«Επειδή είμαι κλεισμένος έναν χρόνο σχεδόν, νιώθω σαν παλιό, σκουριασμένο αυτοκίνητο, παρκαρισμένο στο γκαράζ, που δεν ξέρει αν θα πάρει εμπρός ξανά. Εχω μία συγκεκριμένη ηλικία, και δεν ξέρω αν θα έχω πλέον το κέφι ή την ενεργητικότητα να κάνω άλλη ταινία».

Από μόνη της η παραπάνω εικόνα μπορεί να γεννήσει ένα σενάριο. Ομως, κατόπιν, το φιλμάρισμα της ταινίας θα είναι αναγκαστικώς αργό, όπως οι κινήσεις του γέρου, ο φακός θα ξεχνιέται πάνω σε ρυτίδες και τρεμάμενα χέρια. Το ημίφως θα αντικαθιστά το φως. Η ακινησία τη δράση. Εγγυημένα, τέτοιο φιλμ θα είναι παταγώδης αποτυχία. Διότι η εποχή «τρέχει», έχει τις δικές τις δυναμικές εικόνες να παραγάγει και να καταναλώσει, και ο Κεν Λόουτς ασφαλώς το ξέρει.

Ο 84χρονος βρετανός σκηνοθέτης συνομίλησε μέσω τηλεδιάσκεψης με τον ιταλό παραγωγό φιλμ Τζανλούκα Φαρινέλι και όσα είπε για το σινεμά και την πολιτική κατανάλωσαν πολύ χρόνο μεν, ωστόσο προβλήθηκαν από τα ιταλικά Μέσα (εδώ και εδώ). Η συνομιλία τους έγινε στο πλαίσιο ενός αφιερώματος στον Λόουτς από την Ταινιοθήκη της Μπολόνια.

«Οσοι αγαπούν τον κινηματογράφο όχι ως εμπορικό προϊόν, αλλά ως μέσο επικοινωνίας, θα επιστρέψουν στις αίθουσες, αλλά μόνο στις μικρές, αυτές θα επιβιώσουν. Θα γίνει ό,τι και με το θέατρο, που κατάφερε να επιζήσει από την εμφάνιση της τηλεόρασης. Τα μεγάλα multiplex όμως θα έχουν τα περισσότερα προβλήματα. Αφού τα παιδιά μπορούν ακόμη και στα κινητά τους να δουν blockbusters, αλλά και στο σπίτι, σε τεράστιες οθόνες εξαιρετικής ποιότητας εικόνας και ήχου».

Θα μπορούσε αυτό το κοίταγμα στο μέλλον της τέχνης του κινηματογράφου να είναι η επιτομή της αισιοδοξίας, αν οι αίθουσες τέχνης στις οποίες αναφέρθηκε ο Λόουτς δεν ήταν τόσο «μικρές» όσο ο ίδιος τις προσδιόρισε. Ωστόσο ό,τι είπε δεν σημαίνει ότι έχασε πια την πίστη του στον παράγοντα άνθρωπο – κάθε άλλο: «Πάντα αγαπούσα τις ιστορίες της καθημερινής ζωής, επειδή αυτές αφορούν τους περισσότερους από εμάς».

Προκλήσεις και ανατροπές

Ποιοι είμαστε οι περισσότεροι; «Οι άνθρωποι που εργάζονται για να έχουν ένα σπίτι όπου μπορούν να μεγαλώνουν και να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι που μαλώνουν με τα αφεντικά τους, με τις μεγάλες εταιρείες για τις οποίες εργάζονται». Αυτή την τάξη ανθρώπων κινηματογράφησε ο Λόουτς, και για αυτό τώρα δηλώνει υπερήφανος: «Οι χαρακτήρες μου μιλούν για πραγματικές προκλήσεις».

Το ταξικό ζήτημα είναι, λοιπόν, το καθοριστικό στην κοσμοαντίληψη του σκηνοθέτη. Ο Λόουτς μίλησε για «ανατροπές στην εργασία», για «άγρια επισφάλεια, που συνοδεύεται από μεγάλη εκμετάλλευση», για «μισθούς που γίνονται όλο και χαμηλότεροι». Αυτά δεν είναι πολιτικάντικη ρητορεία για τον Λόουτς, καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος, αποτελούν τη μαγιά του έργου του. Στον αντίποδα βρίσκονται οι παραγωγές του Χόλιγουντ,  που «δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα», όπως υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

Φυσικά, υπάρχει το «πολιτικό» κίνητρο πίσω από την προτίμηση του σκηνοθέτη για τον κόσμο της εργασίας και για το αγαπημένο του προλεταριάτο της σκληρής δουλειάς. Οχι το στενά «κομματικό» βέβαια, αν και ο Λόουτς υποστήριξε τον Τζέρεμι Κόρμπιν των Βρετανών Εργατικών όσο μπορούσε, και με ειδικό φιλμ μάλιστα. Ο Κόρμπιν, τότε, τον είχε ευχαριστήσει στο Twitter.

Ken Loach is one of the greatest directors of our time. I was thrilled that he asked to follow our campaign for two days this summer. pic.twitter.com/XwyTOfaJOf

— Jeremy Corbyn (@jeremycorbyn) September 21, 2016

Η πίστη του στη δυναμική του κόσμου της εργασίας δεν εξαρτάται όμως από τις κομματικές θέσεις ή τα πρόσωπα ή τις απογοητεύσεις: «Αν ποτέ υπάρξει αλλαγή, αυτή θα προέλθει από ”τα κάτω”, όχι από εκείνους που έχουν το χρήμα. Δεν περιμένω από τους πλούσιους να παραχωρήσουν τη θέση τους. Οι αλλαγές θα προέλθουν από τον κόσμο που κάθε ημέρα πρέπει να αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα της ζωής » είπε με νεανικό πάθος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News