Ο σερ Τομ Τζόουνς ανυπομονεί να συνεχίσει τη ζωή του: «Εκανα και τις δύο δόσεις», λέει αναφερόμενος στο εμβόλιο Covid. «Είμαι αλεξίσφαιρος τώρα!».  Με γκρίζα μαλλιά και γκρίζο υπογένειο, ο 80χρονος Ουαλός σούπερ σταρ είναι στα κέφια του, μιλώντας με τον Νιλ ΜκΚόρμικ της Telegraph μέσω Zoom. Ζει μόνος στο λονδρέζικο ρετιρέ του με την υπέροχη θέα στον Τάμεση. Και μετά από μήνες lockdown, τον έχει πιάσει «φαγούρα» να επιστρέψει στη σκηνή. «Είναι το πράγμα που μου έχει λείψει περισσότερο», λέει. «Περιμένω αλλά δεν έχω τόσο πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Δεν θέλω να είμαι 90 όταν θα μπορέσω να ξαναβγώ».

Πριν από δυο χρόνια, ο Τζόουνς νοσηλεύτηκε με βακτηριακή λοίμωξη και θυμάται έναν γιατρό, που του είχε πει ότι ίσως είναι καιρός να μειώσει τους ρυθμούς του. «Ηταν σαν το κόκκινο πανί σε ταύρο», βρυχάται. «Απλώς δώσε μου να καταπιώ μερικά αντιβιοτικά και άσε με να ξαναβγώ. Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι το κάνω για τα χρήματα. Αλλά μου αρέσει να τραγουδάω. Παίρνω μεγάλη ενέργεια από αυτό. Το να σταματήσω θα ήταν γελοίο. Όσο έχω [φωνή], θέλω να τη χρησιμοποιώ!»

Πρόσφατα, γύρισε τα τελευταία (με αποστάσεις) επεισόδια του βρετανικού The Voice, στο οποίο είναι κριτής από το 2012. Και τον επόμενο μήνα, θα κυκλοφορήσει από τη Virgin EMI το νέο του άλμπουμ «Surrounded by Time», το 40ο της καριέρας του, και το τέταρτο συνεχόμενο με παραγωγό τον Ιθαν Τζονς, ο οποίος τον έχει οδηγήσει από το χαρακτηριστικό πομπώδες στυλ του σε πιο λιτά τραγούδια με πραγματική ουσία.

«Ο Ιθαν είπε: “Ακούω πράγματα στη φωνή σου που πιστεύω ότι δεν έχουν εξερευνηθεί ακόμα”», λέει ο Τζόουνς. Στα τραγούδια του νέου δίσκου -κατάλληλα για έναν άνθρωπο της ηλικίας του-, περιλαμβάνεται μια ατμοσφαιρική ερμηνεία του «One More Cup of Coffee» του Μπομπ Ντίλαν, η gospel εκδοχή του «This Is the Sea» των Waterboys και μια συγκινητική εκτέλεση της μπαλάντας «I’m Growing Old», του συνθέτη της τζαζ Μπόμπι Κόουλ.

«Ο Μπόμπι ήρθε και με βρήκε στο Βέγκας τη δεκαετία του 1970 και μου είπε: “Εγραψα αυτό το τραγούδι και νομίζω ότι έχεις την [κατάλληλη] φωνή”», θυμάται ο Τομ Τζόουνς. «Είπα: “Είναι υπέροχο, αλλά είμαι ακόμα στα 30 μου. Δεν είμαι αρκετά μεγάλος για να το τραγουδήσω!” Αλλά κράτησα το demo και σκέφτηκα: “Τώρα είναι η ώρα”. Σκέφτομαι περισσότερo διάφορα πράγματα καθώς μεγαλώνω και μου αρέσουν τα τραγούδια που το αντανακλούν».

Με τόσα πολλά τραγούδια για την ηλικία και την απώλεια, το «Surrounded by Time» έχει μια αίσθηση αποχαιρετισμού. Θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς σαν το τελευταίο άλμπουμ μιας εκπληκτικής καριέρας. «Αν είναι, δεν θα με πειράξει», λέει ο Τζόουνς. Αλλά το ξανασκέφτεται: «Λοιπόν, θα με πειράξει, γιατί σημαίνει ότι πιθανώς δεν θα τραγουδήσω άλλο πια»…

Στη συνέντευξή του στην Telegraph, αναφέρεται συχνά στην παιδική του ηλικία και στην οικογένειά του (οικογένεια ανθρακωρύχων) στο Πόντιπριντ στη νότια Ουαλία. Τότε ακόμα ήταν γνωστός ως Τόμι Γούντγουορντ, το αγόρι που δεν έχανε ευκαιρία να ανεβαίνει σε τραπέζια και να τραγουδάει: «Μου άρεσε να κάνω επίδειξη», λέει.

Όταν ο Γκόρντον Μιλς, ο πρώτος ατζέντης του, τον πήγε στο Λονδίνο το 1964, η δισκογραφική δεν ήξερε τι να τον κάνει:  «Τα πάντα όλα ήταν οι Beatles and οι Stones, κοκαλιάρικα αγόρια με μαλλιά σαν πράσα, και νa ‘μαι εγώ, γιος ανθρακωρύχου με σπασμένη μύτη και σγουρά μαλλιά, τραγουδώντας rhythm and blues. Μου είπαν: “Είσαι πολύ macho, δεν δουλεύει αυτό άλλο πια”. Είπα, “έτσι είμαι!” Τότε κάναμε το “It’s Not Unusual”, σκίσαμε και δούλεψε!»

Εκείνο το hit του 1965 έκανε γνωστό τον Τομ Τζόουνς και τον ενθάρρυνε να κάνει μεγαλύτερες ενορχηστρώσεις. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον συνθέτη Μπαρτ Μπάχαρα στο μουσικό θέμα της ταινίας «Χαρέμι για δύο» («What’s New Pussycat?») με τους Πίτερ Σέλερς, Γούντι Αλεν (ήταν και το πρώτο του σενάριο), Πίτερ Ο’ Τουλ και Ρόμι Σνάιντερ: «Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, είπα στον Μπαρτ: “Ανέκδοτο είναι αυτό;” Και μου λέει: “Λοιπόν, είναι ένα τρελό τραγούδι, για μια τρελή ταινία, αλλά αν το τραγουδήσεις όπως το καταλαβαίνεις, θα πετύχει”. Είπα, “εντάξει”».

«Η φωνή μου υπάρχει ακόμα, δόξα τω Θεώ», λέει.  Μόνο που όταν ξεκίνησε, ήταν τενόρος ενώ τώρα είναι βαρύτονος: «Είναι μια φυσική εξέλιξη», σχολιάζει. Το ορμητικό του στυλ τον καθιέρωσε σύντομα στην Αμερική, όπου έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια.

Επέστρεψε στη Βρετανία το 2016 όταν η σύζυγός του, Λίντα, πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν ερωτευμένοι από παιδιά και παντρεύτηκαν το 1957, στα 16 τους. Λίγο αργότερα εκείνη τη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους, Μαρκ Γούντγουορντ, μάνατζερ του Τζόουνς και συμπαραγωγός στο νέο του άλμπουμ. Μετά τον θάνατο της Λίντα «έπρεπε να φύγω από το σπίτι μας και να προσπαθήσω να ξεκινήσω ξανά. Εκείνη μου είπε να επιστρέψω στη Βρετανία, όπου είναι η οικογένεια», λέει ο Τζόουνς. «Θα τη άρεσε αυτό», προσθέτει, δείχνοντας τη θέα ​​από το παράθυρό του. «Είχαμε πάντα θέα, ακόμη και στο Πόντιπριντ. Από εκείνα τα σπίτια με τις βεράντες, πάντα έβλεπες κάτι».

Τιμώντας τη μνήμη της, ο Τζόουνς επέλεξε να ανοίξει το νέο του άλμπουμ με το gospel «I Won’t Crumble with You If You Fall», της Μπέρνις Τζόνσον Ρέιγκον: «Ήμασταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου στο Λος Άντζελες και η Λίντα είπε: “Πρέπει να συνεχίσετε”. Ήταν το πιο ήρεμο άτομο στο δωμάτιο. Εγώ τρέμω, ο γιος μου προσπαθεί να συγκρατηθεί και εκείνη  λέει “Πρέπει να φύγω, δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω, αλλά εσείς πρέπει να συνεχίσετε”. Είπα, “θα προσπαθήσω”. Είπε, “Καλά θα κάνεις” Γι’ αυτό έκανα το “I Won’t Crumble”. Λέει τα πάντα».

Στην Αμερική το ζευγάρι ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι: «Είχαμε ένα δωμάτιο για σνούκερ, μια φορά ήρθαν κάποιοι φίλοι από τη Νέα Υόρκη και εγώ είμαι εκεί με πούρα και σαμπάνια.  Η Λίντα λέει: “Συγνώμη, αλλά δεν νομίζεις ότι είσαι πράγματι ο Τομ Τζόουνς, έτσι δεν είναι;” Λέω: “Φυσικά, και είμαι!” Λέει: “Όχι, εγώ παντρεύτηκα τον Τόμι Γούντγουορντ, σταμάτα τα, λοιπόν, όλα αυτά”. Οι τύποι τρελάθηκαν, και είπαν: “Δεν έχουμε ακούσει ποτέ κανέναν να σου μιλάει έτσι”. Κι εγώ απάντησα: “Ετσι είναι η Λίντα. Και δεν μπορώ να εναντιωθώ, γιατί λέει την αλήθεια”»

Για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Τζόουνς είχε σχέση με τη Μέρι Γουίλσον, την τραγουδίστρια των Supremes, που πέθανε τον περασμένο μήνα. Κάποτε, η Γουίλσον ισχυρίστηκε ότι ο Τζόουνς της είχε ραγίσει την καρδιά: «Η Μέρι δεν ήταν κάτι απλά περιστασιακό», λέει. «Γίναμε φίλοι και γνώρισε τη Λίντα. Είναι χάλια να γερνάς, γιατί χάνεις πολλούς φίλους. Η Ουαλία, για μένα τώρα, είναι μια ανάμνηση. Αν πάω πίσω, τα κτίρια έχουν γκρεμιστεί, οι παμπ και τα κλαμπ δεν υπάρχουν, τα άτομα με τα οποία μεγάλωσα δεν είναι πια εκεί. Αλλά έχω υπέροχες αναμνήσεις».

Μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές του ήταν μεταξύ των ετών 1969 και 1971, όταν είχε τη δική του τηλεοπτική εκπομπή. Η λίστα των καλεσμένων του ήταν εξαιρετική: ερμήνευσε ντουέτα με τους πάντες από τις Τζάνις Τζόπλιν, Ελα Φιτζέραλντ, Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και τον Στίβι Γουόντερ μέχρι τον Τζέρι Λι Λιούις και τον Λιτλ Ρίτσαρντ. Στο YouTube μπορείτε να τον παρακολουθήσετε σε ένα απίστευτο κλιπ να τραγουδά το «Long Time Gone» με τους Crosby, Stills, Nash and Young, φρέσκο ​​από το Γούντστοκ το 1969.

Όμως, κανένας δεν μπορούσε να φτάσει την Αρέθα Φράνκλιν. «Ηταν τόσο ήσυχη στην αίθουσα της πρόβας, και ξαφνικά κάνουμε το τραγούδι και μπαμ! Tι όγκο και η παρουσία που είχε αυτή η γυναίκα. Σκέφτηκα: Είναι τρομερό, δεν χρειάζεται να συγκρατηθώ καθόλου»

Πενήντα χρόνια αργότερα, η ανάμνηση τον κάνει να χαμογελά: «Μερικές φορές σκέφτομαι, ουάου, αυτό το έκανα  πραγματικά εγώ;»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News