Τη θυμάμαι τη σκηνή. Για να ακριβολογώ, είναι από αυτές που δεν θα ξεχάσω. Ξεμπροστιαστική στο απόλυτο. Με ξέρετε… Λατρεύω τα τοσοδούλικα! Το ζεύγος Τραμπ, ως νικητές της προεδρίας των ΗΠΑ, αφίχθησαν στον Λευκό Οίκο ενώ το ζεύγος Ομπάμα τους περίμενε στην είσοδο. Ο Τραμπ περπάτησε σαν να μην υπήρχε δίπλα του γυναίκα-άνθρωπος ούτε ως υποψία. Η Μελάνια πολύ πίσω του, εμφανίστηκε «κάποτε» με ένα δώρο στα χέρια που το παρέδωσε στη Μισέλ.

Ωστόσο, η χειρονομία έφερε δευτερόλεπτα αμηχανίας στο ζεύγος Ομπάμα που κοιτάχτηκαν αμφιταλαντευόμενοι. Τι το κάνεις το κουτί; Πώς συνεχίζεις με ένα κουτί στα χέρια; Μιλάμε για δευτερόλεπτα. Αλλά συνεννοήθηκαν με τη σβελτάδα ενός δικού τους «εξυπακούεται» μιας καθημερινής συνήθειας. Ο Μπαράκ, με κινήσεις απόλυτου τζέντλεμαν, πήρε το κουτί από τα χέρια της συζύγου του και έσπευσε να εντοπίσει κάποιον για να το παραδώσει, εγκαταλείποντας για μια απειροελάχιστη στιγμή το «πόστο» του.

Η σκηνή αποχαιρέτησε το μοντέλο «Μισέλ» και εγκαινίασε νέο μοντέλο γυναίκας υπό την εξουσία Τραμπ. Η Μελάνια ως κάτι απόκοσμο. Αχαρτογράφητο. Ηταν έτσι; Οχι. Ολοι αντιλαμβανόμασταν, αλλά αυτολογοκρινόμασταν. Κάπως σαν να ντρεπόμασταν και να το πούμε. Η ντροπή είναι περίεργο συναίσθημα. Πιο πολύ τη νιώθει αυτός που δεν τη δικαιούται παρά αυτός που του αξίζει.

Τόσα χρόνια μετά το κίνημα απελευθέρωσης της γυναίκας, τόση μακρά διαδρομή της ανθρωπότητας (και πόσο δρόμο ακόμα!) για την κατάκτηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, και μια πρώτη κυρία έφερνε σε καρτούν. Λες, χωρίς αίμα (αλλά μέσα στο «αίμα»).

Οι κινήσεις, το περπάτημα, το χαμόγελο, ιδίως το χαμόγελο. Ως να δούλευε με μπαταρία που ξεφόρτιζε σε συγκεκριμένη ώρα. Τέλος αποστολής. Τόσο που ένιωθες την ανάσα ανδρών στην ατμόσφαιρα, όταν έχουν πιει και ρευόμενοι δυνατά καμαρώνουν στην τηλεόραση την κατάκτηση του «αφεντικού» και έμμεσα ορέγονται να είχαν τέτοια τύχη! Είχε πει κάποιος κάποτε «Δεν μπορώ να σας εξηγήσω τι είναι ερωτικό και τι τσόντα, αλλά το νιώθω».

Δεν μπορώ να ορίσω τι ήταν η Μελάνια, αλλά το νιώθω. Χθες άκουσα από τα χείλη του Μπάιντεν μια φράση: «Συχνά λέω ότι είμαι ο άνδρας της Τζίλ». Δεν είναι οι μεγαλοστομίες που με τουμπάρουν. Και ο Λευκός Οίκος ένα Χόλιγουντ είναι. Αλλά είναι το στίγμα, η κατεύθυνση που δίνεται. Νωρίτερα είχα δει στη σκηνή το θείο πλάσμα Κάμαλα Χάρις. Η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Θα χορτάσουμε πληροφορίες για τη ζωή της. Για τη διαδρομή της. Γεμάτο το Διαδίκτυο. Αλλά έτσι, ως πρώτη εντύπωση. Αυτό που εκβράζει η καρδιά σου στην θέαση της πρώτης εικόνας…

Ουφ! Επιτέλους επιστροφή της γυναίκας-γυναίκας. Με αίμα αξιοπρέπειας, οντότητας και αγώνα στις φλέβες. Και ένα χαμόγελο χαμογελένιο. Κοντά σε τόσα και τόσα, κοντέψαμε να ξεχάσουμε και πώς χαμογελάνε οι real γυναίκες-άνθρωποι!..

ΥΓ. Καλή συνέχεια στην εξόδιο διαδρομή ενός ζευγαριού από τον μαύρο Οίκο τους στον Λευκό (και διόλου αμόλυντο) και πίσω στον μαύρο οίκο τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News