– Αλτ, τις ει;

– Περαστικοί…

– Είστε με εμάς ή με τους άλλους;

– Με εσάς, με εσάς!

– Εμείς είμαστε οι άλλοι.

Ενας πράγματι αστείος, αλλά και βαθύτατα φιλοσοφημένος διάλογος που γεννήθηκε στη φαντασία του Ρενέ Γκοσινί και παρουσιάστηκε σε κάποια περιπέτεια του θρυλικού Αστερίξ, διά χειρός Αλμπέρ Ουντερζό.

Ποιοι είμαστε, άραγε, εμείς και ποιοι οι άλλοι; Με ποιο κριτήριο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας ή την ομάδα στην οποία ανήκουμε, από το σύνολο; Με ποιο δικαίωμα διεκδικούμε την υπεροχή ή προνόμια; Ερωτήματα που δεν πρόκειται να απαντηθούν σε αυτό το σημείωμα, αγαπητέ αναγνώστη. Εδώ δεν τα κατάφεραν άλλοι, σοφότεροι… Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;

Κοιτάζοντας γύρω μας διακρίνουμε μια σαφή και παράλογη τάση των ανθρώπων να εξαιρεθούν από την πραγματικότητα. Αλλοι δεν θέλουν να φορούν μάσκα, άλλοι δεν θέλουν να κάνουν εμβόλιο, άλλοι (οι περισσότεροι) δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους, άλλοι δεν θέλουν να υπάρχουν οι άλλοι.

Η άρνηση γίνεται στάση ζωής. Ενα πελώριο «γιατί αυτό και όχι εκείνο;», «γιατί το τάδε, το δείνα;» εξαπλώνεται πάνω από τη δημόσια ζωή και τον διάλογο. Η απάντηση «διότι έτσι είναι» ή «έτσι πρέπει» μοιάζει να αδειάζει στην κλεψύδρα της λογικής.

Ανοιχτά μαγαζιά θέλουν οι έμποροι, ανοιχτές εκκλησίες οι ιερείς, ανοιχτά γήπεδα οι φίλαθλοι, ανοιχτά θέατρα οι ηθοποιοί, ανοιχτές συναυλίες οι τραγουδιστές, ανοιχτούς δρόμους οι εκδρομείς, ανοιχτά κομμωτήρια, ανοιχτά νυχάδικα, ανοιχτά σχολεία, ανοιχτά, ανοιχτά…

Και όλα αυτά ενώ – προς Θεού! – δεν πρέπει να χαλαρώσουν τα περιοριστικά μέτρα γιατί πάνω απ’ όλα είναι η δημόσια υγεία. Και ενώ ταυτόχρονα κατηγορούμε την κυβέρνηση πως άργησε να τα θεσμοθετήσει. Και ενώ ζωές χάνονται στα μαρμαρένια αλώνια των ΜΕΘ, καθημερινά.

Με το παρντόν, φίλτατοι αλλά δεν είμαστε ειλικρινείς…

Τα καλά και συμφέροντα, το αντιλαμβάνομαι. Ανθρώπινα και τα ένστικτα, παρότι ζωώδη κατά βάθος. Ολοι τη βολή μας θέλουμε. Και τη βόλτα, και το ταβερνάκι με τους φίλους, και τα ψώνια, και τον τζίρο. Κατανοητό. Το ακατανόητο είναι ότι το θέλουμε μόνο για πάρτη μας. Και κάθε απόγευμα, στις 6, στο καθημερινό μας ραντεβού με την πραγματικότητα, δείχνουμε τους άλλους…

«Φταίνε οι παπάδες» λένε κάποιοι. «Φταίνε οι διαδηλώσεις» ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. «Φταίνε τα εστιατόρια», «φταίνε τα μπαρ», φταίει το μετρό (οι Θεσσαλονικείς εδώ θέλουν να γελάσουν αλλά δεν μπορούν με αυτό που τους βρήκε…) και η αλυσιτελής διαμάχη καταλήγει στον δόλιο τον Χατζηπετρή. Και φυσικά στην κυβέρνηση – αλίμονο – η οποία πήρε τα μέτρα πολύ νωρίς, μετά τα πήρε πολύ αργά, τα πήρε χωρίς σχέδιο, τα πήρε σε κατάσταση πανικού, τα πήρε χωρίς να ακούσει τους ειδικούς, τα πήρε χωρίς να υπολογίσει το ένα, το δύο, το τρία κ.ο.κ. Τα πήρε όμως, δεν τα πήρε; Εμείς τα τηρούμε; Εδώ σας θέλω!

Αφήστε κατά μέρος τα περί ατομικής ευθύνης. Οταν «κλέβουμε» ακόμα και στο ζήτημα της μάσκας, όταν το 6άρι SMS έχει γίνει συνώνυμο του «καφέ με θέα και παρέα», όταν το σουπερμάρκετ έχει γίνει καθημερινή βόλτα με τη φιλενάδα, μετά τον πρωινό εξωσχολικό καφέ…

Το γκραν σουξέ της υπόθεσης είναι οι Ρεβεγιονιστές. Οι διπλανοί έχασαν την κυρά Καλλιόπη, αλλά για εμάς αλλού βαρούν τα ντέφια. Πόσα άτομα επιτρέπεται; Πως πρέπει να κάθονται στο τραπέζι; Πρέπει να φορούν μάσκα ή όχι; Ομηρικές οι τηλεμαχίες ειδικών και ανειδίκευτων. Η μία απάντηση υποσκάπτει την άλλη και όλες μαζί συνθλίβονται κάτω από το βάρος μιας πραγματικότητας τόσο αμείλικτης…

Παρόλα αυτά η Μαίρη θέλει να βάλει το καλό της το φουστάνι και να κεράσει την Τζένη χοιρινό με δαμάσκηνα, μέλι και θυμάρι (του Ακη!). Ο Κώστας θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον Βαγγέλη που πέρυσι τον είχε μαδήσει σαν κοτόπουλο. Η θεία Μελπωμένη ψοφάει να περάσει από κρησάρα τη νύφη της αδελφής της.

Μόνο ο μπαρμπα Νώντας θέλει απλώς να πιεί ένα ουισκάκι (που του το απαγορεύει ο γιατρός) και να αποκοιμηθεί σε μια πολυθρόνα, μπροστά στην τηλεόραση, φορώντας τις παντόφλες του. Τι τις θέλουν τις φασαρίες;.. Θα στείλει τη γυναίκα του στο ρεβεγιόν και θα το παίξει άρρωστος. Είναι κι αυτός ο βήχας που τον ταλαιπωρεί τις τελευταίες μέρες. Και κάτι κρυάδες που τον πιάνουν το βράδυ. Αποκλείεται όμως να έχει κολλήσει. Αφού προσέχει. Σπίτι – καφενείο, καφενείο – σπίτι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News