Κόλλησαν στη σκέψη μου οι εθελόντριες νοσοκόμες. Η ορμή τους. Και πίσω από την ορμή, αυτό που την καθοδήγησε. Δηλαδή, πάνω και πέρα από το «Τι κάνει το κράτος;», εκείνες πρόταξαν το «Τι μπορώ να προσφέρω εγώ στον συνάνθρωπό μου». Η ανάδειξη του λειτουργήματος. Ολο και πιο συχνά ακούω από χείλη ανθρώπων τη λέξη «Πόλεμος!» ως περιγραφή της δραματικής πανδημίας. Πόσο αναιδώς και αφελώς ανυποψίαστοι είμαστε για το τι είναι πόλεμος και πόσο δράμα επιφέρει… Ας δανειστώ μερικά στοιχεία από το περίφημο βιβλία του Τόνι Τζαντ «Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο». «Οι νεκροί μόνο στην Ευρώπη ήταν γύρω στα 40.000.000, οι περισσότερες μεγάλες πόλεις ερήμωσαν, με κατεστραμμένα σπίτια, πολυκατοικίες, δρόμους και υποδομές. Οι μεταφορές και οι επικοινωνίες ουσιαστικά διαλύθηκαν.

»Ενδεικτικά, από τις 12.000 σιδηροδρομικές μηχανές της προπολεμικής Γαλλίας, μόνο 2.800 μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μετά τον πόλεμο. Τα υποχωρούντα γερμανικά στρατεύματα ανατίναξαν δρόμους, γέφυρες, όποια υποδομή έβρισκαν στο πέρασμά τους, ενώ από το πρώτο έτος του πολέμου τα γερμανικά βομβαρδιστικά ισοπέδωσαν το Ρότερνταμ και το Κόβεντρι. Η Βέρμαχτ έσβησε τελείως από τον χάρτη μικρές κωμοπόλεις που βρίσκονταν στο δρόμο προέλασής της. Οι πρωτοφανείς αεροπορικές επιδρομές των Συμμάχων το 1944 και 1945, και η ανελέητη προέλαση του Κόκκινου Στρατού από το Στάλινγκραντ ως την Πράγα, ισοπέδωσαν ολόκληρες περιοχές. Τα χρόνια του πολέμου, στη Σοβιετική Ένωση καταστράφηκαν 70.000 χωριά, 1.800 πόλεις, 32.000 εργοστάσια και 40.000 μίλια σιδηροδρομικών γραμμών.

»Στην Ελλάδα, τα δυο τρίτα του εμπορικού μας στόλου καταβυθίστηκαν, το ένα τρίτο των δασών μας κάηκε και χιλιάδες χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς. Στο τέλος του 1945 τα ορφανά απροστάτευτα παιδιά σε όλες τις πρωτεύουσες ανέρχονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια πολιτών, διαφορετικών εθνοτικών ομάδων μετακινούνταν βίαια από τη μια μεριά της Ευρώπης στην άλλη κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά το τέλος του».

Αλλά ενώ η καταστροφή περιγράφεται με ανατριχιαστικά νούμερο, συνεχίζοντας την «ανάγνωση» του κόσμου, «Η ανάκαμψη αυτής της διαλυμένης Ευρώπης υπήρξε ένα θαύμα. Μια ειρηνική και ειρηνοποιός Ευρώπη γεννήθηκε σαν τον φοίνικα μέσα από τις στάχτες της». 

Στις μέρες μας, στις πρωτόγνωρα αδιανόητες μέρες μας, παρατηρώ με αισιοδοξία τη σύμπνοια όλων των χωρών εναντίον του ίδιου εχθρού. Τα εργαστήρια επιστημοσύνης σε έναν συνωστισμό προσπαθειών. Αναμετρώ τις δυνατότητες που έχουμε, όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Και μέσα σ’ αυτά τα «μεγάλα», μου ζεσταίνει την καρδιά το χαμόγελο και η ορμή αυτών των γυναικών και πόσων ακόμα αφανών. Την υπενθύμιση του λειτουργήματος πέρα και πάνω από το επάγγελμα.

Εν αντιθέσει με τη γελοία συμπεριφορά πολλών. Αμφισβητιών των πάντων. Εφτασαν μέχρι και τον εθελοντισμό να ειρωνευτούν, οι αιωνίως και κρατικά «ανατροφοδουτούμενοι» παραδόπιστοι. Οι «τι μου δίνεις;». Πόσο πολλοί, πόσο πολύ χαμήλωσαν ακόμα περισσότερο στα μάτια μας. Ανάμεσά τους, δυστυχώς, και πολλοί της εκκλησίας.

Βλέπετε, αγαπητοί, όπως και να το δεις, μέχρι την ομαδική μας, την παγκόσμια σωτηρία… Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. 

ΥΓ. «Κρυμμένοι τώρα στα λαγούμια τους, ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν τα εγκληματικά τους κηρύγματα, που άρδευαν αλλοφροσύνη από την εωσφορική τους έπαρση, που τελικά σκότωσε συνανθρώπους τους». Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Ανθιμος. Μια έντιμη, άφοβη φωνή μέσα από τα «συντρίμμια» της εκκλησίας. Αμήν!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News