Ακουσα χθες συνέντευξη του Ανδρέα Ξανθού, τομεάρχη Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, σε ραδιοφωνικό σταθμό. Εξηγούσε ότι τα νέα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης είναι απολύτως λανθασμένα. Κατά τη γνώμη του, τα «ακορντεόν» ή οι «φυσαρμόνικες» (όπως είπε χαριτολογώντας) δεν αποτελούν λύση, αντιθέτως επιτείνουν το πρόβλημα. Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι η αύξηση των κρατικών ελέγχων σε εργασιακούς χώρους, διότι εκεί επιτελείται η μεγαλύτερη διασπορά του ιού. (Αναγνώρισε και την οικογενειακή διασπορά, αλλά τουλάχιστον εκεί δεν πρότεινε αύξηση ελέγχων. Κάτι είναι κι αυτό). 

Προσέξτε δραστική λύση που αντιπρότεινε (στη δήθεν λανθασμένη κυβερνητική τακτική) ο λογικός, ο νηφάλιος, ο καλοπροαίρετος, ο ήπιος άνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Να αντιμετωπιστεί η έξαρση της πανδημίας (λόγω μεταλλάξεων και κοινωνικής κούρασης) με αύξηση των κρατικών ελέγχων σε εργασιακούς χώρους. Διότι, όπως εξήγησε, εκεί οι άνθρωποι είναι όλοι μαζί σε κλειστό χώρο, δεν προσέχουν, δεν φοράνε σωστά τις μάσκες (ή δεν τις βάζουν καθόλου), με αποτέλεσμα να κολλάει ο ένας τον άλλον. Δεν τον άκουσα να αναφέρεται και στην εργοδοτική αδιαφορία ή ασυδοσία, ενδέχεται να το είπε και να μου διέφυγε, αλλά, πάντως, αυτή η παράμετρος ενυπάρχει πάντα στη λογική και την επιχειρηματολογία της Αριστεράς. Πάντα κάποιος εργοδότης νίπτει τας χείρας του για το τι θα πάθουν οι εργαζόμενοι του, των οποίων την υπεραξία καρπώνεται (να μην ξεχνάμε και τον Μαρξ). 

Δεν αντιλέγω στην αύξηση των ελέγχων σε χώρους εργασίας. Αλλά να προβάλλεται ως ο δραστικός αντίλογος στα περιοριστικά μέτρα που εισηγούνται οι γιατροί και αποφασίζει η κυβέρνηση; Πόσους ελέγχους, διάολε, θα κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες σε γραφεία, εταιρείες, εργοστάσια, εργοτάξια και μαγαζιά σ’ όλη τη χώρα; Κι αυτό πιστεύουν εκεί στην Κουμουνδούρου ότι θα αποδειχτεί τόσο ακαριαία αποτελεσματικό, ώστε να σταματήσει άμεσα τη μετάδοση της νόσου; Τόσο άμεσα ώστε να μη χρειαστούν άλλα μέτρα το δεκαπενθήμερο που διανύουμε; 

Σαχλαμάρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πει κάτι εναντίον της κυβέρνησης, αλλά δεν ξέρει τι. Θέλει να καρπωθεί την κούραση και τη δυσαρέσκεια, αλλά δεν ξέρει πώς να το κάνει δίχως να μεταπηδήσει στις θέσεις Βελόπουλου που αρνείται τα πάντα. Εντάξει, μεσο-μακροπρόθεσμα δίνει το 7% του ΑΕΠ στην υγεία, γεννοβολά βαγόνια του μετρό και αστικά λεωφορεία σαν κουνέλα, διορίζει στρατιές γιατρών και νοσηλευτών, πλην η κριτική του νυν δεκαπενθημέρου πρέπει να προτείνει και κάτι άμεσο. Οπότε, παίρνει ένα από τα δέκα ή τα είκοσι μέτρα που θα έπρεπε να εφαρμόζονται καλύτερα, το αναβαθμίζει σε κυρίαρχο, μοναδικό και πρωτεύον, και προσπαθεί με αυτό να παραστήσει ότι έχει συνολική πρόταση επί της πανδημίας. Το κακό τους τον φλάρο έχουν.

Μεταξύ άλλων, κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι οι εργοδότες έχουν μέγιστο και καθοριστικό συμφέρον να τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας στις επιχειρήσεις τους. Αν ένας εργαζόμενός τους νοσήσει, κλείνει όλο το τμήμα του. Κι αν νοσήσουν πέντε από ξεχωριστά τμήματα, κλείνει όλη η επιχείρηση. Ο απάνθρωπος καπιταλιστής που αφήνει τους εξαθλιωμένους προλεταρίους του να ψοφήσουν σαν τα σκυλιά είναι είδος εν ανεπαρκεία. Ούτε τα μέτρα ασφαλείας (μάσκες, αντισηπτικά, εξαερισμός χώρων) έχουν κανένα τρομακτικό κόστος για τον εργοδότη. Οπότε, ανοικτές θύρες κρούουν. 

(Είδατε λοιπόν πώς τα φέρνει η ζωή; Το δίπολο Πολάκη-Ξανθού στο υπουργείο Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτιαξε έναν, αλλά δυο διάσημους. Το ακραίο και ανερμάτιστο που έκανε φίρμα τον Παύλο, μετέτρεψε σε ανάποδη φίρμα και τον Ανδρέα. Εγινε ο λογικός και ο νηφάλιος της Κουμουνδούρου. Δίχως τον extreme, κανένας δεν θα θυμόταν και τον κανονικό. Οπως δεν θυμόμαστε σχεδόν κανέναν άλλον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ.)    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News