Κόρες του Χρυσού Αιώνος. Γεννημένες από μάρμαρο λευκό, στα σπλάχνα της Πεντέλης. Τα χέρια του Αλκαμένη κρατούσαν τη σμίλη που τις έφερε στο φως, λένε κάποιοι. Ο Καλλίμαχος, υποστηρίζουν άλλοι. Ισως η ίδια η Αθηνά τις έπλασε για τον ιερότερο ναό τής πόλης της. Τον στηρίζουν και τον ομορφαίνουν. Κόρες της Αθήνας.

Οι Καρυάτιδες, όπως αποκαλούνται, είναι οι πιο γνωστές, αλλά όχι οι μόνες. Υπήρχαν και στην Ελευσίνα κι αλλού γυναίκες που στηρίζαν οικοδομήματα. Και ανακαλύπτονται συνεχώς. Προσφάτως, μόλις, δέκα βρέθηκαν στην Κρήτη. Εξι στη γη των Ατρειδών. Πέντε στην Κόρινθο. Κι άλλες πολλές. Στην Κομοτηνή, στην Κέρκυρα, στα Γιάννινα, στη Σπάρτη…

Σκληρές σαν τα παιδιά του Δευκαλίωνα έρχονται να στηρίξουν την ίδια τη ζωή απαντώντας σε βουβό προσκλητήριο σάλπισμα. Απαντούν στον ρόγχο του ασθενούς που ζητάει ανάσα. Απαντούν στην απάθεια μιας κοινωνίας εθισμένης στη μέθεξη της καλοπέρασης.

Και ΟΧΙ και Πολυτεχνείο και Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί γιορτάζονται στα πρόσωπά τους. Χωρίς σημαίες νάιλον και παχιά λόγια. Με ένα χαμόγελο μονάχα. Κι αυτό κρυμμένο πίσω από μια μάσκα. Τα μάτια, όμως, μαρτυράνε…

Δεν είναι καθήκον. Προσφορά και θυσία είναι, στον βωμό της ζωής. Οχι στον Θεό, αλλά στον Ανθρωπο. Την ώρα που άλλοι θυσιάζουν την υγεία της οικογένειάς τους σε ένα ποτήρι, αυτές οι Γυναίκες πηγαίνουν στην Αχερουσία και φέρνουν ζωές πίσω. Χωρίς οβολό. Γιατί αυτό τάχθηκαν να κάνουν.

Μια Χρυσούλα, μια Πηνελόπη, κάποια Μαλαματή και όλες οι άλλες νοσηλεύτριες που πήραν τον δρόμο για τα δικά τους οχυρά εκεί στον Βορρά, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η γενιά μας δεν χρεοκόπησε. Είναι η ελπίδα που έρχεται να φωτίσει μια κοινωνία η οποία έμαθε να λογαριάζει κρεβάτια και ψυχές στο ζύγι του αργυραμοιβού.

Είναι οι «80 σφυγμοί που έρχονται από τη Γη, δυνατοί σαν από παλιό τύμπανο», όπως γράφει ο Καμπανέλλης. Είναι η σιγουριά πως σε αυτόν τον τόπο που ζούμε για να δοξάζουμε τα συντρίμμια του αρχαίου κάλλους, «στο τέλος πάντα κάτι γίνεται! ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News