Το ζήσαμε κι αυτό! Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού ζήτησαν ακρόαση από τον Γιάννη Αλαφούζο με σκοπό να του εκφράσουν τα παράπονά τους για τον Λάζλο Μπόλονι. Η κίνησή τους δεν έχει προηγούμενο. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό. Το αποφάσισαν όλοι μαζί -όχι μόνον οι παραγκωνισμένοι, ή όσοι έχουν κάποιο ιδιαίτερο λόγο να είναι θυμωμένοι με τον προπονητή τους- σε μια εποχή που η ομάδα «τρέχει» ένα αξιοθαύμαστο σερί αγώνων χωρίς ήττα. Η τελευταία φορά που έχασε (στην Τούμπα) ήταν στις 20 Δεκεμβρίου.

Το έκαναν, ακολουθώντας το «πρωτόκολλο». Κατέθεσαν το αίτημά τους στον συντονιστή του ποδοσφαιρικού τμήματος, Δημήτρη Σαραβάκο. Δεν τα είπαν στους δημοσιογράφους για να τα βγάλουν στη φόρα και -το κυριότερο- δεν μπήκαν στον πειρασμό να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημά τους, με την αλάνθαστη μέθοδο της μειωμένης απόδοσης. Σεβάστηκαν τον σύλλογο και τους εαυτούς τους, γι’ αυτό και αξίζουν της προσοχής του μεγαλομετόχου.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο κ. Αλαφούζος τους δέχεται (αν και κάτι τέτοιες… κακοτοπιές έχει μάθει να τις αποφεύγει). Τι πιστεύουν ότι μπορεί να βγει από αυτό το ραντεβού; Στα 68 του χρόνια ο Ρουμάνος δεν θα αλλάξει χαρακτήρα, ούτε τη φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο. Οπως δεν το έκανε πέρυσι στη Γάνδη, όπου βίωσε μια παρόμοια «εξέγερση» των παικτών του και αποχώρησε έπειτα από μόλις τρεις αγώνες στον πάγκο της. Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Η βελγική ομάδα είχε χάσει δύο ματς που περίμενε να κερδίσει. Ενώ τώρα… Ο μεγαλομέτοχος θα ακούσει «βερεσέ» τα περί κακής συμπεριφοράς, άδικων επιλογών και παθητικού ποδοσφαίρου που παίζει ο Παναθηναϊκός. Μετά το καταστροφικό πέρασμα του Πογιάτος, το μόνο που μετράει για τον κ. Αλαφούζο είναι οτι βρήκε έναν προπονητή που κατάφερε, σε χρόνο «μηδέν», να βάλει τάξη στο χάος.

Ο Μπόλονι έχει πλούσιο παρελθόν αυταρχικής συμπεριφοράς απέναντι στους παίκτες του, όπου κι αν εργάστηκε, όμως η «μαύρη» αλήθεια είναι πως ο τρόπος λειτουργίας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν διαφέρει πολύ από εκείνον της στρατιωτικής μονάδας. Ο προπονητής δεν είναι σκηνοθέτης, θιασάρχης, μαέστρος, διοικητής νοσοκομείου, ή σεφ – για να θυμηθούμε τον «ντόρο» που είχε γίνει, κάποτε, με τον Εκτορα Μποτρίνι. Η απόλυτη πειθαρχία που απαιτείται στα ομαδικά σπορ, έχει διευρύνει τα όρια της εξουσίας του. Κανείς δεν απαιτεί από αυτόν να συμπεριφέρεται στους αθλητές του «με το σεις και με το σας». Και κανένας τεχνικός δεν απολύθηκε, ποτέ, επειδή ήταν αγενής, είρωνας, μπρουτάλ, προσβλητικός, ή αλαζόνας. Αρκεί τα αποτελέσματα να ήταν τα επιθυμητά.

Ο Μπράιαν Κλαφ, ίσως ο πρώτος που έκανε την αυθεντία του προπονητή… επιστήμη, μεταξύ άλλων υποχρέωνε τον κορυφαίο παίκτη του αγώνα που είχε προηγηθεί να φτιάχνει τσάι και να σερβίρει όλη την ομάδα. Προφανώς, για να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα. Ο Αλεξ Φέργκιουσον -που έγινε και Σερ- έβριζε στα αποδυτήρια σαν λιμενεργάτης. Είχε πετάξει και ένα παπούτσι, σε κοτζάμ Μπέκαμ. Για τις ταπεινώσεις στις οποίες υπέβαλλε τους παίκτες του ο σπουδαίος Λουίς φαν Χάαλ, έχει γραφτεί ολόκληρο βιβλίο. Οταν συνάντησε για πρώτη φορά τον επί δύο χρόνια βοηθό του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ράιαν Γκιγκς, του έριξε γροθιά στο στομάχι. Ο Μουρίνιο, μετρ του ψυχολογικού πολέμου, στη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι είχε υποχρεώσει τους ποδοσφαιριστές του να δουν τρεις φορές(!) σε γιγαντοοθόνη ένα παιχνίδι που είχαν χάσει. Στο μπάσκετ, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έριχνε σφαλιάρες. Και ο Γιάννης Ιωαννίδης, χαστούκια.

Οι ίδιοι οι παίκτες, πολλές φορές, υποβάλλουν τους νέους σε «καψόνια». Το 2019 ο Ματιέ Βαλμπουενά, φιλοξενούμενος του γαλλικού τηλεοπτικού δικτύου RMC, είχε εξομολογηθεί πως όταν πήγε στη Μαρσέιγ, το 2006, συχνά οι «παλιοί» τον έκαναν να κλάψει. Αλλά και οι παράγοντες, δεν πάνε πίσω. Στον Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν έθιμο, οι ανεπιθύμητοι να προπονούνται μόνοι… με τις μπουλντόζες (την εποχή που γίνονταν έργα στου Ρέντη). Πουρσανίδης, Χούτος, Ελευθερόπουλος και Οφορίκουε έχουν βιώσει αυτήν την ιδιότυπη εξορία. Στην ΑΕΚ, τότε που την κυβερνούσε ο Μάκης Ψωμιάδης, κάθε τρεις μέρες άλλαζαν κλειδαριά στην εξώπορτα του Ερίκ Ραμπεσαντρατανά (που είχε παίξει και στην Παρί Σεν Ζερμέν).

Στον σκληρό κόσμο των γηπέδων, το παράπονο των παικτών του Παναθηναϊκού ότι ο Μπόλονι δεν θυμάται -ή κάνει ότι δεν θυμάται- τα ονόματά τους, θα φανεί αστείο στον κ. Αλαφούζο. Αλλά το θέμα δεν είναι αν οι ποδοσφαιριστές έχουν δίκιο. Είναι η απουσία ψυχικού δεσμού ανάμεσά τους και στον προπονητή, που σε καμία ομάδα δεν βγήκε σε καλό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News