Θα αρχίσω με υποσημείωση. Πολιτικός άνδρας, που εν τη εξουσία του πηγαινοερχόταν με ελικόπτερο στο σπίτι του και είχε προτρέψει πλήθος «Λιντσάρετε τον Πάχτα!», καλά θα κάνει, αντί να εκφράζει ακόμα δημοσίως απόψεις (αυτές τον μάραναν), να παραμείνει λουφάζων. Και να σταυροκοπιέται, για ό,τι ετούτος ο λαός ξεχνάει ή ωχαδελφίζει και έτσι δεν τον ψάχνει.

Το ότι μιλάει ο Καμμένος, μόνο με θυμώνει. Με θυμώνει, όμως, και κάτι άλλο. Η διαπίστωση τού πόσο πολύ έχει μολύνει την ψυχή μου η Εκκλησία μας. Με το που διάβασα ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος νόσησε, δεν αντέδρασα όπως για κάθε συνάνθρωπό μου. Ακόμα χειρότερα, όταν είχε ασθενήσει ο Θεόκλητος. Με το που διάβασα αντικρουόμενα στοιχεία περί της κατάστασης της υγείας του Αρχιεπισκόπου και διαισθάνθηκα ένα ψιλομαγείρεμα από τους υπεύθυνους της Εκκλησίας, σκέφτηκα έξαλλη: «Τι φτηνά πράγματα!».

Με το που διάβασα για ειδική μεταχείριση… Δεν το συζητώ!.. Ενα σωρό ζουμιά μαύρα και κόκκινα έτρεχαν από παντού. Στο μυαλό μου μπαινόβγαινε η Κορίνα… Θα με ρωτήσετε ποια είναι η Κορίνα; Μια γυναίκα που έδωσε μάχη για τον σύζυγό της που ήταν 58 ετών για ένα ρημάδι φάρμακο. Και τι δεν έκανε! Μέχρι γράμμα στον Τραμπ! Και η Ματίνα για τον μικρό της γιο… Για ένα φάρμακο κι αυτή!.. Θα σας τα γράψω άλλη φορά. Δεν είναι της παρούσης. Της παρούσης είναι το τι εξέβραζαν η ψυχή μου και το μυαλό μου. Ακόμα και ζυγίζοντας την ηλικία του Αρχιεπισκόπου. Ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ… Αφαίρεσα τον άνθρωπο και έβαλα σε ζύγι τα χρόνια του. Θα το έκανα αυτό για δικό μου; Τη μάνα μου, τη γιαγιά μου; Τι σιχαμένο! Δεν νιώθω περήφανη για τίποτα από όλα αυτά.

Γι’ αυτό και γράφω αυτό το κείμενο σήμερα. Γιατί η Εκκλησία της χώρας μας, και σ’ αυτή την παγκόσμια πανδημία που βιώνουμε, χαμήλωσε κι άλλο μέσα μου. Είναι σαν να έχει χάσει τελείως τον δρόμο της. Ο αγαπημένος μου Κώστας Γιαννακίδης, πολύτιμος συνεργάτης που καμαρώνω τη διαδρομή του και την τιμώ, έγραψε: «Ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι σαν και εμάς», τονίζοντας την παράμετρο «είναι η κεφαλή της Εκκλησίας» και συμπλήρωσε: «Ενα σοβαρό κράτος προστατεύει τους κεντρικούς θεσμούς του και κατά συνέπεια τα πρόσωπα που τους εκφράζουν». Θα του αντιγύριζα. Μια υπεύθυνη κεφαλή ενός θεσμού πρέπει να καίγεται, να αγωνιά, να είναι σε επιφυλακή, ώστε να εμπνέει και να απολαμβάνει σεβασμό, που να διαχέεται στον θεσμό, ώστε να μην τον μολύνει. Και αν το φέρουν οι περιστάσεις, να είναι έτοιμος να «θυσιαστεί» προκειμένου να υπερασπιστεί πάνω από τον εαυτό του τον θεσμό.

Η Εκκλησία έχει αποδυναμωθεί από οποιαδήποτε σοφία. Δεν έχει βρει κανένα κανάλι για να μεταδώσει την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας. Ενώ η υπακοή στους ανωτέρους είναι κύριο συστατικό, στους κόλπους της Εκκλησίας μοιάζει ο καθένας να έχει σηκώσει αντάρτικο εκ του προχείρου. Ολα ρηχά και υπερβολικά «γήινα». Απευθύνεται όλο και πιο πολύ σε μια κλειστή κοινωνία ανάγκης. Δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ώστε να μεταφέρει πράξεις άξιες προσοχής και σεβασμού, αλλά μια καχυποψία για κάθε  ενέργειά της. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι και –εκτός σπουδαίων εξαιρέσεων– ενεργούν έτσι.

Σας μεταφέρω μια παράγραφο από πρόσφατη καταγγελία του Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Ανθίμου:

«Πιστέψαμε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, κρύψαμε την προσβολή μας από τον ιό, αντί να ομολογήσουμε το λάθος μας και να σαλπίσουμε το ορθό. Δεν είναι ταπεινωτικό να παραδεχθείς ότι ως άνθρωπος κι εσύ πάσχεις. Αλαζονικό είναι να το κρύψεις, μόνο και μόνο για να μην διαψευστεί δημόσια ο εγωισμός σου. Οταν επικρέμεται θάνατος, “μαγκιές” δεν επιτρέπονται. Ο ευλαβείς εγωισμοί…σκοτώνουν!».

Και επίσης:

«Πιστέψαμε ότι συν-κυβερνούμε το κράτος μας, οι θρησκευόμενοι χριστιανοί και πολλοί κληρικοί μας, όπως αποδείχτηκε πολύ καλύτερα κυβερνούν οι πολιτικοί, επειδή εμείς δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τελικά ούτε το ποίμνιό μας. Η ευσεβική αλλοφροσύνη μετέτρεψε τα λογικά πρόβατα σε απρόβλεπτα ερίφια που θέλησαν να υποκαταστήσουν τους ποιμένες» και κλείνει «οι τάχα ευσεβείς που δεν πίστεψαν ότι υπάρχει κορονοϊός κρυμμένοι τώρα στα λαγούμια τους, ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν τα εγκληματικά τους κηρύγματα, που άρδευαν αλλοφροσύνη από την εωσφορική τους έπαρση, που τελικά σκότωσε συνανθρώπους τους».

Ποιον δεν εκφράζουν αυτά τα λόγια αν αντέξει να ελευθερώσει το μυαλό του; Λόγια, επιτέλους αληθινά, καθαρά, ξάστερα, άφοβα. Ποιος θα αντέξει να εκλάβει αυτά τα λόγια ως ιερά και θα ξεκινήσει… Από εδώ πρέπει να ξεκινήσει η Εκκλησία της χώρας μας. Να βρει την ψυχή της, για να σώσει και τη δική μας. Και μέχρι τότε, τουλάχιστον ας φροντίσω εγώ για τη δική μου. Που μολύνθηκε πολύ. Και δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό.      

ΥΓ1. Εύχομαι περαστικά σε όποιον συνάνθρωπό μου νοσεί. Ας γίνει αυτή η ιστορία μάθημα προς κάθε κατεύθυνση.    

ΥΓ2. Τιμώ κάθε ιερωμένο που σε ένα τέτοιο περιβάλλον προστατεύει την ιερότητα ενός θείου λειτουργήματος.

ΥΓ3. Μεγάλο πράγμα ο σεβασμός που δεν υπαγορεύεται αλλά κατακτιέται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News