Oχι, όχι. Εγώ θέλω να τον πιστέψω, κι ας διαφέρουν αυτά που επικαλέστηκε στην αρχή. Συνήθεια, δευτέρα φύσις. Μπορεί και να έπαθε ένα τρακ, όπως λένε στα τηλεπαιχνίδια. Η ουσία είναι ότι δικαιούνταν να αναζητεί μια ίζμπα (ρώσικο εξοχικό) κοντά στη θάλασσα για να έχει προσωπικό χρόνο. Aκουσε, λοιπόν, μια περίπτωση, επικοινώνησε με τον ιδιοκτήτη αποκρύπτοντας την ταυτότητά του, «Είναι κοντά στη θάλασσα;» ήταν η πρώτη ερώτηση, «Oχι κοντά. Πάνω στο νερό!» υπερτόνισε εκείνος και συνέχισε «Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθώ την πώληση, αλλά λόγω της κατάστασης, συζητώ και την ενοικίαση», «Η τιμή πώλησης, αν επιτρέπεται;», «Αλίμονο, 1.200.000. Σας τονίζω, είναι πάνω στο νερό. Στο Σούνιο», «Τι ζητάτε για ενοικίαση;», «Ας επισκεφτείτε πρώτα τα σπίτι, να δείτε αν σας αρέσει, και μετά θα τα βρούμε».

Αίφνης πίσω από τις λέξεις φανερώθηκε ο Αλέξης. Ας συνεχίσουμε το υποθετικό σενάριο. Το σπίτι διαπίστωσαν ότι χρειαζόταν, πέραν από «ένα βάψιμο να φρεσκαριστεί, και καινούργια είδη υγιεινής για καθαριότητα», μια γερή ανακαίνιση. Χρειάστηκαν 20.000 ευρώ, όπως κατατέθηκε στον δημόσιο διάλογο. Στόχος ένα ενοίκιο 500 ευρώ; Απόδοση 0,04%; Ούτε να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ; Αρα, δικαίως συμπεραίνει κανείς ότι ο ιδιοκτήτης είναι ευκατάστατος άνθρωπος. Ακόμα πιο πιθανό μοιάζει ότι μπορεί να είναι θαυμαστής, fun του Αλέξη Τσίπρα και κολακευμένος από το γεγονός ότι ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ζει, μετά της οικογενείας του, στο σπίτι του και να μην αξιολογεί τίποτα σημαντικότερο από αυτό. Με παροιμιώδη ενθουσιασμό θα είπε «Ο,τι δύναστε εσείς! Ευτυχώς δεν στηρίζομαι σε αυτό το ενοίκιο, 500 μπορείτε; 500! Και με δικά μου έξοδα και η ανακαίνιση, για τα καλορίζικα. Ολα εγώ!».

Δικαιούμαι να υποπτευθώ ότι μέσα του σίγουρα θα σκέφτηκε: «Κανένας δεν έχασε από μια γνωριμία. Και μάλιστα με πολιτικό, αυτού του βεληνεκούς. Κάτι θα χρειαστούμε… Δεν μπορεί! Μια δουλειά και όλο αυτό θα αποσβεστεί στο δευτερόλεπτο. Εδώ είδαν Θεού πρόσωπο κάτι τύποι σαν τον Καλογρίτσα και τον Πετσίτη και τον Καρανίκα…».

Εν ολίγοις, αγαπητοί αναγνώστες, τον ιδιοκτήτη της οικίας και τις κινήσεις του (όσο και να απέχουμε συνειδησιακά) μπορώ να τον «περπατήσω». Αυτόν που δεν κατανοώ, είναι τον Αλέξη Τσίπρα. Τόσο μπορεί να επεμβαίνει σε ό,τι από μέσα του ιδρώνει λογική; Τόσο δεν σκέφτηκε «Θα μας πάρουν με τις πέτρες! Είναι δυνατόν να δουν ενοίκιο 500 και να μην πουν τα μύρια όσα;»… Τόσο μπορεί να επεμβαίνει στα ενστικτώδη του και να καταλήγει «Στα τέτοια μου!». Και αν πίσω από αυτή τη συμφωνία κρύβεται μια άλλη συμφωνία, όπως δυστυχώς πολλοί ιδιοκτήτες συνήθως αποκρύβουν, πώς άραγε ήταν ο διάλογος ιδιοκτήτη-ενοικιαστή: «Σιγά το κράτος! Ας γίνει πρώτα κράτος το κράτος…».

Στη λέξη «κράτος» εξαίρεσε τον εαυτό του; Τι διάολο πράγμα, μωρέ, είναι η εξουσία; Πώς τυφλώνει, πώς χαζεύει τον άνθρωπο; Πώς ενώ κορδώνεσαι, περηφανεύεσαι ότι είσαι ορατός, ηγέτης-ηγέταρος συγχρόνως ενεργείς ως να είσαι αόρατος; Πώς γίνεται να ξηλώσεις από μέσα σου τα στοιχειώδη αντανακλαστικά αμηχανίας, φόβου, αγωνίας που έχει ένας έρμος εμποράκος της δεκάρας όταν ξεγελάει την εφορία για παράδειγμα; Πόσο αδιανόητα αδιάφορος, απαθής, μπορεί να είσαι για τις όποιες συνέπειες;

Πώς νιώθεις τόσο άπιαστος, όπως κάποτε άχαστος άρα ανακούμπητος; Πώς προκύπτεις τόσο κλειστοφοβικά περίκλειστος σε ένα δικό σου σύμπαν «ΕΓΩ» αδιαφορώντας για τη «λέσα» που θα συμπαρασύρει τους συντρόφους σου και προεξοφλώντας τη συμπάθεια της κοινής γνώμης; Πώς χωράει μέσα σου τόσος ωχαδελφισμός και γραψαρχιδισμός; Πόσο εξω-πλανητικά «άλλοι» είναι από τον μέσο άνθρωπο; Πιο πολύ από το τι μπορεί να κρύβεται πίσω-κάτω-επάνω από οποιοδήποτε ύποπτο deal, ανέκαθεν απορούσα για τη θρασεία άνεση κάποιων. Τόσο ανεπίδεκτοι σε τόσα και τόσα παθήματα-μαθήματα της παγκόσμιας ιστορίας; 

ΥΓ Το κείμενο δεν γράφτηκε μόνο για τον Αλέξη Τσίπρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News