Στο «Στάμφορντ Μπριτζ» λατρεύτηκε, όσο πουθενά αλλού. Εκεί, όμως, άρχισε και ο μεγάλος της καριέρας του κατήφορος, στις 17 Δεκεμβρίου του 2015, όταν οι απογοητευτικές εμφανίσεις της Τσέλσι υποχρέωσαν τον φίλο του, Ρομάν Αμπράμοβιτς, να τον απολύσει. Μετά την απομάκρυνσή του (και) από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Δεκέμβριο του 2018, ο Ζοσέ Μουρίνιο έμοιαζε να έχει ξοφλήσει. Τουλάχιστον, αυτό είχαν πιστέψει οι πολυάριθμοι «haters» του πορτογάλου προπονητή με τις αναχρονιστικές αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο και τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

Κι όμως! Στο γήπεδο αυτό, στο οποίο έζησε μεγάλες δόξες αλλά και απίστευτους εξευτελισμούς, με τον πρώην (και αγαπημένο) παίκτη του στους «Μπλε», Φρανκ Λάμπαρντ, να κάθεται στον διπλανό πάγκο, ο Μουρίνιο γιόρτασε (την Κυριακή) την επιστροφή του στην πρώτη γραμμή της ποδοσφαιρικής επικαιρότητας, με έναν μίνι θρίαμβο: το 0-0 που απέσπασε η ομάδα του, σε συνδυασμό με το 1-1 της Λίβερπουλ στο Μπράιτον, την ανέβασε στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά μετά τον Ιανουάριο του 1985, σε τόσο προχωρημένη αγωνιστική. Εστω, με διαφορά τερμάτων από τους «Κόκκινους» του Κλοπ.

Η σημερινή Τότεναμ είναι μια «άλλη» ομάδα, σε σχέση με εκείνη που ο «Special One» παρέλαβε από τον Μαουρίσιο Ποτσετίνο τον περασμένο Νοέμβριο, χωρίς σφυγμό, στη 14η θέση της βαθμολογίας. Μοιάζει με τις παλιές, καλές ομάδες του Μουρίνιο που κατακτούσαν Πρωταθλήματα και Τσάμπιονς Λιγκ, τότε που κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την προπονητική αυθεντία του Πορτογάλου. Ισως, επειδή και ο ίδιος είναι ο παλιός, καλός Μουρίνιο εκείνων των εποχών.

Την τελευταία εξαετία είχε καταντήσει ανυπόφορος. Φορούσε, μονίμως, το προσωπείο του αιώνιου θύματος των (δήθεν) συνωμοσιών που εξυφαίνονταν εις βάρος του: από τους διαιτητές, τα media, τους αντιπάλους, τις ποδοσφαιρικές Αρχές, τις διοικήσεις των συλλόγων στους οποίους εργαζόταν, ακόμη και από τους ίδιους του τους παίκτες. Ο ανασφαλής, γκρινιάρης και προσβλητικός Μουρίνιο, ήταν αδύνατο να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές που εκείνος «έδειχνε» ως υπεύθυνους για κάθε καταστροφή. Το παράδειγμα της Τσέλσι του 2015 είναι χαρακτηριστικό. Η μεταμόρφωσή της, προς το καλύτερο, όταν ο «Mou» εκδιώχθηκε από το Λονδίνο, απέδειξε αυτό που όλοι υποψιάζονταν: κανείς δεν ήθελε να παίξει για έναν προπονητή που, σε κάθε λάθος του, δεν δίσταζε να… τον βγάλει στη σέντρα. Παρόμοια προβλήματα είχε και στο «Ολντ Τράφορντ» (π.χ. με τον Πογκμπά).

Φαίνεται πως ο Μουρίνιο έκανε την αυτοκριτική του. Αντιλήφθηκε πως είχε χάσει τη γοητεία του, που ήταν η τεράστια αυτοπεποίθησή του – αυτή που μετέδιδε σε ολόκληρη την ομάδα. Αρχισε, πάλι, να προσεγγίζει τους παίκτες του φιλικά, όπως παλιά. Να κάνει «πλάκες» στην προπόνηση, να τους στέλνει sms με διαφορετικό περιεχόμενο για κάθε έναν από αυτούς, να συζητά μαζί τους ό,τι τους απασχολεί και -κυρίως- να τους υπερασπίζεται απέναντι σε κάθε αρνητική κριτική. Κι εκείνοι, του τα ανταποδίδουν, παίζοντας στα όρια των δυνατοτήτων τους.

Ακόμη και ο Χάρι Κέιν, που είχε αποθεώσει τον Ποτσετίνο όταν απολύθηκε, και που «ψαχνόταν» για μεταγραφή, όχι μόνο πείστηκε να παραμείνει στα «Σπιρούνια», αλλά και διανύει μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας του. Εχει γίνει και δημιουργός, πλέον, εκτός από δεινός σκόρερ. Κι έχει να πει τα καλύτερα για τον Πορτογάλο, που ο ίδιος και οι συμπαίκτες του έβλεπαν… με μισό μάτι όταν αφίχθη στο βόρειο Λονδίνο: «Ο Ζοσέ ήρθε για να αλλάξει πράγματα, και το κατάφερε. Ηρθε με αυτήν την αύρα που έχουν οι προπονητές οι οποίοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνεις για να νικάς, και μας το μεταδίδει. Είναι πεινασμένος για επιτυχίες, ένας σπουδαίος άνδρας που μας καθοδηγεί. Κι εμείς, ακούμε με προσοχή τον προπονητή που έχει κατακτήσει τα πάντα. Συνειδητοποιούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και έχουμε αποκτήσει αυτοπεποίθηση μέσα από αυτή τη διαδικασία».

Η Τότεναμ του Μουρίνιο δεν είναι ελκυστική στο μάτι – κάθε άλλο. Αλλά είναι έξυπνη, αποτελεσματική και «θανατηφόρα», όπως την έχουν χαρακτηρίσει τα βρετανικά ΜΜΕ. «Μανούλα» στις αντεπιθέσεις, κυρίως χάρη στο εκπληκτικό «δίδυμο» του Σον με τον Κέιν, που έχουν σκοράρει, μαζί, τα 16 από τα 21 της γκολ στο πρωτάθλημα. Ακόμη και στον θρίαμβό της επί της Μάντσεστερ Σίτι, το προπερασμένο Σάββατο, δημιούργησε δύο ευκαιρίες, όλες κι όλες, έναντι 22 τελικών προσπαθειών της ομάδας του Γκουαρντιόλα. Που κατέγραψε, επίσης, κατοχή μπάλας 66%, 10 κόρνερ και… 38 σέντρες. Με τον Ποτσετίνο ήταν πολύ πιο επιθετική. Αλλά ποιος νοιάζεται για το θέαμα, όταν η ομάδα του έχει να πάρει τίτλο από το 1961; Το αποτέλεσμα μετράει.

Οι οπαδοί της Τότεναμ είχαν θορυβηθεί, όταν είχαν μάθει για την πρόσληψη του Μουρίνιο. Σήμερα, όμως, είναι ενθουσιασμένοι μαζί του. Σε έρευνα της ιστοσελίδας «The Athletic», το 86% όσων απάντησαν, πιστεύουν πως ο 57χρονος Πορτογάλος ήταν ο ιδανικός διάδοχος του Ποτσετίνο. Το 92,5% τον βρίσκει πολύ συμπαθητικό. Και το 82,4% θεωρεί οτι με τον «Special One» στον πάγκο, η Τότεναμ μπορεί -επιτέλους- να κατακτήσει τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ.

Μπορεί; Ο ίδιος ο Μουρίνιο δεν θέλει να το παραδεχτεί: «Δεν μπορώ να πω οτι συμμετέχουμε στην κούρσα για τον τίτλο. Δεν είμαστε άλογο, είμαστε πόνι. Αλλά μου αρέσει η νοοτροπία της ομάδας. Πήραμε ισοπαλία στο «Στάμφορντ Μπριτζ», και δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό». Κι όμως, σε αυτήν την παράξενη -λόγω κορονοϊού- σεζόν, που τα… άλογα (Λίβερπουλ, Σίτι) αδυνατούν να πιάσουν τις περσινές και της προπέρσινες επιδόσεις τους, όλα είναι πιθανά. Τρία ματς μέσα στον Δεκέμβριο (Τότεναμ – Αρσεναλ, Λίβερπουλ – Τότεναμ και Τότεναμ – Λέστερ) θα μας δείξουν αν ο «τελειωμένος» Μουρίνιο είναι ικανός για ένα, ακόμη, «θαύμα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News