Οι Ρεπουμπλικανοί επιμένουν ότι είναι «μια φιλελεύθερη από το Σαν Φρανσίσκο» (και η πόλη και η ιδεολογία είναι κόκκινο πανί για το κόμμα τους), που είναι «ερωτευμένη» με το μεγαλο κράτος (άλλο ένα κόκκινο πανί) και υπερβολικά «αριστερή» σε κοινωνικά ζητήματα (αυτό ειδικά…)

Η Νάνσι Πελόζι δεν μπαίνει πρώτη φορά στο στόχαστρο της συντηρητικής παράταξης των ΗΠΑ. Εχει όμως επιβιώσει πολιτικά και από χτυπήματα προερχόμενα από τη δική της πλευρά.

Τώρα, στα 80 της, έπειτα από μισόν αιώνα στην πολιτική σκηνή, η Πελόζι είναι μπροστά στο πιο απαιτητικό κεφάλαιο της καριέρας της λέει το BBC. Η εκλογή της Κάμαλα Χάρις στην αντιπροεδρία μπορεί να την έχει «υποβιβάσει» στη θέση της δεύτερης ισχυρότερης γυναίκας στις ΗΠΑ, ωστόσο οι προκλήσεις δεν λείπουν και είναι περίπλοκες: πώς θα περάσει η νομοθετική ατζέντα του Τζο Μπάιντεν και πώς θα κρατηθεί το κόμμα χωρίς διαρροές.

Η Πελόζι μεγάλωσε σε οικογένεια με παράδοση στην πολιτική, είναι η νεότερη από τα επτά παιδιά του δημάρχου της Βαλτιμόρης, στο Μέριλαντ. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον όπου γνώρισε και αργότερα παντρεύτηκε τον χρηματιστή Πολ Πελόζι. Μαζί απέκτησαν τέσσερις θυγατέρες και έναν γιο μέσα σε έξι χρόνια.

Αν και αρχικά είχε αφοσιωθεί στην οικογένεια, το οικογενειακό «μικρόβιο» της πολιτικής εκδηλώθηκε το 1976, όταν η Πελόζι εκμεταλλεύτηκε τις οικογενειακές διασυνδέσεις για να βοηθήσει τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Τζέρι Μπράουν να κερδίσει στο Μέριλαντ, όταν ήταν υποψήφιος των Δημοκρατικών.

Ο Μπράουν δεν τα κατάφερε στον μεγάλο στόχο του, αλλά η Πελόζι έμεινε στον χώρο. Σταδιακά ανέβαινε στην ιεραρχία, φτάνοντας στην προεδρία του κόμματος στην Πολιτείας και, το 1988, στο Κογκρέσο. Από εκεί άρχισε ένας νέος δρόμος προς τα πάνω που την έφερε το 2001 σε μια θέση αντίστοιχη με τον γραμματέα της ΚΟ. Εναν χρόνο αργότερα έγινε επικεφαλής της ΚΟ των Δημοκρατικών, που ήταν τότε στην αντιπολίτευση (με πρόεδρο στον Λευκό Οίκο τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο).

Η ευρεία, πατριωτική συναίνεση μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου είχε πλέον ξεθυμάνει. Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 έδωσε μάλιστα στους Δημοκρατικούς την ευκαιρία να ασκήσουν δριμεία αντιπολίτευση στις μεθοδεύσεις που οδήγησαν τη χώρα σε ένα πόλεμο από τον οποίο ξεμπλεξε έπειτα από μια 15ετία.

Η Πελόζι ήταν από τις πιο δυνατές φωνές κατά του πολέμου και σε μεγάλο βαθμό, όπως εξηγεί το BBC, δικαιώθηκε. Το 2006 το κόμμα της πήρε και πάλι τον έλεγχο της Βουλής έπειτα από 12 χρόνια ενώ η ίδια έγινε πρόεδρος του σώματος, η πρώτη στην αμερικανική Ιστορία.

Το 2010, με τον Μπαράκ Ομπάμα μόλις δύο χρόνια στην προεδρία, οι Ρεπουμπλικανοί επανέκτησαν τον έλεγχο της Βουλής. Η Πελόζι είχε να αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια και εσωκομματικη πίεση και αμφισβήτηση, αλλά δεν υποχώρησε. Το 2018, όταν το κόμμα ανέκτησε ακόμη μία φορά την πλειοψηφία, βρέθηκε τρίτη φορά στη θέση προέδρου του Σώματος.

Τότε πλέον είχε μπει για τα καλά στο στόχαστρο των Ρεπουμπλικανών που την έβλεπαν σαν μέλος των ελίτ από τις Ακτές (την Ανατολική ή τη Δυτική) που τους αρέσουν οι σπατάλες και έχουν «φιλελεύθερη ατζέντα». Εδειξε όμως και η ίδια ότι και δεν φοβάται την πολιτική αντιπαράθεση, με μια δόση θεατρικότητας, όπως έδειξε με το σαρκαστικό χειροκρότημα έπειτα από την ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ για την Κατάσταση του Εθνους το 2019.

Την Κυριακή, στο άνοιγμα της νέας βουλευτικής περιόδου, η Πελόζι ψηφίστηκε τέταρτη φορά πρόεδρος, έστω και με διαρροές από τους Δημοκρατικούς.

Το κόμμα κατέληξε να έχει λιγότερες έδρες από το 2018 – για να είμαστε δίκαιοι, η νίκη τους στις ενδιάμεσες εκλογές του 2018 ήταν σαρωτική και ουδείς περίμενε ότι θα την επαναλάμβαναν.

Αν και δεν είναι αντίπαλοι, η αριστερή πτέρυγα του κόμματος έχει δυναμώσει τα τελευταία χρόνια και, με τον τρόπο της, αμφισβητεί το κομματικό κατεστημένο που εκπροσωπεί και η Πελόζι.

Στα δύο επόμενα χρόνια, σχολιάζει το BBC, η πρόεδρος τους σώματος πρέπει να βρει έναν τρόπο για να καλοπιάσει την οριακή πλειοψηφία της ώστε να είναι σε εγρήγορηση. Η ελπίδα είναι ότι στις εκλογές της Τρίτης στην Τζόρτζια οι Δημοκρατικοί θα κερδίσουν τις δύο γερουσιαστικές έδρες και θα επιτύχουν το πολυπόθητο 50 – 50 που τους εξυπηρετεί. Εναλλακτικά, πάντα υπάρχουν μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί που θα ψήφιζαν ένα νομοσχέδιο των Δημοκρατικών.

Η ίδια δεν έχει περιθώρια λαθών, είναι όμως δυνατή στο κοινοβουλευτικό «παιχνίδι» στο Κογκρέσο. Αν μη τι άλλο, η πείρα μισού αιώνα φαίνεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News