Αν πάρεις τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν στην παραλία της Θεσσαλονίκης και τις επενδύσεις με την κατάλληλη μουσική, το αποτέλεσμα βγάζει ασυγκράτητο, δυνατό, αγνό γέλιο. Αστυνομικοί να κυνηγούν τύπο που θέλει να ρίξει τον σταυρό στη θάλασσα, άλλος τύπος πιο δίπλα ταλαιπωρεί ένα περιστέρι, φωτογράφοι παίρνουν σουρεαλιστικές λήψεις, ένας ηλικιωμένος με την ελληνική σημαία στο χέρι λέει κάτι περί ντροπής. Κωμωδία.

Αλλά σε κωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων εξελίχθηκαν τα πάντα γύρω από την πρόνοια για εορτασμό των Θεοφανίων με επιδημιολογική μέριμνα. Στην αρχή η κυβέρνηση είπε ότι οι νόμοι είναι για όλους, τελεία και παύλα. Ναοί μόνο με ιερείς, χωρίς πιστούς για διανομή αγιασμού. Και όσοι έκατσαν με τα ποπ κορν στο χέρι για να θαυμάσουν το θέαμα, είδαν ως και ιερέα να αγιάζει το περιπολικό που πήγε στην εκκλησία. Μαζί με το πλήρωμα.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ξεφτιλίστηκε περισσότερο. Η νομιμότητα; Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης; Η σοβαρότητα της Εκκλησίας; Μπα, περισσότερο ξεφτιλίστηκε η αίσθηση μας για την πραγματικότητα, ειδικά τις στιγμές που νομίζουμε ότι ζούμε σε μία σοβαρή χώρα.

Η κυβέρνηση υπαναχώρησε από την αρχική της θέση που έλεγε ότι οι νόμοι δεν τηρούνται κατά το δοκούν. Δέχθηκε να ανοίξουν κάποιοι ναοί για να πάρουν οι πιστοί αγιασμό. Τελικά όποιος Μητροπολίτης ήθελε άνοιξε ναούς της επιλογής του. «Εμείς δείξαμε ανοχή και η κυβέρνηση επέδειξε ανοχή» είπε ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου. Ναι, αυτό που αισθάνεται στο πρόσωπο της η κυβέρνηση είναι αγιασμός…

Βέβαια αξίζει να αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση επιδείκνυε αποφασιστική στάση. Ένας χαμός. Θα κυνηγούσε ζηλωτές γύρω-γύρω από τους ναούς, τα ΜΑΤ θα έριχναν κανένα χημικό, οι άλλοι θα τους απαντούσαν με θυμιατό, θα έφταναν να κόβουν πρόστιμα ή να μαζεύουν βίαια γιαγιάδες ανά τη χώρα. Μεταξύ μας ξέρουμε ότι σε αυτή τη σχέση το πάνω χέρι το έχει η Εκκλησία. Εν προκειμένω αδύναμη είναι η Πολιτεία. Γνωστό αυτό, απλώς το θυμηθήκαμε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Δεν είναι, τελικά, η κυβέρνηση που επιδεικνύει ανοχή. Είναι η Εκκλησία που ανέχεται κάποια πράγματα μέχρι ένα σημείο. Αν ξεπεραστεί αυτό το σημείο, αρχίζουμε όλοι και θυμόμαστε ποιος είναι το αφεντικό. Κάτι που προφανώς μας αρέσει. Ο Θεός να μας βοηθήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News