Το 1994 σε τάιμ άουτ σε ματς του Ολυμπιακού με την Τρεβίζο, ο Γιώργος Σιγάλας δεν παρακολουθούσε τις οδηγίες που έδινε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Για να τον βοηθήσει να συγκεντρωθεί, ο Ιωαννίδης τού πέταξε ένα μπουκάλι με νερό στο πρόσωπο. To 2003 στα αποδυτήρια o σερ Αλεξ Φέργκιουσον κλώτσησε ένα παπούτσι στο κεφάλι του Ντέιβιντ Μπέκαμ επειδή σε ένα ματς με την Αρσεναλ ο επιθετικός της Γιουνάιτεντ τεμπέλιασε να κυνηγήσει έναν αντίπαλο του που είχε την μπάλα. Ομολογουμένως και οι δύο προπονητές ήταν γνωστοί για το βίαιο ταμπεραμέντο τους. 

Δεν νομίζω ότι βρέθηκαν πολλοί οπαδοί της μιας ή της άλλης ομάδας που να διαμαρτυρήθηκαν για τη συμπεριφορά των δύο προπονητών. Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της Γιουνάιτεντ το περιστατικό στους οπαδούς είχε περάσει σαν αντίδραση του Φέργκιουσον επειδή ο Μπέκαμ, αντί να τον ακούει, ασχολείτο με το πιστολάκι για τα μαλλιά. Ενώ και στις δύο περιπτώσεις, μετά από χρόνια, τα θύματα της βίαιης συμπεριφοράς είχαν απαλλάξει τους δύο προπονητές από κάθε ευθύνη. Ο Μπέκαμ είχε δηλώσει ότι τον εντυπωσίασε πόσο εύστοχος ήταν ο Φέργκιουσον με το παπούτσι. Ο Σιγάλας ότι το θέμα δεν ήταν η συμπεριφορά του Ιωαννίδη αλλά η παρουσία στον πάγκο ενός προπονητή από τον οποίο στην διάρκεια του αγώνα ο παίκτης μπορούσε να βασίζεται ότι θα πάρει σοβαρές οδηγίες.

Είναι σαφές ότι η ανάρτηση του Δημήτρη Καταλειφού που αφορούσε τον Κιμούλη για μια γενιά ηθοποιών «που παρέλαβε μια ολόκληρη μυθολογία για τις σκληρές πρόβες, τις απαιτήσεις σκηνοθετών που συχνά γίνονταν ακραίες, για ομηρικούς καβγάδες μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης και άλλα πολλά» πλησιάζει στην αλήθεια.

Κάθε ένας από εμάς είχε κάποιο πρότυπο από το οποίο προσπάθησε να πάρει στοιχεία. Το λάθος γίνεται όταν το πρότυπο γίνει πατρόν και τα στοιχεία γίνουν απολιθώματα. Οταν δεν παίρνεις στοιχεία από τον Ψαθά ή τον Παλαιολόγο, αλλά γράφεις και συμπεριφέρεσαι ίδια με ανθρώπους που έζησαν πριν από 60 χρόνια. Στην αναφορά του Καταλειφού στον Κιμούλη, το στοιχείο μιας αγάπης που κατέληξε δόγμα είναι σαφές. Και ένα τελευταίο. Η καταγγελία κατά του Κιμούλη καμία σχέση δεν έχει με την αντίστοιχη της Μπεκατώρου. Στην περίπτωση της Μπεκατώρου, έχουμε σχέση σεξουαλικής πείνας που ικανοποιείται από θέση ισχύος. Στην περίπτωση του Κιμούλη, την αναβίωση του θιασάρχη – αφέντη, όπως έγραψε ο Αντώνης Καφετζόπουλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News