Δεν διακρίθηκα ποτέ για τις εξειδικευμένες γεωπολιτικές γνώσεις μου, δεν πλάσαρα ποτέ τον εαυτό μου ως καίριο αναλυτή των βαθύτερων επιδιώξεων τούτης ή της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Διάβαζα πάντα Ιστορία, αλλά σπανίως κατάφερα να μετατρέψω αυτή την αναζήτηση σε αξιόπιστο εργαλείο πρόβλεψης των μελλούμενων όπου Γης. Παρέμενα πάντα ένας μάλλον κοντόφθαλμος επαρχιώτης της Ανατολικής Μεσογείου, που δυσκολεύεται να απομακρυνθεί από τα μικρά μεγέθη που ορίζουν τον γενέθλιο χώρο του. Πάντα ήθελα να γίνω global, αλλά φευ, αποδείχτηκε δυσκολότερο απ’ όσο φανταζόμουν.

Η ματιά μου παρέμενε εμμονικά ελληνική, όχι από επιλογή ή πατριωτισμό (κι ας το διαφημίζω έτσι), αλλά μάλλον από τρόμο για την απεραντοσύνη και τις κρυφές υπερδυνάμεις του έξω κόσμου. Τον παρατηρώ αυτόν τον έξω κόσμο, ξέρω ότι εν πολλοίς ορίζει τη ζωή μου, προσπαθώ να τον αντιληφθώ και να τον κατανοήσω, αλλά πάντα μέσα από τη ματιά ενός Ελληνα που υποχρεωτικώς (από φόβο ή άγνοια) προτιμά τα λευκά σπιτάκια ενός αιγαιοπελαγίτικου οικισμού από τους ουρανοξύστες του Μανχάταν. Εκεί στους ουρανοξύστες του Μανχάταν κατοικοεδρεύουν κάτι μορφές σαν τον Τραμπ ή τον Μπάιντεν, πρώην, νυν και μελλοντικοί πλανητάρχες, που παρακολουθώ από την τηλεόραση τις τιτανομαχίες τους με το ίδιο δέος που έβλεπε κάποτε η κόρη μου τις εξωπραγματικές μάχες ανάμεσα στα Πόκεμον.

Και νιώθω την ανάγκη να πάρω τη μεριά του ενός από τους δυο μονομάχους, δήθεν διότι η πολιτική που ακολουθήσει θα με ευνοήσει ως Έλληνα, αλλά στην πραγματικότητα διότι δεν υπάρχει θεατής ποδοσφαιρικού αγώνα που ενδομύχως ή ολοφάνερα δεν μετατρέπεται τελικά σε οπαδό. Κι αφού πάρω θέση υπέρ του πιο φυσιολογικού (πάντα στα δικά μου μάτια) και υπέρ του λιγότερου φιλικού προς τον Ερντογάν (απ’ όσα διαβάζω), αναρωτιέμαι πώς διάολο γίνεται να ψηφίζει η μισή Αμερική έναν θεόμουρλο και ανερμάτιστο τύπο σαν τον Τραμπ, με το ελληνικό μυαλό μου να με βεβαιώνει πως αν υπήρχε ένας τέτοιος ηγέτης στην Αθήνα θα τον είχαμε βγάλει όλοι μαζί στο Σύνταγμα και θα τον γιαουρτώναμε ομαδικώς για να συνέλθει. Και αναρωτιέμαι τι είδους χαζό τέρας είναι αυτός ο «βαθύς» Αμερικανός των Μεσοδυτικών Πολιτειών που έχει Θεό τον Τραμπ, αλλά οι καουμπόηδες και οι γητευτές των αλόγων των αμερικάνικων πεδιάδων που έχω δει σε ταινίες, μια χαρά τύποι μου φαίνονται.

Είχα βέβαια ανοίξει πριν μερικά χρόνια ένα βιβλίο γεωπολιτικής του Χένρι Κίσινγκερ που περιέγραφε τον πλανήτη όπως τον βλέπουν οι Αμερικανοί. Είχε αφιερώσει μόλις τρεις σελιδούλες στην Ινδία του 1,2 δισ. κατοίκων, γράφοντας ότι η γεωπολιτική της επιρροή δεν άξιζε για παραπάνω μελάνι. Και σκέφτηκα ότι αν ο Αμερικανός βλέπει έτσι μια Ινδία, πώς άραγε βλέπει την Ελλάδα, δηλαδή εμένα και τους ομοίους μου; Η απάντηση είναι προφανής θαρρώ, δεν ξέρει καν ότι υπάρχω ή κάτι θυμάται για μια Μύκονο και μια Σαντορίνη με ωραίες θάλασσες για μακρινές διακοπές. Θυμάται φευγαλέα και τον Ομπάμα να κόβει βόλτες στην Ακρόπολη, αλλά δεν είναι σίγουρος αν αυτή η Ακρόπολη είναι στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Τουρκία ή την Ισπανία. Μπερδεμένοι αυτοί οι παλιοί ευρωπαϊκοί τόποι στο μυαλό του Αμερικανού.

Τέλος πάντων, εγώ μ’ αυτές τις αμερικάνικες εκλογές δεν θα βγάλω ποτέ άκρη. Είτε τον λάθος υποψήφιο θα υποστηρίζω είτε ακόμα κι αν το κάνει ο διάολος και κερδίσει, στο τέλος θα με διαψεύσει και στα ζόρια θα τρέξει να υποστηρίξει τον Τούρκο. Είμαι σαν τους χαρτοπαίχτες που ό,τι χαρτί και να ’χουν στο χέρι, τελικά η μόνη που κερδίζει είναι η μπάνκα. Αλλά, πάλι, είναι δυνατόν να συντελείται μια τιτανομαχία στην κορυφή του πλανήτη κι εγώ να μένω αμέτοχος, όπως κάποτε που φωνάζαμε πως δεν έχει σημασία ο νικητής, αφού θα παραμείνει ηγέτης των φονιάδων των λαών; Και τώρα που ανακάλυψα ότι υπάρχουν άλλοι χειρότεροι φονιάδες και ότι εγώ θέλω πια στο πλευρό μου αυτούς που κάποτε έβριζα; Οι οποίοι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχω; Δύσκολος ο κόσμος μας, δυσκολότερος μέσα από τα ελληνικά μάτια μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News