Ο Παύλος Χαϊκάλης άκουσε την ιστορία της Ηλιάνας Αραβή που δημοσιοποιήθηκε, στην οποία περιέγραφε το πέσιμο που της έκανε ο καθηγητής της, στη δραματική σχολή, και αναγνώρισε το πρόσωπό του. Και βγήκε δημοσίως στην εκπομπή «Eλα, χαμογέλα», γιατί, όπως είπε, «…δεν ήθελα να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου».

Βέβαια, ο κ. Χαϊκάλης ξε-κρύφτηκε απ’ το δάχτυλό του, τώρα που η ιστορία έγινε πρωτοσέλιδο. Αν δεν γινόταν, μάλλον θα ήταν ακόμα κρυμμένος. Εκτός αν δεν έβρισκε κάτι κακό σε ό,τι συνέβη τότε, οπότε δεν κρυβόταν πουθενά. Δεν πειράζει, όμως, ας του αναγνωρίσουμε ότι βγήκε τώρα και μίλησε ευθέως. 

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή κι ας είμαστε ειλικρινείς. Οι καθηγητές γουστάρουν φοιτήτριες, εκδηλώνονται, την πέφτουν. Κάποιες φορές, θέλουν και οι φοιτήτριες τους καθηγητές τους. Συμφωνώ ότι όποιος έχει τον ρόλο του εκπαιδευτή πρέπει να κρατάει μια στάση που να τιμάει τη θέση και τους μαθητές του. Και, ίσως, το ιδανικό είναι ν’ αποφεύγει να μπλέκει μαζί τους ερωτικά και να επικεντρώνεται στον ρόλο του. Από την άλλη, όμως, ενήλικοι άνθρωποι είναι μέσα στις σχολές και μπορούν να εκδηλώνονται και να συνάπτουν και ερωτικές σχέσεις, αν θέλουν. Δεν μπαίνει τροχονόμος σ’ αυτά τα πράγματα.

Εκεί, βέβαια, που ένας τροχονόμος θα βοηθούσε, είναι στους ανθρώπους που αρχίζουν να φλερτάρουν χωρίς να συνειδητοποιούν πότε αρχίζουν να ενοχλούν τον άλλο. Οχι παρενόχληση, εδώ μιλάμε για σκέτη ενόχληση. Η οποία συμβαίνει όταν ο άντρας ή η γυναίκα ή όποιος σου την πέφτει, τέλος πάντων, δεν έχει τακτ και δεν καταλαβαίνει πού να βάλει τελεία. Δεν είναι ποινικό αδίκημα, αλλά δεν είναι και ωραίο, πώς να το κάνουμε; Οταν λες «στοπ» και ο άλλος δεν το καταλαβαίνει, σε φέρνει σε δύσκολη θέση. 

«Ημουν ερωτευμένος μαζί της. Τη φλέρταρα διακριτικά στην αρχή, όπως είπε και η ίδια. Της το εξήγησα ευγενικά». Μέχρι εδώ, καλά. Πήγε και της είπε ότι του αρέσει και τη φλέρταρε. Δεν είναι κακό. Μπορεί να της άρεσε κι εκείνης. 

Οπως, όμως, καταλαβαίνω κι από τα λεγόμενα του κ. Χαϊκάλη, το φλερτ που έκανε στη φοιτήτριά του δεν έβρισκε γόνιμο έδαφος: «Εκείνη ήταν κυρία. Απέφευγε ευγενικά. Είμαι όμως και αρσενικό παλιάς κοπής, οπότε, όταν μια γυναίκα μου λέει το “όχι”, εγώ επιμένω. Δεν τα παρατάω εύκολα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Ολον αυτό τον καιρό δεν την είχα προσβάλει ποτέ ως γυναίκα».

Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει αρσενικό παλαιάς κοπής; Ενα τέτοιο αρσενικό δεν δέχεται το «όχι» μιας γυναίκας και επιμένει; Ναι, αλλά μέχρι πού; Και πώς; Γιατί είναι άλλο να σου στέλνει, ας πούμε, ένα μπουκέτο λουλούδια, κι άλλο να σε παίρνει τηλέφωνο και να αυτοϊκανοποιείται από την άλλη άκρη της γραμμής, λέγοντάς σου διάφορα. Που καθόλου κακό δεν είναι κι αυτό, βεβαίως, αρκεί και το άτομο που το σηκώνει από την άλλη και να θέλει να σε ακούει.

«Φτάνουμε στο περιβόητο τηλεφώνημα. Εκφράστηκα έντονα συναισθηματικά. Οταν μιλάς σε μια γυναίκα και της λες για τον πόθο σου… τότε μπορεί να ξέφυγα», «Να δεχτώ το λάθος στην έκθεση του ερωτισμού μου, αλλά δεν θα χρεωθώ την πτώση του Βυζαντίου», «Να βρούμε τα όρια του φλερτ και της σεξουαλικής παρενόχλησης» κατέληξε ο Παύλος Χαϊκάλης. 

Συμφωνώ, κ. Χαϊκάλη, να βρούμε τα όρια μεταξύ φλερτ και σεξουαλικής παρενόχλησης. Να βρούμε, όμως, και τα όρια στο φλερτ. Κι εκεί υπάρχουν όρια, κι ένα σωστό αρσενικό, που σέβεται το άτομο που φλερτάρει, τα βρίσκει. 

ΥΓ. Είτε είναι παλαιάς είτε νέας κοπής. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News