Την περασμένη δεκαετία η λαίλαπα του μαύρου αυτοκινήτου ήρθε και πέρασε σαν μαύρος σίφουνας τις εκθέσεις αυτοκινήτων. Η πλειοψηφία ήθελε ντε και σώνει μπλακ. Υπήρχε λόγος. Το μαύρο δίνει κύρος. Πρεστίζ. Γιατί, δηλαδή, όλοι οι αρχηγοί κρατών κυκλοφορούν με μαύρες λιμουζίνες; Μπορεί και σε blue-black. Αλλά ποτέ με άσπρες. Δεν μιλάμε για κόκκινες. Ποιος θα έπαιρνε πολιτικό πρόσωπο στα σοβαρά; Είναι βαθιά η καταγραφή στο μαζικό υποσυνείδητο.

Το μαύρο είναι βαθύ, μυστηριακό. Ή και «κακό», κατ’ άλλους. Κάνει το αυτοκίνητο να φαίνεται επιθετικό – και αυτό σε πολλούς αρέσει. Τσάμπα ο άρχοντας του σκότους είναι ερεβώδης;

Επίσης, το μαύρο αυτοκίνητο είναι επιλογή-σιγουράτζα. Το αγαπούν οι πωλητές. Θεωρείται πιο εύκολο όταν το βαρεθείς και θες να το δώσεις. Κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Η μεταπώληση είναι το ψωμί τους.

Όμως η Ελλάδα δεν είναι κεντρική Ευρώπη. Αν τυχόν έχετε προσέξει σε κάνα ταξίδι προς Γερμανία και πέριξ, τα πιο ωραία και ακριβά που κυκλοφορούν σε Μόναχο, Γενεύη, Βιέννη είναι μαύρα. Εκθαμβωτικά γυαλιστερά. Εκεί όμως δεν υπάρχει σκόνη, χώμα στις άκρες των δρόμων, ούτε ένας καραμπινάτος ήλιος που καίει λαμαρίνες και τσιμούχες.

Οι παθόντες του μαύρου έχουν να εξομολογούνται τα της Ελλάδας. Χάλια μαύρα. Κάθε βόλτα και ξανά πλύσιμο.

Χώμα, ανελέητη σκόνη, stone chips (τα καταραμένα πετραδάκια), αλλά και η τάση του μαύρου να μη «γράφει» τη σχεδίαση.

Τυχαία δεν βλέπετε λανσαρίσματα αυτοκινήτων από τις αυτοκινητοβιομηχανίες σε μαύρο χρώμα; Μάλιστα ο φημισμένος σχεδιαστής των MINI, BMW X5, Maserati, McLaren και πολλών άλλων, Φρανκ Στέφενσον, έχει πει χαριτολογώντας πως «αν ένα καινούργιο αυτοκίνητο το παρουσιάσεις σε μαύρο, μάλλον δεν έχεις κάνει καλά τη δουλειά σου και θες να κρύψεις κάποιο στοιχείο της σχεδίασης».

Η θεωρία μου λέει πως αρκεί να βάλεις δίπλα-δίπλα δύο ίδια αυτοκίνητα. Ιδίως κάτι με καμπύλες. Ένα σε μαύρο και ένα, ας πούμε, σε ασημί. Στη συνέχεια, στάσου με το ωραίο, αττικό φως να τα δεις από απόσταση. Ε, πρέπει να είσαι τυφλός για να μη δεις πόσο πιο ανάγλυφα το ασημί θα μεταφέρει στον αμφιβληστροειδή σου τις καμπύλες.

Ναι, υπάρχει εξαίρεση. Πάντα υπάρχει μια τέτοια: το μαύρο είναι ωραίο όταν έχεις μαούνα. Μεγάλο, λιμουζίνα-κατάσταση. Ή και θηριώδες SUV. Ως γνωστόν, το μαύρο μειώνει τους όγκους, τους μαζεύει. Όπως και στους ανθρώπους. Αν έχεις περιττά κιλά, το μαύρο «κόβει». Ή είναι ωραίο, αν είσαι με το σφουγγάρι στο χέρι. Κέρωμα, μαλακό σαμπουάν, αγάπη και προδέρμ. Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά έχουμε και σοβαρότερες δουλειές.

Παρότι παραδέχομαι πως, ναι, αν είναι πλυμένο, καλογυαλισμένο, αν μπαίνει σε γυάλα, αν έμενα στο Μόναχο, ok, ίσως έχει νόημα ένα μαύρο BMW M2 σε κλειστό γκαράζ.

Που για κάποιο σκοτεινό, ανεξιχνίαστο λόγο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, στο συγκεκριμένο Black Sapphire Metallic, δείχνει υπέροχο. Ακόμα και στην Ελλάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News