Είναι χαρακτηριστική η λατρεία του προσώπου στα καθεστώτα του ολοκληρωτισμού – γνωστή και η ανάγκη των πιστών τους για ηρωοποίηση. Οι γιγαντοαφίσες των ηγετών ως μέσο προπαγάνδας μεταφέρουν, εκτός από την αισθητική τους χυδαιότητα, και το εκτόπισμα που έχουν ή επιδιώκουν να έχουν στη συνείδηση των οπαδών τους. Από τον Στάλιν ίσαμε τον Κιμ Γιονγκ Ουν, στους δρόμους και τις πλατείες, τις παρελάσεις και τις φιέστες, η καρδιά του πλήθους χτυπά μονοκόμματα: με τον στρατιωτικό βηματισμό που την επιβλέπει.

Μια τέτοιου είδους στρατιωτική πειθαρχία χαρακτηρίζει και τους εξτρεμιστές της Αριστεράς που βαυκαλίζονται με τον όρο «αντιεξουσιαστής» για να αντιστρέψουν την ίδια τους τη φύση· πρόκειται στην ουσία για μια συνείδηση τυφλής πειθαρχίας στον δικό τους μεγάλο αρχηγό, όποιος  αυτός κι αν είναι. Αρκεί να έχει τη στόφα του αγωνιστή, το προφίλ του ήρωα και το μεγαλείο ενός δολοφόνου. Τον καιρό αυτό, είναι ο Κουφοντίνας. Με βασικό επιχείρημα τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, παραβλέπουν εύκολα τις χαμένες ζωές των θυμάτων του, λες και η ζωή τού ειδώλου τους μετράει περισσότερο κι από τις έντεκα ζωές μαζί των ανθρώπων που εκτέλεσε.

Και θα ήταν λιγότερο ενοχλητικό, εάν ο λόγος της προπαγάνδας που μεταφέρουν δεν εξωράιζε το έγκλημα τόσο ώστε να το ονομάζουν «αντιστασιακή πράξη», εξιδανικεύοντας τον θάνατο και τη ζωή μαζί σε μια πράξη υπέρτατης θυσίας. Όχι, δεν θα ενοχλούσε τόσο πολύ, αν είχαν το κουράγιο να παραδεχτούν το πραγματικό κίνητρό τους: την αδιαφορία τους για τον άνθρωπο και τη ζωή. Μια αδιαφορία που εκφράζει και η αριστερή τους ιδεολογία. Κι ας λέει το αντίθετο. Οι εκατόμβες των θυμάτων της ιστορίας το μαρτυρούν και τους διαψεύδουν.

Μια μικρή τέτοια ιστορία εκφράζει και ο εκτελεστής της 17 Νοέμβρη. Κι ας έχει οπαδούς, εγχώριους και ξένους, για τη δράση του της περιφρόνησης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Η δημοκρατία, που αρνούνται, είναι το πολίτευμα που τους επιτρέπει να εκφράζουν τις ιδέες τους. Που τους δίνει την ελευθερία να μαζεύουν τις υπογραφές τους. Κάποια βήματα παρέκει, στο πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, για παράδειγμα, η διαμαρτυρία χρειάζεται μεγαλύτερα κότσια από τα δικά τους. Ανάλογη ανδρεία έχει να διαδηλώνεις στη Λευκορωσία, τη Ρωσία ή τη Μιανμάρ. Αλλά όταν στρέφεσαι ενάντια στην αστική δημοκρατία, ονομάζοντάς την «χούντα» και την αντίσταση σου πράξη πολιτική «πολιτικού κρατούμενου», για ποιο λόγο να αρνείσαι τον ανάλογο χαρακτηρισμό σ’ έναν δικτάτορα που καταλύει την εξουσία;

Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν το αίτημα Κουφοντίνα δεν νομίζω να υποστήριζαν με την ίδια θέρμη και κάποιο πιθανό αίτημα του Ρουπακιά να διαλέξει τη φυλακή της αρεσκείας του. Και θα έπρατταν καλώς να μην το υποστηρίξουν. Μακάρι να μπορούσαν να το παραδεχτούν μόνο, ότι για αυτούς το «δίκαιο» αφορά τους δικούς τους ανθρώπους και αυτούς μοναχά. «Μερικά ζώα είναι πιο ίσα απ’ τ’ άλλα». Αλλά λείπει η δύναμη και η διαύγεια του πνεύματος για να το καταλάβεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News