Οι σινεφίλ την είχαν «ψυλλιαστεί» την δουλειά με την ταινία «Ένα Δευτερόλεπτο» από πέρσι τον Φλεβάρη κιόλας.

Στο 69ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2019 η Ζιλιέτ Μπινός, από τη θέση της προέδρου της κριτικής επιτροπής, αναφέρθηκε στην «απόσυρση» την τελευταία στιγμή από το διαγωνιστικό πρόγραμμα της κινεζικής ταινίας του Ζανγκ Γιμού, πιθανότατα λόγω «επέμβασης» ή «παρέμβασης» της κινεζικής κυβέρνησης.

Ενάμιση χρόνο μετά, οι υποψίες όλων (μας) επιβεβαιώθηκαν, καθώς το Πεκίνο προέβη όντως στην «χειρουργική» λογοκρισία της ταινίας του κινέζου auteur.

Και όπως αναφέρουν σε σχετικό τους ρεπορτάζ οι Financial Times, «δεν υπάρχει τίποτα μέσα στην ταινία που να λέει ρητά στον θεατή ότι το “One Second”, λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Όμως, οι Κινέζοι θεατές δεν χρειάζεται να ενημερωθούν για τέτοιες λεπτομέρειες».

Η ταινία, η οποία απεικονίζει τη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ δυο κοινωνικά αποκλεισμένων Κινέζων της δεκαετίας του ’50, ενός ορφανού κοριτσιού και ενός φυλακισμένου, έρχεται μετά από μια δεκαετία κατά την οποία ο Ζανγκ προσπάθησε να «ευχαριστήσει» το Πεκίνο σκηνοθετώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου του 2008 και ταινίες όπως το «Σινικό Τείχος», μια έκκληση στον χαμένο πατριωτισμό των Κινέζων.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, έτσι και το «Ενα Δευτερόλεπτο» έχει στο επίκεντρό του απλούς πολίτες σε απομακρυσμένες περιοχές που παγιδεύονται ή πέφτουν θύματα κρατικών αξιωματούχων.

Και αυτή η αρνητική απεικόνιση είναι κάτι που δεν αρέσει στην επιτροπή λογοκρισίας του υπουργείου Πολιτισμού της χώρας.

Η οποία φρόντισε να περικόψει μια σκηνή στο τέλος του φιλμ, σε κάτι πιο αποδεκτό για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας.

«Αν είχε εγκριθεί η μη-λογοκριμένη έκδοση του “One Second”, όλα τα θετικά που θα είχε κερδίσει η Κίνα ως αποτέλεσμα της απαράμιλλης καλλιτεχνικής της αξίας θα ήταν απείρως μεγαλύτερα από αυτό που συνέβη τώρα. Στη σημερινή Κίνα, ωστόσο, το κόμμα έχει την τελευταία λέξη τόσο στον πραγματικό κόσμο όσο και στο σινεμά», σημειώνουν οι FT.

Και όλα αυτά συνέβησαν ενώ και ο ίδιος ο Ζανγκ έκανε κάποιες… εικαστικές παραχωρήσεις στο Πεκίνο, προκειμένου να το αφήσει ευχαριστημένο και να πάρει το «ναι» της επιτροπής λογοκρισίας, κάτι που είναι σημαντικό όχι τόσο για την διεθνή πορεία μιας κινεζικής ταινίας, όσο για το λανσάρισμά της εντός της κινεζικής επικράτειας.

Για παράδειγμα, σχεδόν κάθε χωρικός στην ταινία απεικονίζεται (για προπαγανδιστικούς λόγους) με ποδήλατο και ορισμένοι έχουν ακόμη και μοτοσικλέτες – όλες τους αδιανόητες πολυτέλειες για τον μέσο, φτωχό Κινέζο εκείνη την εποχή.

Ακόμα και το ορφανό κορίτσι έχει ηλεκτρικό ρεύμα στην καλύβα της!

Κάτοχος δύο BAFTA, υποψήφιος για Οσκαρ άλλες τρεις και βραβευμένος σε Κάννες, Βενετία, Βερολίνο και δεκάδες άλλα φεστιβάλ, o Ζανγκ Γιμού αποδεικνύεται παραγωγικότατος, καθώς επιστρέφει οσονούπω με ακόμα μια ακόμη ταινία – την πιο πατριωτική που έχει γυρίσει ποτέ του.

Ο σκηνοθέτης των ταινιών «Σινικό Τείχος», «Τίγρης και Δράκος», «Ήρωας» και «Τα ιπτάμενα στιλέτα» μόλις ολοκλήρωσε μια ταινία για έναν κινέζο ελεύθερο σκοπευτή που έδρασε κατά τον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953).

Η ταινία, με αρχικό τίτλο εργασίας το «The Coldest Gun» (Το πιο ψυχρό όπλο), θα κυκλοφορήσει το 2021, χρονιά που το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας γίνεται 100 χρόνων, αλλά και της συμπλήρωσης 70 ετών από τη στιγμή που μπήκε στον πόλεμο και η Κίνα, το 1951.

Οι κινεζικές Αρχές έχουν εξαρχής εγκρίνει την ταινία, που θα εξιστορεί τη ζωή του 20χρονου στρατιώτη Ζανγκ Νταγκόνγκ, ο οποίος βγάζει τη χώρα του… ασπροπρόσωπη στον πόλεμο με τους «μισητούς» Αμερικανούς.

Ο χαρακτήρας του Νταγκόνγκ βασίζεται σε εκείνη του Ζανγκ Ταοφάνγκ, ενός Κινέζου sniper που γεννήθηκε το 1931 και υπηρέτησε στον κινεζικό στρατό το 1951 στο πεδίο μάχης της Κορέας, όπου σημείωσε ρεκόρ μέσα σε 32 ημέρες, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας 214 Αμερικανούς στρατιώτες με συνολικά 435 πυροβολισμούς από το τουφέκι του. Πέθανε το 2007.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News