Η Βουλή συνέρχεται για να λύνει προβλήματα. Ενίοτε, όμως, τα περιπλέκει περισσότερο. Κάτι τέτοιο συνέβη και στη συζήτηση που παρακολουθήσαμε την Πέμπτη. Υποτίθεται θα συζητούσαν περί ηπιότητας στον δημόσιο λόγο και για πρωτοβουλίες σχετικές με την προστασία των θυμάτων κακοποίησης. Δεν έγινε έτσι. Αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ούτως ή άλλως, ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα δεν ευνοεί τη σύνθεση, αρθρώνεται στη λογική της αποδόμησης.

Η συζήτηση, βέβαια, πήγε κατά τα προβλεπόμενα. Είπαν τα δικά τους. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που κακοποιούνται, με διάφορους τρόπους. Κάθε μέρα. Κακοποιούνται σεξουαλικά, εργασιακά, εντός της οικογένειας. Αν αυτοί οι άνθρωποι παρακολούθησαν τη συζήτηση κατάλαβαν ότι πρωτίστως απασχόλησε το κοινοβουλευτικό σώμα η κακοποίηση που υφίστανται οι Μητσοτάκης και Τσίπρας από τα τρολ. Παρεμπιπτόντως, βέβαια, ανακοινώθηκαν και κάποιες ενδιαφέρουσες κυβερνητικές πρωτοβουλίες, όπως η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία (καλή τύχη εδώ) και η δημιουργία κόμβου υποδοχής καταγγελιών κακοποίησης. Η συζήτηση ούτε καν πλησίασε την ουσία αυτών των πρωτοβουλιών. Και πώς να πλησιάσει; Βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι το πρωτοφανές: η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την υπουργό Πολιτισμού (και κατ΄επέκταση την κυβέρνηση) για επιχείρηση συγκάλυψης ενός ανθρώπου που φέρεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για φριχτά εγκλήματα. Και το κυριότερο: η αντιπολίτευση δεν κομίζει τα πειστήρια της συγκάλυψης, να μας εξηγήσει, δηλαδή, από ποιο σημείο και μετά η υπουργός αντιλαμβάνεται τι εστί Λιγνάδης και αρχίζει την προσπάθεια συγκάλυψης. Αυτό, πράγματι, έμεινε θολό και προφανώς αυτός ήταν ο στόχος.

Κατά τα λοιπά, εντύπωση προκάλεσαν σε αρκετούς οι αποστάσεις που έλαβε ο Τσίπρας από χυδαίες αναρτήσεις και εμετικούς ισχυρισμούς στους οποίους καταφεύγουν άνθρωποι του περιβάλλοντος του. Συγγνώμη, αλλά προς τι εντυπωσιάζετε; Αυτό έλειπε, να μην έπαιρνε αποστάσεις! Όχι ότι αυτό σημαίνει κάτι. Και ο καλός μπάτσος είναι εκ διαμέτρου αντίθετος από τον κακό, αλλά στο τέλος της βάρδιας μαζί πίνουν τον καφέ τους. Άλλωστε από τον Πολάκη δεν απομακρύνθηκε ούτε ρούπι.

Γενικώς, η συζήτηση είχε μεγάλη δόση social media, για την ακρίβεια twitter. Και ναι, βεβαίως, τα social media διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική και πολιτική ατζέντα, αλλά ειδικά η περίπτωση του Τwitter έχει μάλλον υπερεκτιμηθεί από όλους. Δεν είναι μόνο η χαμηλή, σε σχέση με τα άλλα μέσα, διείσδυση του Τwitter στην ελληνική δικτύωση. Είναι και η φύση του μέσου που είναι πολωτικό, δεν ευνοεί τη ζύμωση και προτάσσει την αντιπαράθεση. Τα hashtag του Τwitter δεν φτιάχνουν κλίμα στην κοινωνία, δεν επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά ανθρώπων. Είναι, απλώς, τάσεις που αντιστοιχούν στη διάθεση ενός ακροατηρίου με μεγάλη πόλωση. Απλώς επειδή στo Τwitter βρίσκονται σχεδόν όλοι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κόσμος ασχολείται με όσα γράφονται εκεί μέσα. Πολύς θόρυβος, που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική επιρροή του συγκεκριμένου μέσου.

Επίσης δεν είναι απολύτως σωστό να αποδίδονται όλα σε υπόγεια και μηχανισμούς. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν στο Τwitter υπήρχαν 30.000 λογαριασμοί, πράγματι το υπόγειο της Κουμουνδούρου έκανε δουλίτσα, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει δημοσιογράφους. Τώρα ακόμα και μια παρέα αν συντονιστεί φτιάχνει ένα hashtag, δεν είναι ανάγκη να βρίσκονται πίσω από όλα τα κόμματα. Ακόμα και οι πολλοί γνωστοί λογαριασμοί που δίνουν μάχες εκεί μέσα, δεν το κάνουν για να φτιάξουν κλίμα, αλλά για να δώσουν διαπιστευτήρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News