«Δεν ξέρω τι θα πρωτοκαταργήσουμε όταν δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο λαός να δώσει εντολή για προοδευτική διακυβέρνηση». Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας στην διαδικτυακή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα πανεπιστήμια. Ενδιαφέρουσα δήλωση με δύο σκέλη. Πρώτον, την πρόθεση του πρώην πρωθυπουργού για αθρόες «καταργήσεις». Δεύτερον, την προϋπόθεση της «δημιουργίας των συνθηκών» για νέο αριστερό κυβερνητικό γύρο. 

Και έρχομαι εγώ αφελώς να ρωτήσω. Ειλικρινά πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι ο ελληνικός λαός είναι σήμερα τόσο μπουκωμένος από αντιλαϊκά, αυταρχικά και αποκρουστικά μέτρα, ώστε το κυρίαρχο συναίσθημα του είναι η «κατάργηση» τους; Οσμίζεται στον αέρα ως κυρίαρχη την κοινωνική απαίτηση κάποιας «απελευθέρωσης», όπως συνέβαινε πριν μια δεκαετία με τα μνημόνια; Αν πράγματι το πιστεύει αυτό, τότε ένας μακρύς συριζαϊκός κατάλογος «καταργήσεων» θα είναι υπεραρκετός για να τον βγάλει στον πολιτικό αφρό. Αν όμως η κοινωνία δεν θέλει να καταργήσει αλλά να δημιουργήσει, αν δεν θέλει να γκρεμίσει αλλά να χτίσει, τότε ο Αλέξης προσπαθεί να παίξει γουότερ πόλο σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Δεύτερο ερώτημα: αυτή η περίφημη «δημιουργία των συνθηκών» για επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είναι συνυφασμένη με τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού ή ανεξάρτητη από αυτές; Θέλω να πω, αυτές οι αθρόες «καταργήσεις» που επαγγέλλεται βοηθούν στην δημιουργία αυτών των συνθηκών επαναφοράς του κόμματος του ή τις αποτρέπουν; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά ουσιαστικό. Ο Τσίπρας είναι μαθημένος να παριστάνει τον κρίσιμο κόκκο της άμμου. Ξέρετε, αυτόν που πέφτει τελευταίος στο κατάφορτο με άμμο φορτηγό και το ανατρέπει. Το 2015, τα μνημόνια και η γενικευμένη λαϊκή οργή γέμισαν ως επάνω την καρότσα του «παλιού καθεστώτος» και ο Τσίπρας μ’ ένα «σκίζω τα μνημόνια» έγινε το κρίσιμο βάρος που το ανέτρεψε. Τώρα;

Τώρα, η διαρκής αναφορά του σε «καταργήσεις» μέτρων που διαθέτουν πλειοψηφική λαϊκή αποδοχή, δεν προσθέτει αλλά αδειάζει άμμο από την καρότσα του Μητσοτάκη. Εξ ου και η νεοδημοκρατική καρότσα απέχει πάρα πολύ από το να φθάσει σε οριακό σημείο ανατροπής. Ο Τσίπρας δεν θέλει να το δει, διότι προφανώς δεν ξέρει άλλη συνταγή. Θυμάται ας πούμε ότι η μάχη για το «άρθρο 16» για την δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων το 2007-08 ήταν αυτή που πήρε τον ΣΥΝ από το 3% και τον έβαλε στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι και σε μια διαρκή πορεία ανόδου ως το 2015. Πιστεύει λοιπόν ότι και σήμερα ο νέος του «ανένδοτος» θα ξεκινήσει από τα πανεπιστήμια, με αιχμή την φύλαξη των ιδρυμάτων. Πόσες πιθανότητες έχει να στεφθεί με επιτυχία αυτή η επιλογή-καρμπόν μιας πολιτικής που πέτυχε πριν δεκαπέντε χρόνια; Κατά την γνώμη μου καμία. 

Τι πιθανότητες έχει επίσης να πείσει ξανά τον κόσμο με την επανάληψη ενός «καταργώ μ’ έναν νόμο και μ’ ένα άρθρο» ή να ξαναδεί ενθουσιασμό στα μάτια των ψηφοφόρων με ένα νέο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»; Καμία. Η κρίσιμη ερώτηση, που δεν γίνεται σε καμιά δημοσκόπηση, είναι:  «ποια  η γνώμη σας για αυτά που σκοπεύει να δημιουργήσει ο Αλέξης Τσίπρας;» Οι απαντήσεις θα είναι απογοητευτικές για την Κουμουνδούρου, διότι κανένας πολίτης δεν έχει την παραμικρή ιδέα για δημιουργικές και ενεργητικές πολιτικές εξαγγελίες του Τσίπρα. 

Ξέρουν ότι κριτικάρει την κυβέρνηση για την πανδημία και την οικονομική κρίση, ξέρουν ότι θέλει να καταργήσει τον νόμο Κεραμέως, ξέρουν ότι διαφωνεί με το πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλά πέραν τούτων των «κριτικών» και των «καταργήσεων» ουδείς γνωρίζει τι σκοπεύει να κάνει. Αν ρωτήσετε έναν πολίτη «τι θα χτίσει ο κ. Τσίπρας αν αύριο ξαναβρεθεί στην εξουσία» αυτός θα ανασηκώσει τους ώμους με απορία. Ε, αυτό και μόνο αρκεί για να μην δημιουργηθούν ποτέ οι «συνθήκες» που τόσο διακαώς αναζητούν στην Κουμουνδούρου. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News