Το όνειρο του Ακη Τεμπερίδη ήταν να κάνει τον γύρο του κόσμου. Ευτυχώς για αυτόν, βρήκε μια θαρραλέα και αντικλισέ συμπαραστάτρια στο πρόσωπο της συζύγου του, Βούλας, με την οποία κυριολεκτικά όργωσαν τον πλανήτη. Μη φαντάζεστε συνθήκες εξωτικών, ανέμελων διακοπών σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Διάλεξαν τους δρόμους εκτός πεπατημένης, στις υπαίθρους, τα χιόνια και τις λάσπες του πλανήτη. Ο ορισμός της περιπέτειας είχε για αυτούς ένα νέο κωδικό: The World Offroad, όπως λέγεται και η ιστοσελίδα τους που καταγράφει το στίγμα, τις εμπειρίες και ένα τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής.

Στην πορεία ήρθε να προστεθεί και ένα τρίτο μέλος στην παρέα, η κόρη τους, Αναστασία. Η σύλληψή της έγινε στην Τανζανία, αλλά η μικρή γεννήθηκε τελικά στην Εμίλια Ρομάνια της Ιταλίας, δίπλα στα εργοστάσια των Ferrari, Maserati και Lamborghini. Σήμερα, λίγο μεγαλύτερη, ζει, διαβάζει και μεγαλώνει με τους γονείς της μέσα σε ένα ανθεκτικό αυτοκινούμενο της Iveco.

Οπως λέει ο Ακης, «το να ζούμε μόνιμα πάνω σε κυλιόμενους τροχούς, να ταξιδεύουμε για να ζούμε και να ζούμε για να ταξιδεύουμε, είναι για τους τρεις μας το απόλυτο εργαλείο βελτίωσης της καθημερινότητάς μας. Και αυτοβελτίωσης.

 

»Είναι σαν να αφήσαμε πίσω την καθιστική ζωή και να γυμναζόμαστε για τον επόμενο μαραθώνιο. Σαν να πετάξαμε το junk food και να το ρίξαμε σε βιολογικά φρούτα και λαχανικά. Σαν να ζούσαμε σε ένα σκοτεινό διάρι με θέα στον φωταγωγό και να βρήκαμε μονοκατοικία με θέα στη θάλασσα από τη μία και στο βουνό από την άλλη. Είμαστε πέτρες που κυλούν και όχι μόνο δε χορταριάζουν, αλλά γυαλίζουν καλύτερα κάθε μέρα που περνά».

Πέρυσι, με το ξέσπασμα της Covid, η οικογένεια Τεμπερίδη επέστρεψε στην Ελλάδα. Ομως κανείς δεν ήξερε για πόσο. Πάντως, τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές, η οικογένεια βρίσκεται στα νότια της Νορβηγίας. Και αυτές είναι μερικές ερωτήσεις που τους κάναμε από την άνεση του καναπέ μας.

Πώς είναι καθημερινότητά σας στις απάτητες περιοχές του πλανήτη;

Κάποιες φορές είναι συγκλονιστική, αλλά τις περισσότερες είναι μια απλή καθημερινότητα. Σηκωνόμαστε, με διαφορά 90′ πλέον μεταξύ μας (πρώτα ο Ακης, μετά η Βούλα με την Αναστασία), και παίρνουμε πρωινό. Μετά ή έχουμε αποφασίσει ή το αποφασίζουμε στον πρωινό καφέ: αν θα κινηθούμε εκείνη τη μέρα ή αν θα μείνουμε εκεί που είμαστε. Επειτα βάζουμε προτεραιότητες: θα κάνουμε πρωί μάθημα με τη μικρή και θα εξερευνήσουμε (μια πόλη, ένα χωριό, μια διαδρομή) το απόγευμα ή το αντίστροφο; Εχουμε νερό στα ντεπόζιτα; Πρέπει να γεμίσουμε. Εχουμε τρόφιμα; Πρέπει να ψωνίσουμε. Πρέπει να βρούμε νωρίς ένα ασφαλές και ωραίο σημείο να κατασκηνώσουμε. Στον δρόμο βλέπουμε εναλλακτικούς προορισμούς και μόνο τότε διαβάζουμε –στο Lonely Planet παλιά, στην Google σήμερα– για τον επόμενο προορισμό μας.

Ποια είναι τα «στατιστικά» των ταξιδιών σας; Χιλιόμετρα, χώρες, μήνες, φωτογραφίες, καύσιμα, δυσκολίες, αντοχές ή ό,τι άλλο μετριέται

Από το πρώτο The World Offroad, χοντρικά αριθμοί είναι οι εξής: 67 χώρες, 6 ήπειροι, 167,000 χλμ. (+ 6.000 περίπου με νοικιάρικο στις ΗΠΑ) σε 1,234 ημέρες συνολικά – δηλαδή 3 χρόνια και 4 μήνες περίπου. Κάποιες 720 νύχτες κοιμηθήκαμε στην Maggiolina, τη σκηνή οροφής μας.

Πέρα από τις ρομαντικές καρτ-ποστάλ, πώς είναι να γυρνάει ένα ζευγάρι με παιδί τον κόσμο;

Η ύπαρξη του παιδιού συνεπάγεται μεγάλο χάσιμο χρόνου, σπατάλη ενέργειας, κούραση, κάποιες ανασφάλειες, αλλά και τεράστια έμπνευση. Μέχρι στιγμής, ενώ η Βούλα κι εγώ έχουμε σκαμπανεβάσματα, το παιδί είναι ο πιο δυνατός κινητήρας του εγχειρήματος. Το αγαπάει πλέον τρελά αυτό που κάνουμε και φαίνεται αυτό στη χαρά που έχει.

Φοβάστε κάτι;

Η Βούλα φοβάται πάνω απ’ όλα για την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού. Εγώ έχω υπαρξιακούς φόβους περισσότερο: κάνουμε το σωστό; Πόσο ακόμη θα έχουμε κουράγιο; Θα είμαστε υγιείς να ταξιδεύουμε; Κι αν ξεμείνω από δουλειά και χρήματα; Πού θα ζήσουμε μετά από 4-5 χρόνια που υποτίθεται ότι θα «επιστρέψουμε»; Θα αντέξω πάλι πίσω σε μία πιο συμβατική ζωή; Εχω βέβαια και πρακτικούς φόβους, του τύπου «δεν θέλω να μείνουμε ξανά με κολλημένο κινητήρα στη μέση του πουθενά». Ενδεχόμενο ατύχημα δεν το φοβόμουν ποτέ (με εξαίρεση στην Ινδία) ούτε το σκέφτομαι και τώρα.

Υπήρξαν στιγμές που είπατε «βαρέθηκα, θέλω καναπέ, σπίτι, χουζούρι»;

Στο πρώτο ταξίδι δεν θυμάμαι, ίσως και όχι. Σε αυτό, κάποιες μέρες το σκέφτομαι συχνά. Ομολογώ οφείλεται στην κούραση. Στο μυαλό της συντρόφου μου δεν μπορώ να μπω, αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το σκέφτεται αυτό όλο και πιο συχνά. Kι αυτό πάντα λόγω της κούρασης. Κάποιες φορές σκέφτομαι κι εγώ για την ίδια: «Πότε αυτή η γυναίκα θα βρει την ηρεμία της με εμένα που έχει μπλέξει, να έχει ένα άνετο σπίτι, να πηγαίνει βόλτες στην αγορά μετά τη δουλειά της, να ψωνίσει ρούχα, να αισθανθεί και πάλι γυναίκα τέλος πάντων;».

Ποιο είναι το επιμύθιο από την επαφή με ανθρώπους άλλων πολιτισμών;

Οτι οι άνθρωποι είναι καλοί στο επίπεδο που τους συναντά ένας ταξιδιώτης σαν κι εμάς. Εμείς πλησιάζουμε ανθρώπους, τους γνωρίζουμε, τους φέρνουμε φρέσκο αέρα, έμπνευση και χαρά, κάποιες φορές ως «τρελοί ταξιδιώτες».

Tο αντάλλαγμα συνήθως είναι συμπάθεια, ενσυναίσθηση, ειλικρινής φιλοξενία, ενίοτε και αγνή φιλία.

 

Ποια είναι τα ωραιότερα μέρη που θα συνιστούσατε να επισκεφθεί κάποιος πριν πεθάνει;

Σίγουρα κάποιο χωριό χαμένο μέσα στη Σαχάρα, όπως το Τσινγκέτι. Η μεγάλη κοιλάδα της Ανατολικής Αφρικής. Το Κασμίρ και το Λαντάκ στα βόρεια της Ινδίας. Ολο το Νεπάλ. Το Σουλαγουέζι. Το Outback –η ενδοχώρα δηλαδή– της Αυστραλίας. Η έρημος Ατακάμα. Η Παταγωνία. Μπορώ να συνεχίσω αρκετά για πολύ ακόμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News