδία του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς με 1-0), σε ένα ματς με εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις από το χθεσινό. Αυτή τη φορά, η Εθνική μας θα βαθμολογηθεί και στη δημιουργία. Εάν περάσει το «τεστ», θα κάνει τους Ελληνες να πιστέψουν, πάλι, σε αυτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News