Ανήκω σ’ αυτούς που τους κακοφαίνεται να βλέπουν έναν ευρωβουλευτή στην κριτική επιτροπή ενός τηλεοπτικού σόου και, στο καπάκι, στο τιμόνι ενός τηλεπαιχνιδιού. Είναι όμως δικαίωμά του να το κάνει, όπως είναι και δικαίωμά μας να κρίνουμε την επιλογή του. 

Ο Αλέξης Γεωργούλης έχει εισπράξει σφοδρή κριτική για αυτή την επιλογή του. Δεν το θεωρώ άδικο που τη δέχεται, άλλωστε κι εμένα μου κάθεται κάτι στραβά σ’ αυτόν τον διπλό ρόλο του, όπως προανέφερα. Μου κακοφαίνεται εξίσου, όμως, να βλέπω κάποιον να προσπαθεί να του ασκεί κριτική, προσβάλλοντάς τον κατάμουτρα με κάτι που δεν ισχύει. 

Αυτό περίπου έγινε στη σκηνή που εκτυλίχθηκε στο πλατό της εκπομπής «Καλύτερα δεν γίνεται». Ο συνεργάτης της εκπομπής, Κώστας Τσουρός, κάνει αναφορά στην τελευταία δήλωση του Αλέξη Γεωργούλη: «Ποια ήταν η δήλωσή μου, ξέρεις;», τον ρωτάει ο ηθοποιός-ευρωβουλευτής. «Οτι ο μισθός σου είναι 25.000», λέει ο Τσουρός. «Δεν είναι αυτή η δήλωσή μου», συνεχίζει ο Γεωργούλης. «Μα αφού αυτό ακούσαμε εμείς», επιμένει ο Τσουρός. 

Εμείς, πάλι, δεν ακούσαμε αυτό. Και δεν είναι τυχαίο, ότι όση ώρα εκτυλισσόταν η εκρηκτική σκηνή μεταξύ Γεωργούλη και Τσουρού στην εκπομπή, το Τwitter είχε πάρει φωτιά και σύσσωμο υποστήριζε τον καλεσμένο. Γιατί τον είπαν ψεύτη στα μούτρα του, αδίκως. 

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, λάθη γίνονται. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε ακριβώς τι λέει ο καθένας. Βεβαίως, αν πάμε να επιχειρηματολογήσουμε σε μια συζήτηση, η οποία μάλιστα γίνεται και δημοσίως, φροντίζουμε τουλάχιστον να μην επιμένουμε σε κάτι αν δεν είμαστε απολύτως σίγουροι για αυτό. Αν δεν ξέρω ακριβώς, δηλαδή, τι έχει πει για τα 25.000 ο Αλέξης Γεωργούλης, δεν θα του την πω με τόση σιγουριά. Κι αν μου λέει ότι αυτό που ισχυρίζομαι δεν ισχύει, γιατί κάτι άλλο έχει πει, θα δαγκώσω τη γλώσσα μου και θα σταματήσω. Και θα πάω να το ψάξω για να επανέρθω δριμύτερη (ή όχι).

Ας πούμε, όμως, ότι κάνω το λάθος και επιμένω σε κάτι που δεν ισχύει. Ανθρώπινο είναι κι αυτό, συμβαίνουν τέτοια λάθη ένα σωρό στον κόσμο, πόσο μάλλον στον αέρα μιας τηλεοπτικής ζωντανής εκπομπής. Ηταν μια ατυχής στιγμή, βρε αδελφέ, μια λάθος εντύπωση, εξαιτίας της οποίας ξέφυγε το πράγμα και δεν συμμαζευόταν μετά. Κατανοητό και συνηθισμένο. Να το παραδεχόμαστε όμως, ειδικά όταν μας κυνηγούν οι κάμερες από πίσω για δηλώσεις, τις επόμενες μέρες. 

Φυσικά, τον Κώστα Τσουρό τον κυνήγησαν κάμερες από πρωινές εκπομπές, που άρπαξαν το θέμα σαν ζεστό ψωμί και ήθελαν του δώσουν συνέχεια. Εκεί, λοιπόν, θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος. Δεν μπορεί να μην είχε εξακριβώσει, δυο μέρες μετά, ότι η δήλωση του Αλέξη Γεωργούλη (απ’ την εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου) είναι έτσι όπως ισχυριζόταν ο τελευταίος.

Εκεί, όμως, με τις κάμερες και τα μικρόφωνα μπροστά του, τα είπε όλα εκτός απ’ αυτό που θα περίμενε κανείς να πει. Ανέφερε ότι δεν ήταν θέμα παρεξήγησης, αλλά θέμα μιας στιγμής. Οτι το πιο σημαντικό για εκείνον είναι να γίνει κατανοητό ότι δεν έχει εμπάθεια με κανέναν, ότι ως δημοσιογράφος πρέπει να κάνει τη δουλειά του και να ρωτάει, ότι από εκεί και πέρα, κρίνεται και η απάντηση του άλλου. Και ότι ο δημοσιογράφος είναι για να κάνει συνέντευξη και όχι αγιογραφία.

Κι εδώ επανερχόμαστε στο αιώνιο, αναπάντητο, βασανιστικό ερώτημα: γιατί σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσο δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος ότι έκανε λάθος; Από τον πολιτικό μέχρι τον δημοσιογράφο μιας ψυχαγωγικής εκπομπής, κι από τον φούρναρη μέχρι τον ψιλικατζή, κανείς δεν παραδέχεται ότι έσφαλε. Καταντά εκνευριστικό πια. Επιτέλους, πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τα λάθη μας;

Ολα κι όλα. Εγώ το δίκιο του Αλέξη Γεωργούλη δεν θα το φάω.

ΥΓ. Αυτό που θα περίμενα πάντως απ’ όσους παίρνουν συνεντεύξεις από τον Αλέξη Γεωργούλη, είναι να τον ρωτούν και τίποτα για το έργο του στην Ευρωβουλή. Το πόσα παίρνει ως ευρωβουλευτής το αναλύσαμε αρκετά, το γιατί συνεχίζει να πηγαίνει από σόου σε τηλεπαιχνίδι επίσης το έχουμε αναλύσει, καιρός να μάθουμε και τι κάνει στο Ευρωκοινοβούλιο. Ξέρει κανείς, αλήθεια;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News