Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι προχωρεί στην επίταξη των γιατρών επειδή δεν βρίσκει διαθέσιμους να προσλάβει, έστω και για περιορισμένο χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα, αυτή τη στιγμή στην Αττική κυκλοφορούν όλοι και όλοι 469 ιδιώτες πνευμονολόγοι. Kαι φυσικά ελάχιστοι εξ αυτών έχουν τη διάθεση να αφήσουν ή να παραμελήσουν τα ιατρεία τους για να χωθούν στις ΜΕΘ. Αν ήθελαν θα το έκαναν και νωρίτερα, απαντώντας θετικά στην πρόσκληση του Κικίλια με δύο χιλιάρικα το μήνα αφορολόγητα. Για έναν ιδιώτη πνευμονολόγο δεν είναι και λεφτά που του αλλάζουν τη ζωή. Δεν τον βάζουν καν σε πειρασμό.

Τους τελευταίους 18 μήνες προσελήφθησαν 1.200 γιατροί με σύμβαση μόνιμου υπαλλήλου. Θα μπορούσαν, αλήθεια, να προσληφθούν περισσότεροι; Για να το ξέρουμε με ακρίβεια θα πρέπει να δούμε στοιχεία για τους ειδικευόμενους κ.λ.π. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το ζητούμενο είναι η διαθεσιμότητα ανθρώπινων πόρων. Ας πούμε ακούγονται πολλά για τη διαθεσιμότητα κλινών ΜΕΘ. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο κόστος δημιουργίας, αλλά στη στελέχωση. Μπορείς να φτιάξεις κλίνες ΜΕΘ, αλλά θα πρέπει να βρεις εκπαιδευμένους αναισθησιολόγους, εντατικολόγους και νοσηλευτικό προσωπικό. Διόλου εύκολη δουλειά, όταν ένας σημαντικός αριθμός γιατρών έχει φύγει στο εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή στο ΕΣΥ υπάρχουν κενές οργανικές θέσεις πνευμονολόγων.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στην επιστράτευση των γιατρών. Μπορεί αυτό το μέτρο να είναι αποτελεσματικό; «Δύσκολα. Εδώ ήρθαν από νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδας και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις καινούργιες θέσεις τους» λέει πνευμονολόγος που εργάζεται σε νοσοκομείο covid. «Οι ιδιώτες γιατροί, που δεν έχουν ιδέα από τη λειτουργία των νοσοκομείων ή έχουν χάσει την επαφή τους, θα χρειαστούν χρόνο προσαρμογής και ένταξης στις νέες συνθήκες. Και αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι μία λύση που δηλώνει απελπισία και στην οποία αποτυπώνεται τα χρόνια προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την εγκατάλειψη του ΕΣΥ». Και όπως σημειώνει ο γιατρός «είναι άδικο να υποχρεώσεις ανθρώπους με συγκεκριμένη καθημερινότητα και ασθενείς να αφήσουν τα ιατρεία τους και να χωθούν σε ένα σύστημα που είναι ταλαιπωρημένο σάπιο».

Τι θα μπορούσε να γίνει, λοιπόν; Δύο πράγματα για τα οποία τώρα είναι αργά. Το ένα θα ήταν η προσπάθεια επαναπατρισμού γιατρών, κάτι όμως που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από πέρσι, αλλά και πάλι, δεν θα ήταν δόκιμο, ηθικό και νόμιμο να έρθουν στα νοσοκομεία με άλλες αμοιβές σε σχέση με τους ήδη υπηρετούντες. Το δεύτερο, που θα ήταν απολύτως εφικτό, αφορά τη διασύνδεση των ιδιωτών με το ΕΣΥ με έναν υβριδικό τρόπο, δηλαδή με την ένταξη τους στην πρωτοβάθμια περίθαλψη.

Τώρα είναι αργά. Τώρα δίδεται ο αγώνας υπέρ βωμών και εστιών, γνωρίζοντας ότι σύντομα έρχεται η λύτρωση. Και τότε η κυβέρνηση θα κάνει τον απολογισμό της, λέγοντας ότι τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, έγιναν σωστά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News