Η καινοτομία αποτελεί ουσιαστικό μέρος της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, και οι κυβερνήσεις παγκοσμίως κινητοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Και οι ΗΠΑ θα συμπράξουν στη γενική προσπάθεια, υπό την προϋπόθεση ότι νικητής των προεδρικών εκλογών θα είναι τελικά ο Τζο Μπάιντεν.

Το βρετανικό περιοδικό Economist (με συνδρομή) αναλύει τις παραμέτρους της «πράσινης ανάπτυξης» σε ένα αφιέρωμά του όπου μνημονεύονται οι κλιματικοί στόχοι των διαφόρων κρατών, από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη Βρετανία μέχρι την Κίνα, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Το περιοδικό στέκεται στις «τεράστιες οικονομικές μετατοπίσεις» που συνεπάγεται η ενεργειακή αλλαγή, αφού σήμερα «το 85% της παγκόσμιας βιομηχανικής ενέργειας προέρχεται από ορυκτά καύσιμα».

Υπογραμμίζεται ότι η μετάβαση «θα απαιτήσει τεράστιες αλλαγές και στον τρόπο παραγωγής και στον τρόπο χρήσης της ενέργειας», όπως και «συνεχείς καινοτομίες για τη βελτίωση του τρόπου κατασκευής του χάλυβα ή του τσιμέντου ή του τρόπου σχεδιασμού και διαχείρισης των οικοδομών».

Διότι μόνο η μείωση της κατανάλωσης δεν συμφέρει. Εχει μειονεκτήματα, αφού μειώνει και την παραγωγή και διαταράσσει την αγορά εργασίας – σε τέτοια περίπτωση, η απώλεια θέσεων εργασίας πρέπει να θεωρείται δεδομένη και αυτό θα πολλαπλασιάσει τη φτώχεια. Η εναλλακτική λύση, λοιπόν, είναι η παραγωγή με λιγότερο ρυπογόνο τρόπο. Ο τομέας της ενέργειας είναι το πρώτο και κρισιμότερο βήμα. Το προαναφερθέν ποσοστό δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.

Για να αλλάξει, όμως, ο τρόπος παραγωγής ενέργειας απαιτούνται μεγάλες επενδύσεις στην τεχνολογία. Και εδώ είναι τα άσχημα νέα, λένε οι Βρετανοί. Επενδύουμε ελάχιστα. Οι δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης καλύπτονται από τρεις πηγές: από το επιχειρηματικό κεφάλαιο, από τις κυβερνήσεις και από τις εταιρείες ενέργειας. Ο Economist θεωρεί ότι η ιδιωτική οικονομία δεν επενδύει πολλά, ούτε έχει πρόθεση να εγκαταλείψει τα ορυκτά καύσιμα, και συνεπώς πρέπει να πιεστεί από το κράτος – και αυτή η θέση συνιστά παραδοξότητα για ένα περιοδικό που έχει ταυτιστεί με τον οικονομικό φιλελευθερισμό.

Εξάλλου, όπως παρατηρεί «ορισμένα έργα είναι πολύ μεγάλα ή πολύ επικίνδυνα ή και τα δύο, ώστε να εκτελούνται μόνο από ιδιώτες επενδυτές».

Στη συνέχεια το περιοδικό δίνει ορισμένα παραδείγματα, όπως σημειώνει, νέων ενεργειακών πηγών, στις οποίες συγκαταλέγει «νέες πυρηνικές εγκαταστάσεις, νέα δίκτυα φόρτισης για ηλεκτρικά οχήματα, πειραματισμούς σε νέες τεχνολογίες όπως, λόγου χάρη, η γεωμηχανική». Προτείνει επίσης στο κράτος να επιβαρύνει τα προϊόντα με «περιεχόμενο» σε εκπομπές άνθρακα, να εισαγάγει έναν καινούργιο φόρο άνθρακα δηλαδή.

Τέλος, ο Economist θριαμβολογεί για την απόφαση της ΕΕ να διαθέσει μεγάλο κομμάτι του Ταμείου Ανάκαμψης, συνολικού ύψους 750 δισ. ευρώ, υπέρ της έρευνας και της ανάπτυξης τρόπων μείωσης των εκπομπών άνθρακα, επικροτεί δηλαδή αυτό που η Κομισιόν αποκαλεί «πράσινη ανάπτυξη» η οποία θα αποδεσμεύσει την ευρωπαϊκή οικονομία από τον γαιάνθρακα. Η προοπτική της νίκης του Τζο Μπάιντεν στις αμερικανικές εκλογές δίνει την ευκαιρία στον Economist να κλείσει με ενθουσιασμό το αφιέρωμα του: «Ο Μπάιντεν έχει υποσχεθεί να κάνει το ίδιο σε περίπτωση εκλογής του στον Λευκό Οίκο» γράφει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News