Το 1967, το «Incident» του Λάρι Πιρς, που στις ελληνικές αίθουσες παίχτηκε με τον τίτλο «Νέα Υόρκη, ώρα 3», προφητικά αναφερόταν στη βία σε ένα βαγόνι τρένου. Δύο αληταράδες, που τους υποδύονται ο Μάρτιν Σιν και ο Τόνι Μουζάντε, μπαίνουν σε ένα βαγόνι του subaway, μπλοκάρουν την πόρτα για να μη βγει κάποιος και τρομοκρατούν τους επιβάτες. Άλλος κάνει ότι δεν βλέπει, άλλος ότι το βρίσκει χαριτωμένο και άλλος τρέμει στη θέση του. Μέχρι που ο Μπο Μπρίτζες, που παίζει έναν στρατιώτη με το χέρι στον γύψο, αντιδράει, τρώει μια μαχαιριά, αλλά χτυπώντας με τον γύψο, βγάζει τους δύο χούλιγκαν νοκάουτ. Η ταινία τελειώνει με τον Μπρίτζες να είναι πεσμένος στο πάτωμα και από πάνω του τραυματιοφορείς και τους επιβάτες ντροπιασμένους, χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, να παίρνουν τους δικούς τους δρόμους. Προσπαθώντας να ξεχάσουν το «περιστατικό», όπως είναι και ο τίτλος της ταινίας.

Ο ρόλος του Μπο Μπρίτζες είναι η ρεαλιστική εκδοχή του vigilante, δέκα χρόνια πριν ο Τσαρλς Μπρόνσον στο «Death Whish» τον μετατρέψει super hero.

Ενας κανονικός άνθρωπος αντιμετωπίζει τη βία σε έναν κλειστό χώρο όπου είναι αδύνατον να την αποφύγει και κάτω από πραγματικές συνθήκες. Και τώρα τι κάνει; Κοιτάζει αλλού και ελπίζει ότι δεν θα έρθει η σειρά του; Προσποιείται ότι είναι αστείο, με την ελπίδα ότι οι χούλιγκαν θα τον συμπαθήσουν; Περιμένει την επόμενη στάση για να την κάνει και να πάρει το επόμενο;

Εκτός ότι παίζει ρόλο και το ποιος είναι. Είναι ο Τσακ Νόρις και έφτασε η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει; Είναι ένας μέσος άνθρωπος που θα φαει πέντε και θα δώσει πέντε; Γεννήθηκε επί Κουκούδη, είναι στο χάλι του και θα βαρεθεί να μαζεύει; Συνυπολογίστε χαρακτήρα, ηλικία και φυσική κατάσταση και το ερώτημα είναι: Σε ανάλογες συνθήκες με αυτές που βρέθηκαν αυτοί που παρακολουθούσαν τον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του Μετρό, πόσοι είναι Τσακ Νόρις ή Τσαρλς Μπρόνσον και πόσοι θα διασκεδάζουν τις ενοχές τους λέγοντας «και αυτός τι ήθελε να μπλεχτεί;».

Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει «Στον κύριό μας με αγάπη». Σταθμάρχες να κάνουν τον Σίντνεϊ Πουατιέ για να τους νουθετούν και χούλιγκαν να πείθονται σαν τη Λούλου. Υπάρχει βία που όταν ξεσπάει, κανένας δεν είναι σίγουρος πώς θα αντιδράσει.

Στο Μετρό και ιδιαίτερα στον Ηλεκτρικό χρειάζονται αστυνομικοί που η κυβέρνηση να έχει αποφασίσει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, να το κάνουν και όχι να γυρίζουν το κεφάλι από την άλλη για να μην μπλέξουν. Δεν χρειάζονται αστυνομικοί, αλλά αστυνόμευση. Χρειάζεται αστυνομία που θα αναφέρεται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και όχι σε κάποιο ρωμαλέο συνδικαλιστικό, φοιτητικό ή πρυτανικό κίνημα. Τέτοιες αστυνομίες θα είναι τόσο αποτελεσματικές όσο η παλικαριά των ξένων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News