H ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη το βράδυ της 8ης Μαρτίου του 1971 και οι περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες θεατές που είχαν συρρεύσει στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που αρχικά δίσταζαν ακόμα και να επευφημήσουν τον αθλητή που υποστήριζαν. Επρόκειτο να παρακολουθήσουν το θρυλικό «Fight of the Century», τον μεγαλύτερο πυγμαχικό αγώνα όλων των εποχών, και κανένας δεν ήθελε να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής.

Η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ καθόταν λίγα μέτρα μακριά από τον Γούντι Αλεν, ενώ λίγο παραπέρα η Νταϊάνα Ρος συνομιλούσε με τον Μάιλς Ντέιβις και τον Μπιλ Κόσμπι. O εκρηκτικός συγγραφέας και δημοσιογράφος και λάτρης του μποξ Νόρμαν Μέιλερ βρισκόταν δίπλα στο ρινγκ και γρονθοκοπούσε τον αέρα την ώρα που ο Φρανκ Σινάτρα εκτελούσε χρέη φωτογράφου για λογαριασμό του περιοδικού Life. Κοντά τους βρισκόταν ο Μπαρτ Λάνκαστερ ως ένας εκ των σχολιαστών του αγώνα. Δεν ήξερε πολλά για την πυγμαχία αλλά επρόκειτο για μία ιστορική αναμέτρηση ή μάλλον για μία τιτανομαχία, οπότε ο αμερικανός ηθοποιός άρχισε να μιλάει αρχικά για τη μονομαχία του Εκτορα με τον Αχιλλέα.

Ομως οι απόλυτοι πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν οι δύο αντίπαλοι, αμφότεροι αήττητοι πρωταθλητές στην κατηγορία βαρέων βαρών: ο Τζο Φρέιζερ, ο οποίος σύμφωνα με πολλούς είχε σφετεριστεί τον τίτλο, και ο Μοχάμεντ Αλι, οποίος είχε επιστρέψει στα ρινγκ πριν από λίγους μήνες, μετά τον τριετή αποκλεισμό του εξαιτίας της άρνησής του να καταταγεί στον στρατό και της εναντίωσής του στον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ο Αλι είχε διεκδικήσει πρώτη φορά και κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή από τον Σόνι Λίστον, τον Φεβρουάριο του 1964 και σε ηλικία 22 ετών. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς έχοντας ασπαστεί τον μουσουλμανισμό, προσχωρήσει στις τάξεις του «Εθνους του Ισλάμ» και γνωριστεί με αμφιλεγόμενες προσωπικότητες όπως ο Ελάιζα Μοχάμεντ και ο Μάλκολμ Εξ, απαρνήθηκε το Κάσιους Κλέι, «το όνομα ενός σκλάβου», και υιοθέτησε αρχικά το Κάσιους Εξ και στη συνέχεια το Μοχάμεντ Αλι.

Το βράδυ της 8ης Μαρτίου του 1971 γνώριζε πολύ καλά ότι εκείνος ήταν ο αστέρας, ο κορυφαίος πυγμάχος ίσως όλων των εποχών. Ομως γνώριζε επίσης πως σημαντική μερίδα αμερικανών πολιτών, λευκών κατά βάση, τον μισούσε λόγω των πολιτικών θέσεών του, με αποτέλεσμα εκείνος να καθίσταται σταδιακά ολοένα πιο προκλητικός.

Ο «Smoking Joe», όπως ήταν η προσωνυμία του Τζο Φρέιζερ, βρισκόταν στους αντίποδες του Αλι, καθώς εκτός των ρινγκ ήταν ένας ταπεινός και διακριτικός άνθρωπος, κάθε άλλο παρά ένας αντιδραστικός σταρ, όπως ήταν ο αντίπαλός του. Σε αντίθεση με τον Αλι, ο οποίος είχε δηλώσει πως μέσα στο ρινγκ «πετάω σαν πεταλούδα, τσιμπώ σαν μέλισσα», ο Φρέιζερ δεν είχε κάποια ιδιαίτερη τεχνική αλλά είχε απίστευτη αντοχή στα χτυπήματα των αντιπάλων του ενώ τα κροσέ του μπορούσαν να διαλύσουν οποιονδήποτε.

Στον «αγώνα του αιώνα», πρωταθλητής ήταν ο Τζο Φρέιζερ με ρεκόρ 26 νίκες και καμία ήττα ενώ διεκδικητής ήταν ο Μοχάμεντ Αλι με ρεκόρ 31 νίκες και επίσης καμία ήττα. Μόνο και μόνο για τη συμμετοχή τους, οι δύο κορυφαίοι πυγμάχοι είχαν συμφωνήσει με τους διοργανωτές να λάβουν από 2,5 εκατομμύρια δολάρια έκαστος, ένα αστρονομικό ποσό εκείνη την εποχή.

«Ο Φρέιζερ ήτα μεγάλος πρωταθλητής. αλλά ο Αλι ήταν μία ιδιοφυΐα της πυγμαχίας» επισημαίνει σε κείμενό του στην La Repubblica ο ιταλός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, καθηγητής στην περίφημη Tisch School of the Arts της Νέα Υόρκης, Αντόνιο Μόντα. Ο Αλι ήταν έτοιμος να διεκδικήσει τον τίτλο τον οποίο ο ίδιος θεωρούσε πως του είχαν στερήσει αδίκως αλλά είχε επιστρέψει πρόσφατα στα ρινγκ έπειτα από περισσότερα από τρία χρόνια αγωνιστικής απραξίας ενώ πριν από τη μεγάλη βραδιά είχε δώσει μόλις δύο αγώνες προετοιμασίας: είχε κερδίσει με νοκ άουτ τον Τζέρι Κουάρι και τον πανίσχυρο αργεντινό μποξέρ Οσκαρ Μποναβένα, καταβάλλοντας, ωστόσο, μεγαλύτερη προσπάθεια από όσο αναμενόταν.

Οταν αναγκάστηκε να σταματήσει να πυγμαχεί ο Μοχάμεντ Αλι ήταν 26 χρόνων, ενώ όταν επανήλθε στα ρινγκ είχε πατήσει τα είκοσι εννέα. Τις ημέρες πριν από τον αγώνα με τον Φρέιζερ, η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πυγμάχων ξεπέρασε κάθε όριο. Ο Φρέιζερ αναφερόταν στον αντίπαλό του, αποκαλώντας τον με το παλιό του όνομα, Κάσιους, γεγονός που εξόργισε τον Αλι, ο οποίος έφτασε στο σημείο να αποκαλεί τον Φρέιζερ «άσχημο γορίλλα» και να δηλώνει πως οι μοναδικοί που τον υποστηρίζουν «είναι άνθρωποι που φοράνε κοστούμια, σερίφηδες της Αλαμπάμα και μέλη της Κου Κλουξ Κλαν».

Ελάχιστες στιγμές πριν από την έναρξη του αγώνα, αφότου ο διαιτητής Αρθουρ Μερκάντε, ένας βετεράνος του αθλήματος που είχε διαιτητεύσει εκατοντάδες αγώνες, προέβη στις απαραίτητες συστάσεις, οι δύο αθλητές κοιτάχτηκαν στα μάτια, υποσχόμενοι ο ένας στον άλλον αφόρητο πόνο. «Πόσο αφελής ήταν ο ντε Κουμπερτέν ούτως ώστε να νομίζει πως το σημαντικό ήταν η συμμετοχή: οι δύο μποξέρ ήθελαν να τερματίσουν τη συνάντηση με τα χέρια τους υψωμένα στον αέρα και με τον αντίπαλό τους να έχει καταρρεύσει ντροπιασμένος. Οχι, στο ρινγκ το ζητούμενο δεν είναι ποτέ μόνον να νικήσεις, αλλά και να ταπεινώσεις αυτόν που τόλμησε σε προκαλέσει» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιταλός ακαδημαϊκός.

Οταν χτύπησε το καμπανάκι και άρχισε ο πρώτος γύρος του αγώνα τον οποία παρακολούθησαν τελικά τουλάχιστον 300 εκατομμύρια άνθρωποι σε πενήντα χώρες του κόσμου, οι παρευρισκόμενοι στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν ξέσπασαν σε ζητωκραυγές. Ο Αλι άρχισε αμέσως να χορεύει γύρω από τον Φρέιζερ και να τον γρονθοκοπεί, «σημαδεύοντας τα μάτια και τη μύτη, με βαναυσότητα, με υπεροψία, ήθελε να τον παραμορφώσει προτού τον εξευτελίσει».

Στους τρεις πρώτους γύρους κυρίαρχος του αγώνα ήταν ο Αλι και χάρη σε κάποια χτυπήματα που κατάφερε κατά του αντιπάλου του με εκπληκτική ταχύτητα έδωσε την εντύπωση πως ήταν ακόμη ο ανίκητος πρωταθλητής, ο άνθρωπος που είχε ρεζιλέψει τον Κλίβελαντ Γουίλιαμς τον Νοέμβριο του 1966 κατά τη διάρκεια ενός αγώνα που θεωρείται πλέον το καλύτερο παράδειγμα για να γίνει κατανοητό γιατί το μποξ είναι επίσης γνωστό ως η «ευγενής τέχνη».

Αλλά από τον τέταρτο γύρο και μετά ο Αλι σταμάτησε να χορεύει και στα μέσα του αγώνα ήταν ξεκάθαρο πλέον πως τον πρώτο λόγο τον είχε ο Φρέιζερ ο οποίος ήταν ασταμάτητος, τόσο πολύ που ο Μπαρτ Λάνκαστερ αναφώνησε στο μικρόφωνο πως «είναι ένα τεθωρακισμένο Sherman».

Λίγα δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του ενδέκατου γύρου ο Αλι δέχτηκε έναν απίστευτο συνδυασμό από αριστερά hooks και τα πόδια του λύγισαν, γεγονός που απέδειξε σε όλους πως ακόμα και ο «μέγιστος» των πυγμάχων ήταν τελικά ευάλωτος. Ωστόσο ο πρωταθλητής ήταν και εκείνος βαριά λαβωμένος και δεν είχε την απαραίτητη δύναμη ούτως ώστε να βγάλει τον αντίπαλό του νοκ άουτ ενώ ο Αλι χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη του την εμπειρία για να παραμείνει όρθιος, καταφέρνοντας, ωστόσο, στη συνέχεια να κερδίσει τους τρεις επόμενους γύρους.

Οταν άρχισε ο 15 γύρος, όμως, γνώριζε πως έχανε στα σημεία και πως θα μπορούσε να αναδειχθεί νικητής μόνον βγάζοντας νοκ άουτ τον Φρέιζερ και παρότι ήταν εξουθενωμένος, αποπειράθηκε να αρχίσει να χορεύει ξανά, χτυπώντας τον Φρέιζερ πάντα στο πρόσωπο. Κάποια στιγμή ο Αλι άφησε ακάλυπτη την δεξιά του πλευρά και ο Φρέιζερ άδραξε την ευκαιρία και εξαπέλυσε εναντίον του ένα κεραυνοβόλο αριστερό χτύπημα στο σαγόνι που τον ξάπλωσε στο ρινγκ και όλοι όσοι παρακολουθούσαν τον αγώνα έμειναν άναυδοι, βλέποντας τον Αλι να σηκώνεται όρθιος τελικά έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα.

Ηταν πολύ περήφανος για να εγκαταλείψει τη μάχη και προσπάθησε να επιτεθεί αλλά ο αγώνας είχε ουσιαστικά κριθεί. Το μοναδικό που κατάφερε ο Αλι ήταν να αντισταθεί έως τη λήξη του γύρου. Ο Τζο Φρέιζερ πανηγύρισε τη νίκη του, σηκώνοντας τα χέρια του στον αέρα, και ζητωκραύγασε προς τους οπαδούς παρότι το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο από τα χτυπήματα που είχε δεχτεί. Οι τρεις διαιτητές ανακήρυξαν ομόφωνα τον Φρέιζερ νικητή ενώ ο Αλι αρνήθηκε να αποδεχτεί την ήττα του, κάνοντας λόγο για απόφαση «λευκών ανδρών».

Ο Φρέιζερ έχασε τον τίτλο του μετά από 22 μήνες, τον Ιανουάριο του 1973, όταν τον κέρδισε τον με νοκ άουτ ο Τζορτζ Φόρμαν μόλις στον δεύτερο γύρο ενός αγώνα που διεξήχθη στο Κίνγκστον της Τζαμάικα. Ομως τον Οκτώβριο του 1974 ο Αλι ανέκτησε τον τίτλο του, νικώντας τον Φόρμαν σε έναν αγώνα που έλαβε χώρα στην Κινσάσα του Ζαΐρ και έμεινε στην ιστορία ως «Rumble in the Jungle».

Οσον αφορά την αντιπαλότητα μεταξύ του Φρέιζερ και του Αλι, οι δύο κορυφαίοι πυγμάχοι αναμετρήθηκαν ακόμη δύο φορές, τον Ιανουάριο του 1974 επίσης στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν και τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς στις Φιλιππίνες με τον Αλι να αναδεικνύεται νικητής σε αμφότερους τους αγώνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News